Η ορειβασία σε βυθίζει μέσα στο τοπίο. Τα μάτια δίνουν προσοχή, σαρώνουν τις λεπτομέρειες, τα αυτιά είναι ανοιχτά και το σώμα εργάζεται για να διατηρήσει το βήμα και την ισορροπία. Οι αισθήσεις είναι το κλειδί για να κατανοήσει κανείς τα βουνά.
Ο Πάρης και η Ρέα αποφάσισαν πριν περίπου τρία χρόνια να γίνουν οι διαχειριστές ενός ορειβατικού καταφυγίου στην επαρχία. Και να ζήσουν εκεί. Χειμώνα – καλοκαίρι. Ανθρώπινη δραστηριότητα σε μεγάλο υψόμετρο. Από την απλή διαβίωση των ίδιων μέσα στη φύση, μέχρι το «φίλεμα» των περαστικών λάτρεων της πεζοπορίας. Κόσμος από παντού και κάθε ηλικίας, με μόνο αίτημα το «ζην», για μερικά βράδια. Το πιο απλό αίτημα και συνάμα το πιο σύνθετο.
Οι δυο τους δεν ήταν ποτέ fans της θάλασσας. Προτιμούσαν τον βράχο από το νερό, το αεράκι των βουνών από τη ζεστασιά της θάλασσας, το άκουσμα των άγριων πουλιών από τον ήχο των τζιτζικιών. Αυτό που τους ώθησε στη μεγάλη απόφαση ήταν μια δική τους -αλλά και άλλων- «οικονομική κρίση» που ξέσπασε πριν μερικά χρόνια και δεν καταλάγιασε ποτέ. Ορειβάτες οι ίδιοι, αυτό ήταν το πιο οικονομικό σπορ που κατάφερνε να τους βγάζει από τα χιλιάδες αδιέξοδα. Το πιο φρέσκο πράσινο χρώμα των δέντρων, διάσπαρτο με το γαλάζιο-λευκό του ουρανού. Το μεγαλείο των χτυπημένων από τον άνεμο βράχων, τα γκρι-λευκά πρόσωπα των μακρινών κορυφών, η ντροπαλή συμπεριφορά των φιδιών και η σιωπή. Έπρεπε πάντα να πεζοπορούν, να εκτίθενται σε αυτή την απέραντη, συναρπαστική ομορφιά, για να μπορούν να αντιμετωπίζουν τους προσωπικούς τους αγώνες. Με δυο μπάρες πρωτεΐνης, μερικά κράκερ και σοκολάτα από τα Lidl της τότε γειτονιάς τους, σε ένα backpack ελαφρύ και έτοιμο για (ψυχικές κυρίως) αναβάσεις.
Ίδια και τώρα η λογική, αλλά με μια εφάπαξ ανάβαση και ένωση με τη φύση. Το βουνό αποτελεί ένα απλό είδος ομορφιάς, που μπορεί να απορροφηθεί απευθείας από τα μάτια, το δέρμα, την καρδιά. Αυτή η απλότητα που ανακουφίζει. Με συνταγές ακόμη πιο απλές και την οικεία θέρμη του σπιτιού. Ένα σπίτι για όλους. Που φουλάρει μια φορά τον μήνα από τα Lidl της της κοντινής πόλης με το πιο λιτό και γευστικό μενού. Ρεβίθια, σούπες και ψωμί. Μπύρες, κρασιά και φρέσκες σαλάτες. Με περιορισμένο budgetκαι μια υπεύθυνη συνείδηση. Αυτή των βουνών. Χωρίς αχρείαστες υπερβολές. Έξυπνη συλλογή και αποθήκευση τροφής και προμηθειών, χωρίς σπατάλες. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στα ράφια. Μια βιώσιμη εφοδιαστική αλυσίδα ανθρωπιάς από την ψηλότερη κορφή του βουνού μέχρι την πολύβουη πόλη. Η ομορφιά του νοιαξίματος για το περιβάλλον, από αλλά και προς αυτό. Μια ομορφιά μεγαλύτερη από εκείνη ενός μυθιστορήματος, ενός άλμπουμ μουσικής, μιας ταινίας, ενός καμβά ζωγραφικής. Στην ορειβασία, παίζεις με το ρίσκο, κατανοείς τη δική σου ευπάθεια, αλλά και των άλλων, μετράς τις κινήσεις σου, ενώ παράλληλα αναπτύσσεις νέες δυνάμεις και προσαρμόζεσαι. Αυτό είναι άλλωστε το βουνό.
Σύντομα κι αυτό θα καλυφθεί με χιόνι. Οι πόρτες του μεγάλου σπιτιού με την αυτοσχέδια οροφή και το παλιό τζάκι θα ανοίγουν με δυσκολία. Ντουλάπια και τηγάνια θα είναι γεμάτα και οι τολμηροί θα βρίσκονται στα ζεστά, θαυμάζοντας από το παράθυρο τη φύση να δίνει τον καλύτερο εαυτό της. Και όταν ο πάγος λιώσει και η πόρτα ανοίξει, σκουφιά, γάντια, μπότες και ένα σακίδιο θα είναι απολύτως αρκετά για μια ακόμα ανάβαση. Ποιος να το ήξερε ότι ο κόσμος μπορεί να είναι τόσο ζωντανός εκεί έξω! Ο Πάρης και η Ρέα το ξέρουν. Και δεν είναι οι μόνοι. Απλώς αυτοί κατάφεραν να το καταγράψουν στη δική τους ιστορία ζωής, χαραγμένο πάνω σε παμπάλαιο, χειροποίητο ξύλο που δεν ξεγράφει ούτε ο πάγος.
Καταφύγιο η απλή ζωή. Και η επιβίωση; Ορεινή απομακρυσμένη τοποθεσία. Αλλά φτάνεται…
