Του Χρήστου Χατζιώτη
Πριν την εξόρμησή σας, βεβαιωθείτε ότι πήρατε το όπλο σας και όχι μια βραδυφλεγή “βόμβα”
Το πρόβλημα της ρήξης των καννών και άλλων τμημάτων του όπλου είναι ένα θέμα υπαρκτό και άκρως επικίνδυνο για τη σωματική ακεραιότητα του κυνηγού. Τα παραδείγματα από τη ζωή πολλά, όπως θα διαπιστώσετε και παρακάτω. Κάποια από αυτά μοιάζουν ανεξήγητα και δείχνουν να αντιστρατεύονται ακόμα και τους νόμους τους φύσης, η στοιχειώδης όμως υπευθυνότητα δεν επιτρέπει να αφήνουμε τα πράγματα στην τύχη τους. Το πώς, γιατί και πόσο εύκολα μπορεί να σκάσει ένα όπλο οφείλουμε να το γνωρίζουμε, για να απολαύσουμε χωρίς δυσάρεστες συνέπειες την αγαπημένη μας δραστηριότητα.
Η ασφάλεια αποτελεί το πρώτο και κύριο μέλημα του σύγχρονου ανθρώπου σε κάθε του δραστηριότητα. Είτε η δραστηριότητα αυτή καλείται να ικανοποιήσει κάποια ένστικτα βιολογικά εξαρτημένα και προερχόμενα από τη φύση του, είτε κάποιες ανάγκες του, είτε τέλος την προσωπική του ικανοποίηση και απόλαυση. Η αρτιμέλειά μας, η καλή ψυχική και σωματική υγεία και κατ’ επέκταση η ίδια η ζωή μας είναι το πλέον ανεκτίμητο αγαθό. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι η ασφάλεια αποτελεί πρωτεύον μέλημα σε κάθε δραστηριότητα, από τη σεξουαλική επαφή ως τις συνθήκες εργασίας και από τις μετακινήσεις μας μέχρι τις υπαίθριες δραστηριότητες και τα χόμπι. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στο κυνήγι. Αυτή η μοναδική δραστηριότητα που συνδυάζει αρχέγονα ένστικτα και πάθη με έναν σύγχρονο τρόπο ζωής μακριά από την πόλη, απαιτεί συχνή επαφή με το κυνηγετικό όπλο, με ένα αντικείμενο δηλαδή που χωρίς σύνεση, γνώση και ώριμη αντιμετώπιση, μπορεί να αποτελέσει κίνδυνο για τη ζωή του χρήστη ή των υπολοίπων.
Δεν θα κάνουμε αναφορά στους κανόνες ασφαλούς χρήσης του όπλου ως προς τρίτους. Οι κανόνες αυτοί έχουν κατ’ επανάληψη εκτεθεί σε διάφορα περιοδικά και ιστοσελίδες και θα επαναλαμβάνονται όσο αυτό κρίνεται αναγκαίο ως μέτρο πρόληψης και ως ένα σημαντικό κομμάτι της κυνηγετικής παιδείας. Θα αναφερθούμε όμως στις συνθήκες εκείνες που μπορεί να προκαλέσουν κίνδυνο για τη ζωή του χρήστη του όπλου, από ρήξεις τμημάτων του, με υπαιτιότητα των πυρομαχικών, του ίδιου του όπλου ή κακού συνδυασμού των δύο προηγουμένων.
Περιστατικά βγαλμένα από τη ζωή
Περιστατικό 1: Πριν από αρκετά χρόνια, ένας φίλος οπλουργός δέχτηκε στο κατάστημά του έναν κυνηγό με ένα παλιό εξώσφυρο δίκαννο, πολύ χαμηλής ποιότητας, από εκείνα που κατέκλυσαν τη δεκαετία του ’50 την ελληνική αγορά. Το όπλο ήταν δοκιμασμένο στις 900 ατμόσφαιρες και έφερε στις κάννες του τις αντίστοιχες σφραγίδες. Η υγρασία που είχε συσσωρευτεί κάτω από τη μερικώς ξεκολλημένη ρίγα του, είχε διαβρώσει τις κάννες σε βαθμό που αυτές να έχουν σχεδόν τρυπήσει. Η επανακόλληση της ρίγας από κάποιον ερασιτέχνη, επίδοξο οπλουργό, είχε δημιουργήσει ογκώδεις σταγόνες συγκολλητικού μέσου (καλάι) που εξείχαν εμφανώς στο εσωτερικό της κάννης, αποτελώντας ξένο σώμα που παρεμπόδιζε την ομαλή πορεία της δέσμης των σκαγιών και των αερίων τα οποία παράγονται από την καύση της πυρίτιδας, με τα γνωστά επικίνδυνα επακόλουθα. Το όπλο κρίθηκε ακατάλληλο και επικίνδυνο και ο οπλουργός θεώρησε ότι ο κάτοχος του όπλου ζούσε μόνο από ένα θαύμα, αφού όπως ο ίδιος επέμενε είχε κατ’ επανάληψη χρησιμοποιήσει το όπλο στην κατάσταση αυτή. Με άδεια του κατόχου του όπλου, ο οπλουργός αποφάσισε να δοκιμάσει την αντοχή των καννών και αφού έλαβε όλα τα μέτρα ασφαλούς καταστροφής της κάννης, δοκίμασε διαδοχικά με ελαφρύτερα και βαρύτερα φυσίγγια να πυροδοτήσει τις κάννες, προκειμένου να διαρραγούν. Οι πιέσεις ανέβαιναν και προς μεγάλη έκπληξη του οπλουργού και όσων παρίσταντο στη δοκιμασία του όπλου, οι κάννες άντεχαν. Μετά από αρκετή ώρα δοκιμών, ο οπλουργός αποφάσισε να “διευκολύνει” τις κάννες προσθέτοντας μικρή ποσότητα χώματος στο εσωτερικό τους. Φυσίγγια οριακά υψηλών πιέσεων πυροδοτήθηκαν και πάλι στις θαλάμες τους και οι κάννες, ως εκ θαύματος, άντεξαν και πάλι. Χρειάστηκε να προβεί ο δοκιμαστής τους σε πλήρη έμφραξη του αυλού τους με χώμα προκειμένου να πάρει το ζητούμενο αποτέλεσμα (τη διάρρηξη των καννών).
Περιστατικό 2: Λίγους μήνες αργότερα εμφανίστηκε ηλικιωμένος κυνηγός στον ίδιο οπλουργό με αυτογεμές που είχε διογκωθεί (φουσκώσει) τμήμα της κάννης του. Με άνεση, σαν να αποκάλυπτε το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου, ο κάτοχος του όπλου δήλωσε στον οπλουργό ότι συνήθιζε να χρησιμοποιεί το όπλο από τη βάρκα του, να βυθίζει την άκρη της κάννης στο νερό και να πυροβολεί, προσπαθώντας να χτυπήσει (συνήθως ανεπιτυχώς) σουπιές και χταπόδια! Το όπλο για πολλά χρόνια είχε αντέξει αυτή τη δοκιμασία! Μια δοκιμασία που οποιοσδήποτε γνώστης θα στοιχημάτιζε ότι κανένα όπλο στον κόσμο δεν θα μπορούσε να τη φέρει σε πέρας. Ο οπλουργός, ακούγοντας την περιγραφή αυτή, έχασε αρκετά από τα μαλλιά του, οι παραινέσεις του προς το χρήστη του όπλου να μην επαναλάβει κάτι τέτοιο ακούστηκαν σε όλο το οικοδομικό τετράγωνο και ο αδαής κάτοχος του όπλου αποχώρισε με τη δυσπιστία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, θεωρώντας τον οπλουργό άσχετο ή φοβικό.
Περιστατικό 3: Πριν λίγα χρόνια, φίλος μου από την Πάτρα μου τηλεφώνησε ζητώντας μου τη συμβουλή μου σχετικά με αδερφικό του φίλο που ακρωτηριάστηκε σε ελαιώνα της Πάτρας και από θαύμα σώθηκε η ζωή του. Μια παρέα κυνηγών έμεινε από ηλεκτρικό πρόβλημα στο αυτοκίνητό της και τελειώνοντας το πρωινό κυνήγι, τηλεφώνησε στο συγκεκριμένο άνθρωπο, που ήταν μηχανικός αυτοκινήτων, για να ζητήσει τη βοήθειά του. Εκείνος έφτασε κοντά στο σημείο που βρισκόταν η κυνηγοπαρέα και μη μπορώντας να τους εντοπίσει, συνεννοήθηκε μέσω κινητού τηλεφώνου να ρίξει δύο συνεχόμενες βολές στον αέρα, προκειμένου να εντοπίσουν εκείνοι τη θέση του. Όμως, στην πρώτη βολή, το αυτογεμές που κατείχε διαλύθηκε στην κυριολεξία, καταστρέφοντας κλείστρα, ραχιαίο κάλυμμα του μηχανισμού και αποθήκη φυσιγγίων (!). Ο τραυματίας (θα μπορούσε να είχε χάσει τη ζωή του, αν κρίνω από τις φωτογραφίες του όπλου που μου έστειλαν), πέρα από επιμελής κυνηγός και οπλόφιλος, υπήρξε φανατικός θιασώτης μιας συγκεκριμένης εταιρείας φυσιγγίων και χρησιμοποιούσε έναν και μοναδικό τύπο αυτών των φυσιγγίων, με 32 γραμμάρια γόμωση, για πολλά χρόνια. Ήταν ένα από τα φυσίγγια αυτά που πυροδότησε εκείνο το άτυχο πρωινό. Αξίζει να σημειωθεί ότι κανείς δεν κατάφερε να καταλήξει σε βέβαιο συμπέρασμα, γιατί από την εξέταση του όπλου προέκυψε ότι αυτό που είχε συμβεί ήταν κάτι εντελώς παράδοξο: είχε πυροδοτηθεί, άγνωστο από ποια αιτία, παράλληλα με το φυσίγγι της κάννης το φυσίγγι που βρισκόταν στην αποθήκη!
Περιστατικό 4: Δεν πάει ένας χρόνος που φυσίγγι 32 γραμμαρίων, πολύ γνωστής εταιρείας, φημισμένης για τις πολύ “γλυκές τουφεκιές” που βγάζουν τα τσιχλοφύσιγγά της, διέρρηξε κάννη αυτογεμούς και μάλιστα σχετικά καινούργιου. Τόσο η θέση της διάρρηξης της κάννης όσο και η επιμέλεια του κατόχου του όπλου, περιόριζαν εξαιρετικά το ενδεχόμενο έμφραξης της κάννης από ξένο σώμα. Η επικρατέστερη εκδοχή,όσων εξέτασαν ήταν ότι η διάρρηξη προήλθε από το σπάνιο φαινόμενο της “υπογόμωσης”.
Περιστατικό 5: Το εγκληματολογικό τμήμα της Ασφάλειας επισκέπτεται γνωστό οπλουργό της Αθήνας και ζητάει τη γνώμη του, πριν από 2–3 μήνες, σχετικά με ένα δίκαννο και ένα αυτογεμές που καταστράφηκαν ολοσχερώς από τη χρήση φυσιγγίων στα χέρια δύο αδελφών. Το πάθημα του πρώτου, που δεν οδήγησε σε σοβαρό τραυματισμό, δεν έβαλε σε υποψίες το δεύτερο αδελφό ο οποίος είχε την ίδια ατυχία, αλλά με σοβαρό τραυματισμό.
Η αναφορά σε αντίστοιχα περιστατικά δεν έχει σίγουρα τέλος. Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι ένα όπλο, σε καλή κατάσταση, σύγχρονο και δοκιμασμένο σε υψηλές πιέσεις, πολύ δύσκολα μπορεί να γίνει επικίνδυνο για το χρήστη του, αλλά και πολύ εύκολα επίσης.
Η ΟΥΤΟΠΙΑ ΤΟΥ ΑΚΙΝΔΥΝΟΥ ΟΠΛΟΥ
Τα αίτια που μπορεί να προκαλέσουν τη ρήξη της κάννης ή της μπάσκουλας ενός όπλου χωρίζονται σε δύο μεγάλες ομάδες: στα αίτια εκείνα που οφείλονται στα χρησιμοποιούμενα πυρομαχικά του όπλου (φυσίγγια) και στα αίτια που σχετίζονται με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το όπλο τη συγκεκριμένη στιγμή της πυροδότησης. Αντίθετα η μέριμνα για την ασφάλεια του κυνηγού από τέτοιου είδους ατυχή συμβάντα, έχει τρεις κατευθύνσεις: σωστή επιλογή και έλεγχο των πυρομαχικών που χρησιμοποιεί, χρήση ενός όπλου ασφαλών προδιαγραφών, και το σημαντικότερο, μέριμνα για συνεχή έλεγχο της κατάστασης του όπλου ανάμεσα στις βολές. Κατανοώ πόσο δύσκολο είναι αυτό το τρίτο, ιδιαίτερα όταν αναφερόμαστε σε χρήση αυτογεμών, αλλά δεν είναι λίγα τα περιστατικά που η ρήξη της κάννης προήλθε από ξένο σώμα μέσα σε αυτή ή ακόμα και από υλικό βυσμάτωσης που παρέμεινε μέσα στο ιδίως κοίλο της κάννης σφηνωμένο, από ελαττωματικό φυσίγγι.
Επιλέγονται πάντα οι μέσες λύσεις
Αναρωτιούνται πολλοί αν υπάρχουν όπλα περισσότερο ή λιγότερο ασφαλή. Και ακόμα αν μπορεί να κατασκευαστεί ένα όπλο που να παρέχει ασφάλεια στο ενδεχόμενο χρήσης ενός απαράδεκτα δυνατού φυσιγγίου. Ένα τέτοιο ερώτημα είναι δύσκολο να απαντηθεί μονολεκτικά. Τα μέταλλα έχουν όντως εξελιχθεί σε σημαντικό βαθμό και οι ιδιότητες του ατσαλιού είναι πλέον απόλυτα ελεγχόμενες. Οι προσμείξεις νικελίου, βανάδιου και χρωμίου έχουν επιτύχει να είναι μετρήσιμος ακόμα και ο βαθμός αντίστασης του ατσαλιού στην οξείδωση και φυσικά η ελαστικότητά του. Όμως στις οπλοκατασκευές τίποτε δεν κινείται και δεν σχεδιάζεται βασισμένο σε ακρότητες. Επιδιώκεται σχεδόν πάντα η απλότητα (που συνήθως προσδίδει λειτουργικότητα και μακροζωία), η αισθητική και η αποτελεσματικότητα, ως ιδιότητες “χρυσής τομής” ανάμεσα σε ακραίες καταστάσεις. Αν ήθελε κανείς να θεωρητικολογήσει, θα μπορούσε να αναρωτηθεί γιατί “μέσες λύσεις” και όχι το “θετικό άκρο”; Γιατί απλά το θετικό άκρο στις περισσότερες περιπτώσεις έχει τα χαρακτηριστικά μιας φαρμακευτικής κούρας, όπου κάποιος με πονοκέφαλο παίρνει όλα τα φάρμακα του κόσμου και σε υπερβολική δόση. Διαθέτει δηλαδή ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ! Και αυτό γιατί στις οπλοκατασκευές ποτέ δεν μπορεί κανείς να πιάσει τη λίμα ή ακόμα και το μολύβι πάνω σε ένα μιλιμετρέ χαρτί για μια σχεδίαση, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να συγκεράσει δύο διαφορετικούς (συχνά εκ διαμέτρου αντίθετους ή απλά αλληλοσυγκρουόμενους) στόχους.
Η “επανάσταση” της άκαπνης πυρίτιδας
Ένα απλό παράδειγμα των όσων ανέφερα, που μπορεί να φαντάζουν πολύ θεωρητικά, είναι η ανάγκη του οπλοκατασκευαστή για ένα όπλο όσο πιο στιβαρό γίνεται, αλλά παράλληλα ελαφρύ. Φανταστείτε, λοιπόν, ένα λειόκαννο που οι κάννες του θα ζύγιζαν 3,5 κιλά! Θα ήταν ένα όπλο δύσχρηστο λόγω συνολικού βάρους, αζύγιστο αφού το πρόσθιο τμήμα του θα ήταν εξαιρετικά βαρύ και φυσικά άχρηστο τόσο για μια σωστή επώμιση όσο και για ένα σωστό σουίνγκ.
Η ανακάλυψη της άκαπνης πυρίτιδας βοήθησε πάρα πολύ στη βελτίωση του ζυγίσματος των όπλων και στη μείωση του βάρους τους. Αναρωτιούνται πολλοί πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό, όταν είναι γεγονός ότι η άκαπνη πυρίτιδα απαιτεί ανθεκτικότερες κάννες, αφού αναπτύσσει μεγαλύτερες πιέσεις από τη μαύρη πυρίτιδα. Στην πραγματικότητα αυτό που άλλαξε είναι ότι η καύση της πυρίτιδας έχει απόλυτα ολοκληρωθεί στα πρώτα εκατοστά της διαδρομής της κάννης και τα αέρια έχουν ήδη ολοκληρώσει το μεγαλύτερο μέρος του έργου της προώθησης της δέσμης των σκαγιών, στα πρώτα 20 ως 25 εκατοστά της. Έτσι απαιτείται ικανό πάχος στις θαλάμες και στα πρώτα εκατοστά της κάννης, μπορούν όμως να λεπτύνουν εξαιρετικά τα τοιχώματα της κάννης στα δύο πρόσθια τριτημόριά της. Συνολικά θα λέγαμε ότι η λύση για ένα ασφαλές όπλο δεν έγκειται σε ακραίες υπέρβαρες κατασκευές, αλλά σε μια αντιμετώπιση ισορροπημένη, με σύνεση, που θα δημιουργεί προδιαγραφές χρήσης του όπλου απόλυτα μέσα στα όρια που βάζει η κατασκευή του.
Το παράδειγμα της Φινλανδίας
Προβληματίζονται πολλοί σχετικά με τη δοκιμασία των καννών που άλλοτε είναι στα 900 bars, άλλοτε στα 1.200 και τα τελευταία χρόνια υπερβαίνει και τις τιμές αυτές. Θεωρούν, χωρίς αυτό να είναι απόλυτα σωστό, ότι ένα όπλο δοκιμασμένο σε πιέσεις 900 bars είναι κάπως επικίνδυνο για χρήση. Παρόλ’ αυτά, πολλοί κατασκευαστές πανάκριβων χειροποίητων όπλων εξακολουθούν να δοκιμάζουν τις κάννες των όπλων τους σ’ αυτές τις πολύ χαμηλές για τα σημερινά δεδομένα πιέσεις. Η αντοχή του όπλου, πιο συγκεκριμένα των καννών, σε συγκεκριμένες πιέσεις είναι ένα μόνο βασικό ζητούμενο στις οπλοκατασκευές. Η ποιότητα της τουφεκιάς εξαρτάται από την ελαστικότητα των καννών και από μύριους άλλους παράγοντες. Για να μη θεωρηθεί αυτό υπερβολικό, αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι πριν από λίγες δεκαετίες οι Φινλανδοί κατάφεραν να κατασκευάσουν έναν τύπο ατσαλιού για κάννες λειόκαννων όπλων, που παρουσίαζε αντοχή στις πιέσεις περίπου διπλάσια από κάννες με ποιοτικά ατσάλια άλλων τύπων. Όμως οι κάννες αυτές κρίθηκαν από πολλούς επικίνδυνες και σύντομα εγκαταλείφθηκε η κατασκευή τους. Ο λόγος; Μα φυσικά ο τρόπος ρήξης αυτών των πολύ ανθεκτικών καννών! Όταν οι κάννες αυτές διερρηγνύοντο, δημιουργούσαν θραύσματα παρόμοια μ’ αυτά που παρουσιάζει ένα καλό παρ μπρίζ αυτοκινήτου όταν σπάει σε μικρά–μικρά κομματάκια. Έτσι η κάννη μετατρεπόταν σε ένα είδος χειροβομβίδας. Αυτό, λοιπόν, που έθεσε σε αχρηστία αυτόν τον τύπο ατσαλιού και τις κάννες που έδινε, ήταν οι μετρήσεις που αποδείκνυαν ότι στο ενδεχόμενο παρουσίας ξένου σώματος μέσα στην κάννη, που θα προκαλέσει μερική ή ακόμα χειρότερα πλήρη απόφραξή της, οι πιέσεις αυξάνονται ανεξέλεγκτα και ο συγκεκριμένος τύπος ατσαλιού δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, προφυλάσσοντας τον κάτοχο του όπλου.
Ούτως ή άλλως, όμως, οι οπλοκατασκευές προσπαθούν πάντα να συγκεράσουν διαφορετικούς στόχους σε έναν τύπο ατσαλιού, με συγκεκριμένες προδιαγραφές. Ας θυμηθούμε τις διαφορετικές απόψεις που έχουν διατυπωθεί, ενάμιση αιώνα τώρα, γύρω από τον τύπο σύνδεσης των καννών. Οι οπλοκατασκευαστές θέλουν ένα ατσάλι όσο πιο ελαστικό γίνεται για τις θαλάμες και το ιδίως κοίλο της κάννης. Ένα τέτοιο ατσάλι εγγυάται υψηλό βαθμό ασφάλειας στο χρήστη του όπλου και ποιότητα στις κατανομές. Από την άλλη μεριά, τα κλειδιά απαιτούν ατσάλια πολύ λιγότερο ελαστικά και με υψηλή αντοχή στην αποτριβή και την κρούση. Μ’ άλλα λόγια ατσάλια ανελαστικά και σκληρά.
Ντεμί μπλοκ
Ο ακριβότερος τύπος σύνδεσης καννών, οι κάννες τύπου ντεμί μπλοκ, που αποτελούνται ουσιαστικά από δύο τμήματα παρόμοια με το ραβδί του γκολφ, όπου η κάθε κάννη έχει και το ήμισυ του κλειδιού της, προσφέρουν το πλεονέκτημα της ύπαρξης δύο μόνο τμημάτων και άρα μιας και μοναδικής κόλλησης, αλλά υποχρεώνουν τον οπλοκατασκευαστή να κατασκευάζει κλειδιά και κάννες από τον ίδιο τύπο ατσαλιού. Ένα ατσάλι που θα μειονεκτεί περισσότερο ή λιγότερο σε κάποια από τις δύο αποστολές του -αυτή της αντοχής στις πιέσεις και εκείνη της σωστής άρθρωσης και στήριξης της κάννης στη μπάσκουλα.
Μονομπλόκ
Ο οικονομικότερος τρόπος σύνδεσης καννών, το μονομπλόκ, παρέχει το πλεονέκτημα να είναι κατασκευασμένα από διαφορετικό ατσάλι τα κλειδιά και οι θαλάμες του όπλου (μονομπλόκ) και να είναι “φυτεμένες” με χημική και μηχανική συγκράτηση μέσα σ’ αυτό οι δύο κάννες. Εδώ οι κάννες μπορούν να αποτελούνται από έναν τελείως διαφορετικό τύπο ατσαλιού και εκ πρώτης όψεως να δίνει την εντύπωση αυτός ο τύπος καννών ότι έχουμε πετύχει το ιδανικό. Λάθος! Το σημείο που απαιτεί τη μεγαλύτερη αντοχή στις πιέσεις και άρα ένα εξαιρετικά ελαστικό ατσάλι είναι οι θαλάμες. Επομένως ξεκινάμε ήδη με τα μειονεκτήματα του ντεμί μπλοκ στο κρισιμότερο σημείο των καννών και επιπλέον έχουμε τρία αντί για δύο τμήματα, πράγμα που σημαίνει περισσότερες κολλήσεις και θεωρητικά μικρότερη αντοχή και μακροζωία.
“Χελιδονοουρά”
Ο τελευταίος τρόπος σύνδεσης των καννών, εκείνος της “χελιδονοουράς”, όπου οι δύο κάννες έρχονται να ενωθούν ακριβώς όπως στο σύστημα ντεμί μπλοκ αλλά χωρίς τα κλειδιά τους και τα κλειδιά αποτελούν ένα ξεχωριστό τμήμα με σφηνοειδή διαμόρφωση στο πάνω μέρος τους. Είναι εκείνος ο τύπος που φαινομενικά ανταποκρίνεται απόλυτα στις απαιτήσεις μιας “υγιούς” και μακρόβιας οπλοκατασκευής. Οι κάννες στο σύνολό τους κατασκευάζονται από ένα πολύ ελαστικό ατσάλι και τα κλειδιά από ένα ικανής σκληρότητας, ανελαστικό ατσάλι. Και πολλοί θεωρούν ότι έτσι έχει επιτευχθεί το απόλυτο! Αυτή η τελειότητα όμως είναι και πάλι υποθετική. Η μαγεία των οπλοκατασκευών θα έχανε πολλά αν δεν υπήρχε στους οπλογνώστες και οπλοκατασκευαστές αυτή η γεύση που αφήνει η μελέτη των όπλων και η εμπειρία, του ανικανοποίητου. Αυτή η γεύση που στο τέλος σ’ αφήνει πάντα να πιστεύεις ότι οι αντικειμενικές δυνατότητες των υλικών και κάποιες φορές και της σχεδίασης, έχουν δυνατότητα περαιτέρω βελτιώσεων. Στις κάννες λοιπόν με σύνδεση χελιδονοουράς, μπορεί θεωρητικά να επιτυγχάνεται η χρήση του ιδανικού ατσαλιού για το κάθε τμήμα καννών και κλειδιών, αλλά οι κολλήσεις και τα τμήματα που αποτελούν τις κάννες αυτές είναι τόσο πολλά που εξ’ ορισμού δεν μπορεί κανείς να αναφέρεται σε “ιδανικό τρόπο σύνδεσης καννών”. Το μόνο δόγμα που με θρησκευτική ευλάβεια ακολουθούν, ή τουλάχιστον προσπαθούν να ακολουθήσουν, όλοι οι οπλοκατασκευαστές, σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, είναι η απλότητα! Ότι δηλαδή αγνοεί και καταπατά μία σύνδεση τύπου χελιδονοουράς.
Ελαχιστοποίηση των κινδύνων
Όλη αυτή η αναφορά στο πάχος και το βάρος των καννών αλλά και στον τρόπο σύνδεσής τους, δεν έχει ως στόχο να επαναδιατυπωθούν χιλιοειπωμένα πράγματα. Αποσκοπεί στο να κλείσουν όλοι οι δρόμοι πέρα από εκείνον της λελογισμένης χρήσης των όπλων και των πυρομαχικών, για να μπούμε ουσιαστικά σε ένα πολύ μεγάλο ζήτημα που πρέπει να παραμένει κυρίαρχο στην κυνηγετική και οπλοφιλική μας δραστηριότητα: ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ! Η δοκιμασία των καννών σε αυξημένες πιέσεις είναι θεμιτή και χρήσιμη, αλλά όχι πανάκεια.
