Από το 1991 ο Συγγραφέας Βασίλης Καμπόλης, στο βιβλίο του «Κυνηγετικός Εξάντας» παρατηρώντας τα προβλήματα της εποχής έθετε τα ερωτήματα του για το μέλλον κυνηγίου.
Ποιο όμως είναι το μέλλον που περιμένει το κυνήγι και τους κυνηγούς είναι ίσως το ουσιαστικότερο ερώτημα που τίθεται μπροστά μας. Είναι άραγε δυνατόν να ξεπεραστεί η θλιβερή σημερινή κατάσταση; Μήπως μας περιμένουν ακόμα χειρότερες μέρες;
Θα χωρίσουμε την αντιμετώπιση του θέματος στα δύο, μία για την επισήμανση των βασικών παραγόντων που θα επηρεάσουν το μέλλον μας και μία για τις προτάσεις. Και σ’ αυτό το δεύτερο, δεν θα είμαστε ούτε ουτοπιστές, ούτε και πεσιμιστικά απαισιόδοξοι, αν κι η ελληνική πραγματικότητα δεν επιτρέπει την αισιοδοξία, σαν κάτι το εθνικώς επικίνδυνο.
Κι ας ξεκινήσουμε από τις βασικές παραμέτρους, που επιδρούν αρνητικά σήμερα σ’ αυτό το αναφαίρετο προαιώνιο δικαίωμα που διεκδικούμε, το ελεύθερο υπεύθυνο κυνήγι.
1) Φυτοφάρμακα – Γεωργική εκμετάλλευση.
Όσο η ύπαιθρος δηλητηριάζεται ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ και ανεγκέφαλα, το μέλλον δεν μπορεί παρά να προοιωνίζεται ζοφερό. Όσο τα πόδια των σκυλιών μας καίγονται από την κατάχρηση φυτοφαρμάκων και τα νερά ―πηγή κάθε ζωής― δηλητηριάζονται από τ’ άχρηστα πλεονάσματα των λιπασμάτων, τόσο οι Έλληνες κυνηγοί θα πρέπει να προετοιμάζονται ψυχολογικά είτε για τις μάντρες των κρατικών Ρεζερβών, είτε για ταξίδια σε εξωτικές χώρες.
2) Βιομηχανικά – Αστικά απόβλητα.
Οι κυνηγοί δεν ανήκουν στους αφελείς που υποστηρίζουν την επιστροφή στο τζάκι, ή τις εξ ίσου αφελέστατες μέχρι σήμερα επιστημονικά θεωρίες των ήπιων μορφών ενεργείας, που κάθε ειδικός μπορεί να βεβαιώσει την σημερινή αναποτελεσματικότητά τους (οψόμεθα για το μέλλον).
Ένα ακόμα δείγμα αδιεξόδου που οδηγεί η «οικολογική» σκέψη, που ξέρει μόνον να απαγορεύει και ποτέ να προτείνει λύσεις. Δυστυχώς, οι απαντήσεις που δίνουν οι αφελείς στο ερώτημα «επιστροφή στον Μεσαίωνα ή σύγχρονη τεχνολογία;» είναι σπανιότατα πειστικές. Αλλά από την παραδοχή τής εποχής μας έως την πλήρη ΑΣΥΔΟΣΙΑ που απολαμβάνουν στην χώρα μας οι βιομηχανίες (και κάποτε και πολλές λίαν επικίνδυνες βιοτεχνίες) η απόσταση είναι μεγάλη.
Πρώτοι εμείς κι όχι οι νεόκοποι επαναστάτες- οικολογίζοντες είδαμε τα αναίτια πτώματα των πουλιών στις όχθες των ρυακιών και ποταμών. Πρώτοι εμείς επισημάναμε τον όλεθρο των αποβλήτων, βιομηχανικών αλλά κι αστικών, που το δηλητήριό τους άφριζε μπροστά στα μάτια μας. Πρώτοι εμείς ―αλλά και άλλοι ΣΟΒΑΡΟΙ τού παλιού καιρού φυσιολάτρες― είδαμε την ερήμωση τής πανίδας, όπου οι πόλεις αμέριμνες έχυναν τα «πολιτισμικά τους αγαθά» κι όπου υψώνονταν τα μεγαθήρια τής βιομηχανικής μας ευημερίας. Αλλά η σιωπή μάς κάλυψε.
Η σιωπή τού Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, η σιωπή τής φτήνειας και τής ευκολίας, η σιωπή τής σπέκουλας και της κομπίνας. Και σήμερα μας λοιδωρούν! Υψώνουν κάποιο τραυματισμένο γεράκι αντί να ασχοληθούν με τα βαρέα μέταλλα και τις χημικές ενώσεις που ανενόχλητες «εμπλουτίζουν» τα επιφανειακά κι υπόγεια ύδατα τής χώρας μας! Αν λοιπόν δεν μπει κάποιος φραγμός, αν δεν εφαρμοστούν αυστηροί έλεγχοι στα βιομηχανικά κι αστικά απόβλητα, απλά, ας μην περιμένουμε καλύτερες μέρες.
3) Πυρκαγιές.
Τα ελάχιστα μέρη που «ευσπλαχνικά» μας έχουν παραχωρήσει διεκδικούνται κάθε χρόνο από την παντελή, ασυνείδητη και ΣΚΟΠΟΥΜΕΝΗ καταστροφή τους. Κι η ζυγαριά κάθε χρόνο κλίνει και περισσότερο προς τους τσιμεντοκράτορες, τους κατσικόμυαλους και τους χωριάτες – Μολώχ. Πού οδηγούμαστε, είναι ηλίου φαεινότερο.
4) Επιτήρηση – Λαθραίο Κυνήγι.
Θα είμασταν ανάξιοι τού ονόματος Κυνηγοί αν χρειαζόταν και πάλι ν’ αναφερθούμε διεξοδικά στην προφανή γενοκτονία που επιφέρει το εκτός εποχής και με ανήθικα μέσα λαθραίο κυνήγι, που με την ανοχή ―ή και συνεργασία― κρατικών οργάνων οργιάζει στην επαρχιακή Ελλάδα.
5) Νοοτροπία.
Ίσως το πιο ύπουλο, το πιο Μακαβιελλικό σκουλήκι που κατατρώγει τα δικαιώματά μας. Το μίσος για το κυνήγι κι η συναφής παραπληροφόρηση γι’ αυτό, είναι πλέον κανόνας για τα δημόσια σχολεία μας, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης κι όλους τούς ευαίσθητους «προοδευτικούς» διανοούμενους που διαβρώνουν την Κοινή Γνώμη. Η αντίστασή μας ―ας μας επιτραπεί― μηδενική. Τα δείγματα των καιρών ασφαλώς δεν προμηνύουν καλύτερες μέρες.
Ο ανθρωπομορφισμός γίνεται ισχυρότερος και του ανθρωπισμού. Τα παιδιά π.χ. τής Ερυθραίας είναι λιγότερο σημαίνοντα από έναν γύπα. Ως παράδειγμα επίκαιρο, ας αναφερθεί και η εξαιρετική συγκίνηση και το σοκ που δοκίμασε η «πολιτισμένη» Δύση από το πτηνό το επικαλυμμένο με παράγωγα μαζούτ στον πόλεμο του Περσικού Κόλπου, όταν την ίδια στιγμή παιδιά και άμαχοι βομβαρδίζονται με όλην την τελευταία λέξη τής τεχνολογίας μας. Το «Ναι στο αρνάκι κι Όχι στο τρυγόνι» είναι ίσως ο κύριος λόγος που κάθε λογικός παρατηρητής θα μπορούσε να προβλέψει ότι ο κυνηγός μάλλον θα είναι ένα από τα είδη υπό εξαφάνιση στα χρόνια που μας περιμένουν.
Κανείς λοιπόν δεν δικαιούται από μια πρώτη προσέγγιση να αισιοδοξεί για το αύριο. Αλλά η μεμψιμοιρία δεν οδηγεί πουθενά. Το τελικό ζητούμενο είναι ΤΙ ΕΜΕΙΣ μπορούμε να κάνουμε σαν προσπάθεια για ν’ αλλάξουμε την ροή των γεγονότων. Όσο μάς επιτρέπεται, θα κάνουμε μερικές προτάσεις που πιστεύουμε ότι θα πρέπει να εξεταστούν σοβαρά από κυνηγούς κι αρμόδιους, «κοινούς ανθρώπους» και μη.
Έτσι, για το πρώτο πρόβλημα των φυτοφαρμάκων-λιπασμάτων, θα προτείναμε κάτι που ήδη έχει επιβληθεί σε πιο προηγμένες χώρες, όπως π.χ. η Σουηδία. Το εξής απλό: Τα λιπάσματα και φυτοφάρμακα να δίνονται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ κατά την ποσότητα που θα συνιστά ο υπεύθυνος γεωπόνος, που φυσικά θα γνωρίζει την έκταση και τον τύπο τής συγκεκριμένης γεωργικής καλλιέργειας.
Πιο απλά, αυτά τα σύγχρονα δηλητήρια να υπαχθούν στους αυτούς κανονισμούς που το Κράτος έχει θεσπίσει ακόμα και για την ασπιρίνη, δηλαδή να μην δίνονται απλόχερα σ’ όποιον ΑΣΧΕΤΟ έχει να πληρώσει.
Έχουμε επίγνωση ότι κάτι τέτοιο απαιτεί μιαν συστηματική αναδιάρθρωση τής εφηρμοσμένης γεωπονίας στην Ελλάδα, που για κακή μας μοίρα έχει καταντήσει μια γραφειοκρατική δικλείδα ασφαλείας, για συλλογή κυρίως υπογραφών. Αλλά τα προφανή οφέλη που θα προέκυπταν από κάτι τέτοιο, πέρα από την προστασία τού φυσικού περιβάλλοντος, τουτέστιν εξοικονόμηση κόστους των ΕΠΙΔΟΤΟΥΜΕΝΩΝ λιπασμάτων και φαρμάκων, μείωση συναλλαγματικής διαρροής κι αύξηση τής ανταγωνιστικότητας ―λόγω χαμηλότερων τιμών― των αγροτικών μας προϊόντων, πιστεύουμε ότι θα έπρεπε να οδηγήσει την Πολιτεία σε μια επιτέλους σοβαρή αντιμετώπιση αυτής τής προοπτικής.
Το θέμα των βιομηχανικών-αστικών αποβλήτων δεν είναι από αυτά που εύκολα άπτονται των άμεσων δυνατοτήτων των κυνηγών, μια κι είναι κυρίως τεράστιο πλέον δημόσιο και πολιτικό πρόβλημα. Λίγα πράγματι μπορούμε να κάνουμε πέρα από το να ενώνουμε τις φωνές μας με όλους τους άλλους που αγωνίζονται για έναν επιτέλους σοβαρό έλεγχο των αποβλήτων και μια επιστημονική αντιμετώπισή τους (τα μέσα υπάρχουν, αλλά κοστίζουν και κανείς δεν θέλει να πληρώσει κάτι που του επιτρέπουν ν’ αποφύγει).
Μετρημένα εδώ, θα προτείναμε την ενημέρωση μέσω των κυνηγετικών συλλόγων και την θεσμοθέτηση βραβείων ―ηθικών και οικονομικών― για κάθε καταγγελία που γίνεται από κάποιον κυνηγό. Συμπλήρωμα απαραίτητο των παραπάνω θα ήταν η δημιουργία (εθελοντική ή μισθωμένη) νομικής υπηρεσίας σε επίπεδο Κυνηγετικής Συνομοσπονδίας που θα ανελάμβανε την κατά νόμον δίωξη των καταγγελομένων παραβάσεων, με την λογική επιφύλαξη για είσπραξη κάθε τυχόν αποζημίωσης που νομικά θα μπορούσε να επιτευχθεί εξ ονόματος των θιγομένων Ελλήνων κυνηγών.
Για το τρίτο πρόβλημα των πυργαγιών, τα πράγματα είναι ακόμα πιο περίπλοκα. Μια σταθερή πρότασή μας θα πρέπει να είναι η πάση ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ θυσία κατάρτηση τού Ελληνικού κτηματολογίου, άμεσα, εδώ και τώρα! Αν έπαυαν τα δάση, οι γεωργικές εκτάσεις, οι αστικές παροχές κ.λ.π. να είναι έννοιες θολές κι ακαθόριστες, οι μισές πυρκαγιές ίσως ν’ αποφεύγονταν.
Η δυναμική αποτροπή τής βόσκησης σε καμμένες περιοχές είναι ακόμα κάτι, που όλοι εύχονται κι όμως δεν εφαρμόζουν. Η νομιμοποίηση τού καψίματος των υπολλειμμάτων ορισμένων καλλιεργειών, ώστε το κάψιμο των «καλαμιώνων» να γίνεται ημέρα, ελεγχόμενα και προστατευμένα θα αφαιρούσε ένα ακόμα κομμάτι «τυχαίων ατυχημάτων». Και κάποτε οι σοφοί αρμόδιοι θα έπρεπε να σκεφτούν λύσεις όπως η αγορά μονοθέσιων ελικοπτέρων για έγκαιρη επισήμανση των πυρκαγιών (το κόστος τους σίγουρα δεν θα υπερβαίνει εκείνο των αναδασώσεων) ή ακόμα και πιο προωθημένων τεχνολογικά πιθανοτήτων, όπως η απ’ ευθείας σύνδεση με τους γεωστατικούς δορυφόρους, που εύκολα θα μπορούσαν να προειδοποιήσουν για εστίες μεγάλων κι απρόβλεπτων πυρκαγιών, με την χρήση υπέρυθρων ανιχνευτών. Αλλά ίσως η αποτελεσματικότερη, εύκολη κι ανέξοδη πρόταση θα ήταν η χρησιμοποίηση των εκατοντάδων Ελλήνων κυνηγών σαν ΑΜΙΣΘΩΝ φρουρών τής ελληνικής φύσης.
Πώς θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο;
Είναι σ’ όλους γνωστό ότι οι μεγαλύτερες πυρκαγιές ξεσπούν το πρώτο δεκαπενθήμερο τού Αυγούστου και τον Ιούλιο. Αυτή είναι κι η εποχή που μάς είναι «απαγορευμένη» η πρόσβαση στην ελληνική φύση. Δεν είμαστε αφελείς ώστε να προτείνουμε την εθελοντική φρούρηση τής υπαίθρου. Αλλά απλά μέτρα, όπως το να επιτραπεί η γύμναση των σκύλων ΧΩΡΙΣ ΟΠΛΟ από την 1η Ιουλίου και χωρίς εδαφικούς περιορισμούς, ή π.χ. το κυνήγι με τόξο θα γέμιζαν πιθανότατα τις επικίνδυνες περιοχές με χιλιάδες χιλιάδων κυνηγούς, που με ελάχιστη κρατική βοήθεια ―δωρεάν C.B., μικρούς φορητούς ασυρμάτους που θα δίνονταν σε κυνηγετικούς συλλόγους― θα κάλυπταν τις ανάγκες τής ΑΝΥΠΑΡΚΤΗΣ πλέον Δασοφυλακής κι Αγροφυλακής (και θα ενίσχυαν το έργο της Ομοσμονδιακής Θηροφυλακής).
Το οξύτατο πρόβλημα τής λαθροθηρίας είναι εξ ίσου δύσκολο. Αλλά μια πρώτη προσπάθεια αλλαγής τής νομοθεσίας προς την κατεύθυνση τής θέσπισης ιδιαίτερα αυστηρών ποινών στα κρατικά όργανα που το ανέχονται ή και συμμετέχουν σ’ αυτό δεν θα ήταν καθόλου περιττή. Αλλ’ ίσως η αποτελεσματικότερη πρόταση ―για να είμαστε και ρεαλιστές― θα ήταν η γενναία επικήρυξη τού λαθροκυνηγού.
Και πάντα προσγειωμένα, δεν απαιτούμε από την Πολιτεία να συγκινηθεί ώστε να ανοίξει το ισχνό πορτοφόλι της για κάτι τέτοιο. Η οικονομική λύση που θα μπορούσε να εφευρεθεί έχει όμως άμεση σχέση με την επόμενη πρότασή μας- κλειδί για το κυνηγετικό μας μέλλον.
Κι αυτή είναι η απλή, λογική κι αναπόφευκτη ΑΠΑΙΤΗΣΗ μας να αποδοθούν στους κυνηγούς ΟΣΑ ΤΟΥΣ ΑΝΗΚΟΥΝ. Αυτή πρέπει να είναι η δίκαιη διεκδίκησή μας και το μόνιμο αίτημά μας.
(από το βιβλίο «Κυνηγετικός Εξάντας», Βασίλης Καμπόλης 1991)
