«Όταν ήμουν μικρή, ξεκίνησα από τον κλασικό αθλητισμό και τον στίβο. Βλέποντας όμως την κατά δύο χρόνια μεγαλύτερη αδερφή μου να ασχολείται με την κωπηλασία, μου άρεσε. Μάλιστα, η ίδια είχε και πανελλήνιες νίκες, αλλά στην πορεία σταμάτησε.
Στην Καστοριά έχουμε μια πολύ όμορφη λίμνη, το τοπίο είναι πάρα πολύ ωραίο, ειδικά τους φθινοπωρινούς μήνες είναι σαν καθρέφτης, γιατί το νερό είναι πολύ ήσυχο και δεν κινείται τίποτα.
Από μικρή λοιπόν είχα την περιέργεια να μπω μέσα, είτε κολυμπώντας είτε με κάποιον άλλον τρόπο, για να δω πώς είναι. Ο κατάλληλος τρόπος ήταν η κωπηλασία, αλλά έχω κολυμπήσει κιόλας αρκετές φορές.
Είναι κάπως αυτονόητο τα παιδιά που ζουν σε μια πόλη με λίμνη να επιλέγουν την κωπηλασία. Συγκεκριμένα μάλιστα οι Καστοριανοί έχουμε μια μεγάλη ιστορία στο άθλημα και πολλούς αθλητές και αθλήτριες που για εμένα αποτέλεσαν πρότυπα, όπως οι Ολυμπιονίκες μας, Χριστίνα Γαζιτζίδου και Γιάννης Χρήστου.
Και επειδή ο κύκλος μας είναι πάρα πολύ μικρός και γνωριζόμαστε μεταξύ μας, ως μικρότερος είθισται να θαυμάζεις κάποιον μεγαλύτερο και να λες “α, να μεγαλώσω και να γίνω κι εγώ έτσι, να έχω μετάλλια, να έχω επιτυχίες”.
Εγώ βέβαια άργησα να διακριθώ, στην αρχή δεν ήμουν τόσο γρήγορη ούτε τόσο καλή, ήμουν αρκετά λεπτή και αδύναμη.
Λόγω του στίβου που έκανα σχεδόν τέσσερα χρόνια, ο σωματότυπός μου δεν βοηθούσε να εξελιχθώ πολύ γρήγορα στις απαιτήσεις του κουπιού, οπότε αρχικά είχα μια δυσκολία και οι επιτυχίες καθυστέρησαν.
Ήμουν 17 ετών, όταν κατέλαβα την έκτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων-Νεανίδων και μετά από λίγους μήνες την ίδια θέση στην κατηγορία U23.
Από εκεί και έπειτα άρχισα να βλέπω τις επιτυχίες να έρχονται σιγά-σιγά.
Στην κωπηλασία επιβαρύνονται πολύ τα πόδια, είναι τα πρώτα που κουράζονται, και εν συνεχεία το μυαλό.
Οι κωπηλάτες κάνουμε πάρα πολλά χιλιόμετρα για πάρα πολλές ώρες, οπότε, όταν αρχίζουμε και νιώθουμε την κούραση στα πόδια, ξεκινάμε και να σκεφτόμαστε περισσότερο πώς θα συνεχίσουμε, πώς θα εξελιχθεί η προπόνηση.
Θα πρέπει να έχεις πολύ μεγάλο κίνητρο και να θέλεις να το καταφέρεις, να μην σκέφτεσαι άλλα πράγματα και να είσαι αφοσιωμένος στον στόχο.
Είναι πολύ δύσκολο να μην επιβαρύνεσαι πνευματικά, το αγώνισμά μας είναι πολύ απαιτητικό, τις περισσότερες ώρες της ημέρας προπονούμαστε, κουραζόμαστε, πρέπει να σκεφτόμαστε και τεχνικά θέματα που πρέπει να εφαρμόζουμε, οπότε το μυαλό υπερλειτουργεί.
Συνεπώς, και οι ώρες χαλάρωσης είναι πολύ σημαντικές.
Από πολύ μικρή λοιπόν εγώ ήθελα να γίνω Πρωταθλήτρια. ακόμα και όταν έκανα στίβο, ήθελα να διακριθώ, ήθελα να φτάσω στην κορυφή του κόσμου.
Μεγαλώνοντας, κατάλαβα ότι το σημαντικό είναι να το θέλεις και τότε είναι εφικτό να το καταφέρεις.
Τα πρώτα χρόνια στο σχολείο δεν είχα τόσο μεγάλες διακρίσεις, στις μεγαλύτερες τάξεις βέβαια υπήρχε σεβασμός από αρκετούς συμμαθητές μου, ο οποίος ήταν ακόμα μεγαλύτερος από καθηγητές και μεγαλύτερους σε ηλικία.
Πάντα κοντά μου ήταν και οι γονείς μου, οι οποίοι αποτελούν τη σημαντικότερη βοήθεια σε ό,τι έχω καταφέρει μέχρι τώρα, έχουν συνεισφέρει ψυχολογικά και πρακτικά και εξακολουθούν να με στηρίζουν 100%.
Είναι οι τελευταίοι άνθρωποι με τους οποίους μιλάω πριν από τους μεγάλους αγώνες και οι πρώτοι μετά από τη λήξη τους.
Στο κοινόβιο του Σχοινιά που μένουμε οι διεθνείς εννοείται πως υπάρχουν στερήσεις.
Αλλά, επειδή όλοι είμαστε πολύ αφοσιωμένοι στη διάκριση, την πρόκριση, όταν έρχεται η στιγμή των αγώνων, κάτι μας γεμίζει απίστευτα κι αξίζουν εν τέλει όλες οι θυσίες.
Φυσικά και θα ήθελα να βγαίνω περισσότερο έξω και να βλέπω τους δικούς μου ανθρώπους, να ταξιδεύω παραπάνω.
Πηγαίνουμε σε πολλά μέρη μεν, αλλά δεν μπορούμε να δούμε σε βάθος τις χώρες, να γνωρίσουμε ανθρώπους, πολιτισμούς, είμαστε περιορισμένοι, όλα κινούνται πολύ γρήγορα, δεν υπάρχει χρόνος, είμαστε προπόνηση-αγώνας-ξενοδοχείο, δεν μπορείς να πας πουθενά.
Κατά τη διάρκεια των προπονήσεων μπορείς να χαρείς τον στίβο, το νερό, τις εικόνες μιας άλλης χώρας, αλλά κατά τη διάρκεια της κούρσας δεν σκέφτεσαι τίποτα από αυτά.
Επίσης, όσον αφορά στις κατηγορίες του αγωνίσματος, δεν έχω καταλήξει ακόμη ποιο είναι πιο εύκολο, το σκιφ ή η δίκωπος, γιατί σίγουρα και τα δύο έχουν τις δυσκολίες τους.
Στο πρώτο είσαι μόνος σου, στηρίζεσαι 100% στον εαυτό σου, ξέρεις (σχεδόν πάντα) τι θα κάνεις, πώς νιώθεις εκείνη τη μέρα και τι αποτέλεσμα θα φέρεις, γνωρίζεις το σώμα σου και τους αντιπάλους σου.
Απ’ την άλλη, η δίκωπος είναι κάτι πάρα πολύ καινούργιο για μένα, ήμουν πιο αγχωμένη στους αγώνες, φοβόμουν πολύ περισσότερο μην κάνω αυτονόητα λάθη, βρίσκεσαι με έναν συναθλητή που δεν ξέρεις σε τι κατάσταση μπορεί να είναι, ποιες δυσκολίες μπορεί να αντιμετωπίζει εκείνη την ημέρα, πρέπει πέρα από τον εαυτό σου να είσαι έτοιμος να στηρίξεις και κάποιον άλλον. φυσικά, αυτό ισχύει και ανάποδα, γνωρίζεις δηλαδή ότι, ακόμα και αν εσύ δεν είσαι τόσο καλά, υπάρχει κάποιος που μπορεί να σε “ανεβάσει”.
Το τεχνικό κομμάτι είναι λίγο ιδιόρρυθμο, γιατί θα πρέπει να ταιριάζουν οι κινήσεις μας, οπότε δουλεύουμε πολύ ώστε η κίνηση του σώματος και των κουπιών μας να είναι ίδια.
Είμαστε δύο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι, ο καθένας έχει τις ιδιοτροπίες του, τα καλά του, τα κακά του, υποχωρούμε και οι δύο και προσπαθούμε να βρούμε λύσεις, να τα φέρουμε όλα στη μέση, καθώς πρέπει να είμαστε φίλες οι δυο συναθλήτριες και να έχουμε καλές σχέσεις για να μπορούμε να δουλεύουμε ομαδικά.
Παρά το γεγονός ότι η κωπηλασία είναι ατομικό άθλημα, όταν μπαίνεις στη βάρκα και είσαι με κάποιον άλλον, πρέπει να υπάρχει επικοινωνία.
Επιπλέον, στη δίκωπο οι αντίπαλές μας είναι “μεγάλες” σωματομετρικά, δηλαδή 70-80 κιλά και 1.90 ύψος (το δικό μου είναι 1.70). αθλήτριες αυτού του ύψους και αυτού του βάρους δεν χρειάζεται να κάνουν τόσο πολλές ώρες προπόνηση ούτε να εστιάζουν τόσο πολύ στην τεχνική τους, γιατί έχουν μια δύναμη εκ φύσεως που τους βοηθάει.
Αντίθετα, εμείς, για να μπορούμε να φτάσουμε στα δικά τους επίπεδα και να κρατηθούμε δίπλα τους, δουλεύουμε πολύ στο τεχνικό κομμάτι, οι ώρες προπόνησης είναι πολλές (οχτώ ώρες την ημέρα) και γενικότερα πιεζόμαστε πάρα πολύ.
To 2022 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα U23 του Βαρέζε κατέκτησα το Χρυσό μετάλλιο στο σκιφ ελαφρών βαρών.
Τρεις εβδομάδες πριν από τους αγώνες έπαθα ρήξη στον τένοντα του χεριού και δεν μπορούσα να προπονηθώ.
Η λύση ήταν το χειρουργείο, δεν ήθελα όμως να το κάνω, γιατί ήθελα να κατέβω στους αγώνες.
Αν με ρωτούσε κανείς, δεν θα το ξανάκανα. Δεν είχα Χρυσό Παγκόσμιο μετάλλιο και ήταν αυτό που κυνηγούσα από πολύ μικρή.
Oταν τραυματίστηκα, είχα απογοητευτεί πάρα πολύ και είπα «τελικά δεν θα το πάρω ποτέ αυτό το παγκόσμιο μετάλλιο».
Στη συνέχεια, δεν ήθελα να το δεχτώ ότι ήμουν τόσο τραυματισμένη και δεν μπορούσα να τραβήξω.
Οπότε έκανα πάρα πολύ υπομονή εκείνο τον καιρό και τελικά τα κατάφερα, δεν ήμουν εντάξει σωματικά, αλλά ήμουν έτοιμη να πάρω το μετάλλιο.
Το χέρι πονούσε και κατά τη διάρκεια του αγώνα, αλλά υπήρχε τόση αδρεναλίνη μέσα μου και ήταν τέτοια η χαρά μου στο τέλος που δεν το σκεφτόμουν καν.
Μετά το ένιωσα. η συμμετοχή ήταν ένα ρίσκο, γιατί είχα μερική ρήξη, οπότε θα μπορούσε να κοπεί ολόκληρος ο τένοντάς μου.
Φοβόμουν πάρα πολύ, προσπαθούσα να τον προστατέψω, έκανα προσπάθεια να κωπηλατώ χωρίς αυτόν ή νιώθοντάς τον ελάχιστα, ήταν μια μεγάλη ταλαιπωρία.
Την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού την πήραμε μέσω του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος του Βελιγραδίου.
Με την Χριστίνα είχαμε σκεφτεί από τις προηγούμενες ημέρες πώς θα αντιδράσουμε στην κούρσα, ξέραμε περίπου τι θα κάνουμε.
Βέβαια, κάθε κούρσα είναι διαφορετική και στη δική μας θα έμπαιναν όλες μέσα, γιατί περνούσαν οι πέντε και ήμασταν έξι, οπότε μία θα έμενε εκτός.
Μου λέει η Χριστίνα «θα μπούμε μέσα για να κερδίσουμε, να βγούμε πρώτες». Ο κοινός μας στόχος, να είμαστε μπροστά μέχρι το τέλος, ήταν αυτό που μας κράτησε.
Υπήρχαν πολλά πληρώματα δίπλα μας, ειδικότερα οι Ισπανίδες από την πρώτη κουπιά έως και την τελευταία ήταν στο ένα δευτερόλεπτο πίσω μας.
Αλλά δεν θα το αφήναμε έτσι, το θέλαμε πάρα πολύ, ό,τι και να γινόταν.
Κατά τη διάρκεια ενός αγώνα συνήθως δεν μιλάμε, ίσως μπορείς να πεις κάτι, συγκεκριμένα όμως σε εκείνον νομίζω ότι δεν είπαμε τίποτα, δεν πιστεύω ότι κατάφερε κάποια από μας να βγάλει λέξη, καθώς ήμασταν “στα κόκκινα”, ίσως να μπορούσαμε, αν το ελέγχαμε λίγο περισσότερο.
Το να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν ένα όνειρο που είχα από πολύ μικρή. τη στιγμή που τερματίσαμε, δεν πίστευα καν ότι όντος συνέβη, το συνειδητοποίησα μετά και η χαρά ήταν απερίγραπτη.
Κι έβλεπα τους γύρω μου να χαίρονται τόσο με το γεγονός, ήταν σαν να πήραμε την πρόκριση δέκα άτομα μαζί, σαν να τα καταφέραμε όλοι μαζί, και είμαι απίστευτα ευγνώμων που τους είχα όλους δίπλα μου, τους γονείς μου και γενικότερα τον κύκλο μου που με στηρίζει.
Ο Στέφανος είναι σχεδόν σίγουρος πάντα για το τι θα γίνει, σε ό,τι μου έχει πει έχει πέσει μέσα.
Και για το Παγκόσμιο του Βελιγραδίου που πήραμε την πρόκριση μού είχε πει «θα ζοριστείτε, αλλά θα τις κερδίσετε, είμαι σχεδόν σίγουρος».
Δεν τον ακούω πάντα, αλλά τελικά πάντα γίνεται αυτό που λέει, το έχουμε σαν γούρι!
Θα ήταν πολύ διαφορετικά πάρα πολλά πράγματα, εάν δεν είχα τον Στέφανο στο πλάι μου.
Υπάρχουν πολλές δύσκολες μέρες μέσα στο κοινόβιο του Σχοινιά, μέρες που είσαι οριακά στο να φύγεις, ανεξάρτητα από το ποιες διακρίσεις έχεις φέρει ή την υπομονή που κάνεις, υπάρχει πάρα πολύ μεγάλη πίεση, οπότε το να έχεις εκεί τον άνθρωπό σου είναι πάρα πολύ σημαντικό.
Σημαντικό βέβαια είναι και το να χαλαρώνεις, όσο γίνεται. εγώ ζωγραφίζω, όσο μπορώ, κυρίως πορτραίτα, έχω ζωγραφίσει τον Στέφανο αλλά και άσχετα πρόσωπα, αυτοπροσωπογραφία μου πάντως δεν έχω κάνει, ενώ ακούω και μουσική στον ελάχιστο ελεύθερό μας χρόνο, κυρίως ξένα και χαλαρά κομμάτια.
Φυσικά λοιπόν και υπάρχουν οι άσχημες μέρες που δεν νιώθω ευτυχισμένη και λέω «θα φύγω, θα κάνω κάτι άλλο». Ξυπνάω όμως την επομένη, είτε είναι Πάσχα είτε είναι Χριστούγεννα, που απλώς πρέπει το πρωί να πάω για προπόνηση. Και στο τέλος της ημέρας νιώθω πολύ γεμάτη με αυτό!
Γιατί η κωπηλασία είναι το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής μου ως τώρα, δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα ήταν τα πράγματα, αν δεν έκανα αυτό το άθλημα.»
Συνέντευξη από το www.athletestories.gr
