Του Γιάννη Αποστολόπουλου
Κατά το διάστημα που απαγορεύεται το κυνήγι, «βγαίνει» όλη η κούραση τόσο η δική μας όσο και του σκύλου μας, ιδίως του τελευταίου. Όμως, αν τον εγκαταλείψουμε στη νιρβάνα του και στην ξενοιασιά του, θα χάσουμε το παιχνίδι της επόμενης σεζόν. Να, λοιπόν, τι πρέπει να προσέξουμε ώστε ο κυνηγετικός μας σύντροφος να παραμείνει ακμαίος, υγιής και αποτελεσματικός.
Εποχή αναπαραγωγής των θηραμάτων είναι όλο το διάστημα που απαγορεύεται το κυνήγι, κι εμείς κουρασμένοι λίγο από το προηγούμενο διάστημα που επιτρεπόταν, το ρίχνουμε στη δουλειά την οποία πολλοί είχαμε παραμελήσει, άλλοι λίγο, άλλοι πολύ, ακριβώς λόγω του πάθους μας. Όμως τα σκυλιά μας, μπορεί να τα αφήσουμε για λίγο διάστημα στα κλουβιά τους να ξεκουραστούν κι αυτά, αλλά δεν πρέπει να τα ξεχάσουμε εκεί και να τα θυμηθούμε όταν θα έρθει ξανά η εποχή του κυνηγίου, γιατί τότε θα είναι αργά. Θα αισθανθούμε ντροπή όταν στην έναρξη τα δούμε να σέρνουν τα πόδια τους και να κουράζονται στο πρώτο δεκάλεπτο. Θα αναρωτιόμαστε αν αυτός είναι ο σκύλος μας. Πρέπει, λοιπόν, τα ζώα μας -τα οποία, αν είναι ενήλικα, καταλαβαίνουν κι αυτά την παύση, όπως διαισθάνονται και την έναρξη της εποχής του κυνηγίου- να τα έχουμε κοντά μας, να τα επισκεπτόμαστε κάθε μέρα, να τα ταΐζουμε οι ίδιοι και ποτέ η πεθερά μας, η γυναίκα μας, ο πατέρας, ή άλλοι ξένοι προς αυτά. Ο σκύλος έχει ανάγκη από την παρουσία του αφεντικού του περισσότερο κι από το φαγητό του.
Ιδιαίτερα τώρα, την εποχή των εντόμων, κατά την οποία εκδηλώνονται και οι περισσότερες ασθένειες, πρέπει οπωσδήποτε να πάμε το σκύλο μας στον κτηνίατρο και αφού γίνουν οι απαραίτητες εξετάσεις, να προμηθευτούμε όλα τα απαραίτητα για την προστασία του, τα οποία θα μας υποδείξει ο γιατρός. Επιμέλεια, όμως, θα πρέπει να δείξουμε και στην προπόνησή του. Κλέβοντας λίγο από το χρόνο μας, ας τον αφιερώσουμε στον κυνηγετικό μας σύντροφο με κέφι και όχι βαρυγκωμώντας. Πηγαίνοντας άλλες φορές στον κάμπο, κάποιες ώρες της ημέρας που θα είναι ζεστές και δεν θα βρίσκει νερό ο σκύλος όποτε το θέλει, και άλλες φορές στο βουνό, όταν έχουμε περισσότερο χρόνο και ευκαιρούμε για πρωινές εξορμήσεις.
Ηθικόν ακμαιότατον
Εκείνο που πρέπει ιδιαίτερα να προσέχουμε κατά τις εξόδους μας, είναι τα φίδια -μέχρι το τέλος Ιουνίου τσιμπάνε περισσότερο, γιατί τότε έχουν μόλις σκαρίσει και είναι όλο ζωντάνια ψάχνοντας για τροφή. Μπορούμε να ελαττώσουμε τις πιθανότητες, υπολογίζοντας ότι στα χαμηλά υψόμετρα βγαίνουν νωρίτερα, ενώ στα ψηλά αργότερα και στο διάστημα Ιουλίου-Αυγούστου (οπότε και οι μεγάλες ζέστες) πλησιάζουν πολύ στα υγρά σημεία (χαντάκια, πηγές κ.λπ.). Ποτέ όμως δεν πρέπει ο φόβος αυτός να μας σταματήσει την προπόνηση, η οποία πρέπει να είναι ποικίλη, σε έδαφος σκληρό και μαλακό. Τους πρώτους μήνες είναι αρκετές 4-5 έξοδοι το μήνα και απλά περισσότερες στα κουτάβια.
Δεν πρέπει να μας ανησυχεί η μειωμένη δραστηριότητα ορισμένων σκύλων, οι οποίοι, όπως προσωπικά πιστεύω, έχουν πολύ μυαλό γιατί καταλαβαίνουν ότι δεν βρισκόμαστε στο κυνήγι αλλά στη βόλτα μας. Δεν είναι απαραίτητο να βρίσκουμε πουλιά σε κάθε έξοδό μας, γιατί ο σκοπός μας δεν είναι αυτός, αλλά η καλή φυσική κατάσταση του σκύλου μας. Άλλωστε αυτός γνωρίζει τι κάνει και δεν ξεχνά ποτέ αυτά που έχει μάθει, μάλιστα, όσο δεν βρίσκει τόσο περισσότερο παθιάζεται και πεισμώνει.
Ο σκύλος μας έχει ανάγκη από αυτή τη συντήρηση-προπόνηση, όχι μόνο καθαρά για τη φυσική του κατάσταση, αλλά ακόμα και για τις κενώσεις του, καθώς βρίσκει την ευκαιρία να τρώει άφθονα χόρτα που λειτουργούν καθαρτικά για το στομάχι του, κάνοντας καλό στο πεπτικό του σύστημα. Να μη σας φανεί, λοιπόν, παράξενο αν κάποια στιγμή ο σκύλος σας βόσκει σαν πρόβατο και δεν ψάχνει, γεγονός που συμβαίνει συχνά μετά από μεγάλο διάστημα παραμονής στην κλούβα, ενώ δεν συνήθιζε κάτι τέτοιο όταν βγαίνατε τακτικά μαζί του για κυνήγι…
Προσέχοντας όλα τα παραπάνω στις λεπτομέρειές τους, ο σκύλος σας θα διατηρήσει όντως ηθικόν ακμαιότατον και κράση σιδερένια!
