Η Ελένη Τσαβαρή, είναι η χρυσή πρωταθλήτρια Ελλάδος στην ποδηλασία 26 φορές!
Μόλις γύρισε στη Ρόδο μετά από ένα ακόμα χρυσό, ενώ ήταν να μην ξανατρέξει αφού ένας σοβαρός τραυματισμός την είχε καθηλώσει. Κατέρριψε τις προβλέψεις, πήρε το ρίσκο, νίκησε! Μόνο περηφάνια για αυτήν τα μεγάλη αθλήτρια που γελά συχνά στη διάρκεια της κουβέντα μας η οποία έγινε ανάμεσα σε ποδήλατα-πού αλλού- και δίπλα στον προπονητή και σύζυγό της, Σπύρο Τάντη.
Πρωταθλήτρια Ελλάδος, στα 47!
Παρούσα, λέει. Το 2019 αναδείχτηκα δύο φορές πρωταθλήτρια Ελλάδος και δύο φορές αργυρή βαλκανιονίκης, μου λέει. Σκέφτηκα τότε και εγώ και ο προπονητής μου ο Σπύρος Τάντης που είναι και σύζυγός μου πως θα ήταν μια καλή στιγμή για να πω το «μεγάλο αντίο». Εκείνη την εποχή μου παρείχε όμως μεγάλη στήριξη η ομάδα «Ροδήλιος» και ο πρόεδρός της Γιάννης Παπασταματάκης. Με παρότρυναν να συνεχίσω. Αποφασίσαμε λοιπόν να συνεχίσω για ακόμα μία χρονιά, ωστόσο αρχές του 2020 ήρθε ο πρώτος τραυματισμός από πτώση η οποία με καθήλωσε κάτω από το ποδήλατο ενώ λίγο αργότερα ήρθε κι ένας δεύτερος σοβαρότερος στο κεφάλι και στον ώμο μετά από ατύχημα που είχα με τη μηχανή μου. Κάπου εκεί ο Σπύρος μού είπε «Τέλος», κι εγώ θεώρησα ότι έτσι κλείνει η καριέρα μου.
Και επιστρέψατε και ξανά πρωτιά πήρατε! Έχετε στεφθεί 26 φορές πρωταθλήτρια Ελλάδος! Αντοχή, χρονόμετρο, πίστα, ατομική καταδίωξη… Η ηλικία δεν είναι ανασταλτικός παράγοντας στην ποδηλασία;
Οι γυναίκες που τα τελευταία χρόνια ήταν Ολυμπιονίκες ποδηλασίας ήταν 43 και 44 ετών. Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην ποδηλασία. Είναι καλό που το αναφέρετε για να το γνωρίζει ο κόσμος ότι η ηλικία δεν είναι ανασταλτικός παράγοντας, αλλά βέβαια δεν ξεκινάει κανείς σ’ αυτή την ηλικία τον πρωταθλητισμό!
Εσείς πότε ξεκινήσατε;
Καταρχάς γυμναζόμουν από μικρό παιδί. Έκανα στίβο από το δημοτικό και έπαιζα μπάσκετ επί 15 χρόνια. Με την ποδηλασία ξεκίνησα να κάνω πρωταθλητισμό στα 27 μου ενώ για τρεισήμισι χρόνια πήγα ως μεταγραφή στον Πρωτέα Κερατσινίου όπου έκανα προπονήσεις με την εθνική μας ομάδα των ανδρών. Έκανα τη σωστή διατροφή, δούλεψα σκληρά και αυτό με ανέβασε ένα σκαλί παραπάνω. Από το 2004 ξεκίνησα να παίρνω μέρος σε αγώνες και από το 2008 ήρθαν και οι πρωτιές.
Αυτή η τελευταία πρωτιά λοιπόν πώς ήρθε και μάλιστα μετά από σοβαρό τραυματισμό!
Έπεισα τον Σπύρο ότι μπορούμε να το ρισκάρουμε (γέλια). Η ομάδα μου με παρότρυνε, οι επιδόσεις μου ανέβαιναν, σιγά-σιγά επανερχόμουν ενώ μεγάλη ήταν η συμβολή του γυμναστή μου του Νίκου Μαντικού ο οποίος ανέλαβε τη φυσική μου κατάσταση, κι έτσι πήγαν όλα όπως τα θέλαμε.
Θα συνεχίσετε με αγώνες;
Για φέτος θα συνεχίσω τον Σεπτέμβριο να τρέξω τα αγωνίσματα πίστας και να βοηθήσω έτσι βαθμολογικά την ομάδα μου, τον «Ροδήλιο».
Παρακολουθείτε και τη Σχολή Προπονητών!
Ακριβώς και θέλω να την ολοκληρώσω με το όνειρο κάποτε η Ρόδος να γίνει σαν τη Μαγιόρκα. Ένας τόπος όπου θα συρρέουν κάθε χρόνο χιλιάδες αθλητές για τις προπονήσεις τους αφού το κλίμα μας το ευνοεί και το τοπίο είναι υπέροχο. Στη Ρόδο γίνονται οι καλύτερες προετοιμασίες. Οργάνωση χρειάζεται και γνώστες του χώρου, πραγματικούς όμως οι οποίοι θα βοηθήσουν τη Ρόδο. Και βέβαια η αναβάθμιση της σημερινής ανοιχτής πίστας ή η δημιουργία μιας νέας. Τότε η Ρόδος θα αποκτήσει και χειμερινό τουρισμό.
Τι θα λέγατε στους νέους; Είναι ένα άθλημα το ποδήλατο για εκείνους;
Θα απευθυνόμουν πρώτα στους γονείς για να τους πω ότι ο αθλητισμός κι όχι ο πρωταθλητισμός είναι πρωτεύον για την ψυχική υγεία του παιδιού τους. Η κολύμβηση, το μπάσκετ, το ποδήλατο… Και δεν μιλώ για πρωταθλητισμό! Το όφελος για το παιδί είναι μεγάλο. Και να μην απογοητεύονται με τις ήττες, θέλω να τους πω. Να δουν τον αθλητισμό ως τρόπο ζωής.
