«Να προσέχεις το όπλο, δεν γνωρίζει φίλους». Τούτα ήταν τα λόγια του πατέρα μου που από νεαρή ηλικία χαράχτηκαν στην καρδιά μου. Κάθε φορά που πήγαινα κυνήγι με ρωτούσε, «με ποιον θα πας;», και του απαντούσα με τους φίλους μου. «Να προσέχεις, μου επαναλάμβανε πάντοτε, και να μην ξεχνάς ποτέ ότι το όπλο δεν γνωρίζει φίλους». Μα, του έλεγα, αφού ξέρω να το χρησιμοποιώ, το ίδιο και οι φίλοι μου, εκείνος χαμογελούσε και ήταν σαν να έλεγε «θα το καταλάβεις μόνος σου». Η πραγματικότητα είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας. Στο τέλος κάθε κυνηγετικής περιόδου έχουμε και έναν αριθμό -ευτυχώς πολύ μικρό- τραυματισμένων συναδέλφων κυνηγών ή ανθρώπων της υπαίθρου. Το όπλο είναι δεδομένο ότι σκοτώνει. Οτιδήποτε βρεθεί μέσα στην εμβέλειά του και χτυπηθεί, σκοτώνεται ή τραυματίζεται. Η ορθότητα της χρήσης του απαιτεί τη μέγιστη σοβαρότητα και προσοχή για να είναι το κυνήγι ευχάριστη δραστηριότητα και όχι να καταλήγει σε τραγική εμπειρία.
Απλοί …κανόνες ασφαλείας
Όταν το κυνήγι είναι συντροφικό θα πρέπει ανά πάσα στιγμή να γνωρίζουμε πού βρίσκεται ο φίλος (ή οι φίλοι) μας. Έτσι κυνηγάμε πιο ελεύθερα και ελαχιστοποιούμε τον κίνδυνο ατυχήματος. Σύντομα σφυριγματάκια, προσδιοριστικά των θέσεών μας είναι πάντα χρήσιμα όταν είμαστε σε κλειστό π.χ. για μπεκάτσα, ακόμα και η ευδιάκριτη ενδυμασία παίζει το ρόλο της. Για σκεφθείτε να κυνηγάμε με κάποιον και να μη γνωρίζουμε αν βρίσκεται μπροστά μας, πίσω, δεξιά ή αριστερά, ή να τον βλέπουμε κατά διαστήματα πότε δίπλα μας, πότε απέναντι και πότε… Έτσι αυξάνονται οι πιθανότητες ατυχήματος όπως συνέβη με τον πατέρα μου (η περιγραφή του περιστατικού έγινε σε προηγούμενο άρθρο). Κάποτε πήγαμε για παπιά σε ένα ποτάμι, εγώ μέσα στο νερό και οι δύο φίλοι μου ένας δεξιά και ένας αριστερά. Επειδή σε ένα σημείο τα πλατάνια, οι ιτιές και τα βάτα ήταν πυκνά και δεν είχαμε οπτική επαφή με τα παιδιά, τους λέω να προχωρούν αργά γιατί εγώ δεν μπορούσα να πάω γρήγορα μέσα στο νερό και να έχουμε παράλληλη πορεία. Εντάξει, μου απαντούν. Μετά από ένα τέταρτο πορείας μέσα στο νερό και έχοντας τεταμένη την προσοχή μη τυχόν και πεταχτεί κάποιο παπί, πετάγεται ξαφνικά ένα μπεκατσίνι το οποίο με τσαλιμάκια φεύγει μπροστά μου και η τουφεκιά το προφταίνει λίγο πριν χαθεί. Ταυτόχρονα, ακούγονται και οι φωνές των φίλων μου εκεί μπροστά που πήγαν τα σκάγια: πού τουφεκάς, πού ρίχνεις, τι κάνεις! Εγώ έγινα στήλη άλατος διότι, όπως είχαμε πει, νόμιζα ότι είναι δεξιά και αριστερά. Όμως εκείνοι είχαν περπατήσει γρηγορότερα, ανέβηκαν σε ένα ανάχωμα στη στροφή του ποταμού και με… περίμεναν! Πέραν του μαλώματος που ακολούθησε, διότι έτρεμαν ακόμα τα χέρια μου, μια και τα σκάγια πέρασαν μερικά μέτρα πάνω από τα κεφάλια τους, ουδέποτε πλέον ξαναπήγα μαζί τους για κυνήγι.
Ελέγχουμε πάντα που σημαδεύει η κάννη
Η αλόγιστη στροφή της κάννης, είτε κατά την πορεία είτε κατά το κυνήγι, είναι εξίσου επικίνδυνη. Πάντα πρέπει να ελέγχουμε η κάννη μας πού κοιτάζει. Πόσες και πόσες φορές δεν αντιλαμβανόμαστε ότι «βλέπει» τον συνάδελφό μας ή η δικιά του να «κοιτάζει» εμάς. Δεν νομίζω να υπάρχει κυνηγός που να αισθάνεται άνετα, όταν νιώθει την κάννη του φίλου του να είναι -έστω και ασυνείδητα- στραμμένη προς το μέρος του. «Λάκη!», φώναζα σε έναν φίλο μου σε κυνήγι μπεκάτσας όταν τύχαινε να περνάμε στο ίδιο μονοπάτι, εκείνος μπρος με την κάννη προς τα πίσω κι εγώ να ακολουθώ, «κοίτα πού έχεις την κάννη!». «Έλα βρε, μη φοβάσαι», μου απαντούσε. Μετά από λίγη ώρα πάλι τα ίδια…
Όχι σε ανόητα …παιχνίδια
Δεν νοούνται παιχνίδια με τα όπλα. Κάποτε στο στρατό μάς λέγανε ότι το «άδειο όπλο σκοτώνει». Στην ουσία δεν σκοτώνει το άδειο, αλλά το γεμάτο ή νομιζόμενο ως άδειο. Αναφέρω ένα γεγονός το οποίο έχει συγκλονίσει την περιοχή. Γαμπρός παίρνει την καραμπίνα του μέλλοντα πεθερού του και παίζει με την αρραβωνιαστικιά του χωρίς να ελέγξει αν είναι άδειο. Θεωρούμενη ως άδεια η καραμπίνα, πάνω στο παιχνίδι εκπυρσοκροτεί και τραυματίζει την κοπέλα στη μέση. Πρόκειται για πανέμορφη κοπέλα η οποία έκτοτε βρίσκεται σε αναπηρικό καροτσάκι καθηλωμένη, παράλυτη από τη μέση και κάτω.
Μέγιστη προσοχή, λοιπόν, στη χρήση του όπλου διότι δεν γνωρίζει κανένα φίλο ούτε ακόμη και αυτόν που το έχει. Η χρήση του κυνηγετικού όπλου μοιάζει με την οδήγηση του αυτοκινήτου. Ποτέ δεν κάνουμε προσπέραση αν δεν έχουμε πλήρη ορατότητα στο αντίθετο ρεύμα, έτσι ποτέ δεν τουφεκάμε στα τυφλά όταν υπάρχουν κι άλλοι συνάδελφοι ή άνθρωποι που επιδίδονται σε υπαίθριες δραστηριότητες. Τα λάθη πληρώνονται και μάλιστα ακριβά πολλές φορές.
