Στο προηγούμενο τεύχος αναφέρθηκα στις σκέψεις που με οδήγησαν στην απόφαση να επισκεφτώ το σκοπευτήριο και να ζητήσω από τον καθηγητή κυνηγετικής σκοποβολής,
Γιάννη Λοβέρδο, να με βοηθήσει να περάσω, κοντολογίς, από το «πάω κυνήγι» στο «φέρνω κυνήγι».
Παρασκευή μεσημέρι, λοιπόν, νωρίς για να μην έχει κόσμο, είχα την πρώτη μου επαφή με το εντυπωσιακό σκοπευτήριο της Μαλακάσας (σε σκοπευτήριο έχω πάει άλλη μια φορά στη ζωή μου, αλλά όχι ως μαθητευόμενη, ως απλός θεατής). Διάλεξα αυτή την ώρα, γιατί δεν θα αισθανόμουν καθόλου άνετα να κάνω μαθήματα μπροστά σε πολύ κόσμο. Η πρώτη εικόνα ήταν αποκαρδιωτική. Περιμένεις «ιδιαίτερο μάθημα» χωρίς κόσμο και θεατές και βλέπεις ξαφνικά 5–6 μαθητές (ο Θεός να τους κάνει μαθητές, γιατί αν είναι αυτοί μαθητές εγώ τι ήρθα να κάνω;) που δεν τους γλιτώνει δίσκος, να προπονούνται από τον Γιάννη τον Λοβέρδο κάτω από τις συνεχείς παραινέσεις και οδηγίες του, σε έναν ομολογουμένως πανέμορφο χώρο που δεν τον φανταζόμουν και σε ένα άθλημα που μου είπαν ότι αυτό είναι το σκητ.
Προτιμούσα να ανοίξει η γη να με καταπιεί παρά να βρεθώ δίπλα σ’ αυτούς τους σκοπευτές να δοκιμάζω τις σκοπευτικές μου ικανότητες. Άσε που κάποιες φορές, στην αρχή, δεν πρόλαβα να δω καν το δίσκο και ρώταγα: «Βγήκε ο δίσκος, τον έσπασε, τι έγινε;». Η μόνη πρώτη ενθαρρυντική εντύπωση ήταν η διαμόρφωση του χώρου, το πόσο καθαρός και προσεγμένος ήταν και το πόσο πραγματικά όμορφος! Σκεφτόμουν συνέχεια ότι αν εμένα με είχε συνεπάρει αυτός ο χώρος, κάποιους από την κυνηγετική παρέα μου που έχουν κυριολεκτική αρρώστια με το κυνήγι, θα έπρεπε να τους φαίνεται σαν παράδεισος. Και βέβαια, το μόνο πράγμα στο οποίο είχαν συμφωνήσει όλα τα σχόλια σχετικών και μη με το σκοπευτήριο, ήταν η μοναδική προσωπικότητα και η συμβολή του στο να διατηρείται τόσο καλά ο χώρος, του ανθρώπου που έχει υπό την εποπτεία του το σκοπευτήριο, του κύριου Τσάκωνα. Αυτό το διαπίστωσα απ’ την πρώτη στιγμή.
Η όρεξη αυτού του ανθρώπου να προσφέρει, να βοηθήσει και να σε κάνει να νιώσεις άνετα, παρ’ όλο που ήταν η πρώτη μου επίσκεψη και ούτε με ήξερε, ήταν εντυπωσιακή. Είναι ένας άνθρωπος που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή με τη στάση του και παραμένοντας εξαιρετικά απλός, σου εμπνέει σεβασμό.
Βέβαια, οι φόβοι μου σχετικά με το μάθημα διαψεύστηκαν όλοι. Ο Γιάννης ο Λοβέρδος απέδειξε για άλλη μια φορά την εμπειρία του σαν δάσκαλος και αφού με άφησε να πιω τον καφέ μου, τελείωσε με τους μαθητές του στο σκητ και πρότεινε να πάμε μαζί με το φίλο μου σε ένα σταντ που ήταν τελείως αριστερά, για να ρίξουμε σπόρτινγκ. Εκεί κατάλαβα πόση διαφορά έχουν τα σχόλια και οι συμβουλές του καθένα στον κυνηγότοπο από το σοβαρό και ουσιαστικό μάθημα. Μέχρι τότε όλοι μου έλεγαν: «Ξέχνα το δεξί σου χέρι, με το αριστερό θα δείχνεις το στόχο και μόνο έτσι μπορείς να έχεις επιτυχίες». Ο Γιάννης ο Λοβέρδος μου είπε: «Θέλω το αριστερό σου χέρι παράλυτο τελείως! Όλη η κίνηση θα δίνεται από τους ώμους. Αν εσύ δεν γυρίσεις προς το δίσκο, δεν υπάρχει περίπτωση να τον σπάσεις». Στο σημείο αυτό παρενέβη ο φίλος μου προσπαθώντας να εξιλεωθεί για τις λάθος προτροπές και συμβουλές του και ομολόγησε τα όσα μου έλεγε περί αριστερού χεριού κ.λπ. Ο Λοβέρδος τότε επεσήμανε ότι οι συμβουλές δεν είναι γενικές και καθολικές.
Ανάλογα με τα λάθη που κάνει κανείς στην επώμιση, μπορεί να του ζητήσεις να δείχνει με το αριστερό του χέρι περισσότερο το στόχο ή αν βλέπεις ότι κινεί μόνο τα χέρια, αφήνοντας το σώμα ακίνητο, τον βοηθάς να εξοικειωθεί προτείνοντάς του να μείνουν τα χέρια παράλυτα και να κινεί όλο το σώμα. Αυτή την εξειδίκευση δεν τη φανταζόμουνα ποτέ. Κάθε μαθητής θέλει τις δικές του διαφορετικές υποδείξεις για να ξεπεράσει τα λάθη του. Κατάλαβα τη διαφορά ενός δασκάλου κυνηγετικής σκοποβολής από έναν κυνηγό.
Μετά άρχισαν οι εκπλήξεις. Εκπλήξεις που έκαναν την επίσκεψη μου στο σκοπευτήριο αξέχαστη εμπειρία! Στην αρχή δεν πρόφταινα να δω το δίσκο. Μετά έριχνα χωρίς να πολυκαταλαβαίνω πού δείχνω. Υπομονετικά ο Γιάννης ο Λοβέρδος με έλουζε με μια βροχή από παρατηρήσεις και διορθώσεις. Και ξαφνικά, σε λιγότερο από τρία τέταρτα, ένιωσα να περνάω σε ένα άλλο επίπεδο. Οι δίσκοι εξακολουθούσαν να φεύγουν αλώβητοι, αλλά εγώ συνειδητοποιούσα πια την ώρα που τραβούσα τη σκανδάλη, τι λάθος είχα κάνει. Κάτι σαν το ανέκδοτο με τον τύπο που είχε την ψυχοπάθεια να κατουράει μπροστά στα τραπέζια των συνδαιτημόνων του στις ταβέρνες και μετά από πέντε χρόνια ψυχανάλυσης συνέχιζε να κάνει το ίδιο, αλλά δήλωνε ότι τώρα πια ξέρει γιατί το κάνει! Και προς το τέλος του μαθήματος, όταν καταλάβαινα ότι ο Γιάννης δεν θέλει να πιέσει άλλο τα πράγματα και θεωρεί πως το μάθημα αρκούσε για σήμερα, κατάφερα να σπάσω 2-3 δίσκους κι εκεί άλλαξαν όλα! Εγώ επέμενα ότι αυτό έγινε κατά λάθος, παρ’ όλο που και οι τρεις έσπασαν στις τελευταίες 6–7 απόπειρες. Ο φίλος μου είχε ενθουσιαστεί στην κυριολεξία και ο Λοβέρδος μου εξηγούσε ότι είναι πολύ πιο εύκολο από ότι νομίζω, αρκεί να προσπαθήσω και να θυμάμαι ότι η εξάσκηση στο σπίτι είναι εξίσου σημαντική από ότι η επαφή με το δάσκαλο στο μάθημα.
Αποφάσισα να συνεχίσω γιατί αυτή η εμπειρία ήταν όντως μοναδική. Μπορώ να ομολογήσω, όσο ξενέρωτο κι αν ακούγεται, ότι η φάση του σκοπευτηρίου με τράβηξε περισσότερο κι από το ίδιο το κυνήγι. Τουλάχιστον στην αρχή. Γιατί πρέπει να ομολογήσω ότι οι επωμίσεις στο σαλόνι του σπιτιού είναι τόσο ανιαρές και βαρετές στην προετοιμασία για το επόμενο μάθημα, που θυμίζουν διάβασμα παραμονές πανελληνίων εξετάσεων στο σχολείο.
