Γράφει ο Δημήτρης Βενιζέλος
Το ρολόι απέναντι πλησιάζει 5 το απόγευμα. Λίγες στιγμές ακόμα και η σκέψη ήδη ταξιδεύει. Πως άλλωστε να μην γίνει αυτό όταν το Σ/Κ είναι αφιερωμένο αποκλειστικά στην αγαπημένη δραστηριότητά μου το κυνήγι.
Ήταν μέσα Δεκέμβρη , όταν με χαρά αποδέχτηκα την πρόταση του καλού μου φίλου Άλκη, να περάσουμε ένα διήμερο στον τόπο του τα όμορφα Φιλιατρά Μεσσηνίας. Δεν πέρασε μέρα να μην προσμένω με αγωνία το απόγευμα της Παρασκευής όταν πια θα ταξιδεύαμε για τον προορισμό μας αφήνοντας πίσω την ρουτίνα, τα προβλήματα και τους εξουθενωτικούς ρυθμούς της Αθήνας.
Ήδη η ατμόσφαιρα μέσα στο αμάξι και παρά την απίστευτη κίνηση μέχρι να βγούμε στην Εθνική, είναι πια διαφορετική. Δύο φίλοι που μοιράζονται το ίδιο πάθος και την ίδια προσμονή να τους βρει το ξημέρωμα μέσα στη φύση , σε κάποιο μουσκεμένο από την πρωινή πάχνη χωράφι.
Αργά το βράδυ φτάσαμε στον προορισμό μας, κουρασμένοι αλλά και χαρούμενοι με ένα μικρό χαμόγελο ζωγραφισμένο στα πρόσωπα μας μιάς και η επόμενη ημέρα ήταν κοντά μας και μας περίμενε να μας καλωσορίσει. Το τραπέζι στρωμένο και οι μεζέδες περίμεναν με συντροφιά καλό ντόπιο κρασί, αφού η μητέρα του φίλου μου περιμένοντάς μας είχε φροντίσει να προϋπαντήσει τους επισκέπτες της με καλό φαί αλλά κυρίως με άπλετο χαμόγελο και καλοσύνη.
Ήταν περασμένα μεσάνυχτα όταν με κόπο σηκωθήκαμε από το τραπέζι και αφήσαμε την καλή μας παρέα για να ξεκουραστούμε αφού η επόμενη μέρα θα είχε περπάτημα και επιστροφή αργά το μεσημέρι.
Δύσκολο να κολλήσει ύπνος όταν όλη η σκέψη βρίσκεται στο πότε θα ξημερώσει και στην ιεροτελεστία του ντυσίματος και στην παραμικρή λεπτομέρεια μήπως ξεχάσαμε κάτι , μήπως τα φυσίγγια δεν είναι αρκετά και όλα όσα απασχολούν τον κυνηγό πριν την εξόρμησή του.
Προσωπικά είχα έναν επιπλέον λόγο!!!
Περίμενα αυτή τη μέρα ξεχωριστά για να δω και από κοντά τον τρόπο που κυνηγάνε το αγαπημένο τους θήραμα στα Φιλιατρά σε μία περιοχή κατάμεστη από Κορωναίικες ελιές και πυκνούς λόγκους. Ο φίλος μου με είχε ενημερώσει για τις μπηχτές τουφεκιές που θα χρειαστούν και την εγρήγορση που θα πρέπει να έχει κανείς αφού τα θηράματα συνήθιζαν να φεύγουν αρκετά μαζί και σε διαφορετικές κατευθύνσεις.
Η συνάντηση είχε καθοριστεί για νωρίς το πρωί με τους υπόλοιπους σε συγκεκριμένο σημείο μέσα στον κυνηγότοπο. Φτάσαμε με τον ζεστό καφέ να μας μεθάει με την φρέσκια μυρωδιά του και να μας ξυπνάει εντελώς αν δεχτούμε πως κοιμηθήκαμε έστω και δύο ώρες.
Καλωσορίσματα και καινούργιες γνωριμίες στην παρέα, αφού σαν πρώτη φορά ήξερα ελάχιστους από τα παιδιά και σχεδιασμός για το πώς θα κινηθούμε αν και ο καιρός έδειχνε απρόθυμος να συνεργαστεί και οι πρώτες χοντρές σταγόνες έκαναν την εμφάνιση τους μέσα από τα βαριά μαυρισμένα σύννεφα.
Εδώ θα ήθελα να επισημάνω το πώς με καλωσόρισαν, όχι σαν κάποιο ξένο αλλά σαν δικό τους άνθρωπο άσχετα αν μπορεί να μην με ξαναέβλεπαν ποτέ τους.
Άνθρωποι της περιοχής, απλοί , ευγενικοί, ευχάριστοι στην όψη, μακριά από την φθορά της πρωτεύουσας και το χάσιμο αξιών.
Η τέχνη του τενεκέ
Ξαφνικά έφτασε και ο τελευταίος της παρέας για να μπορέσουμε να αρχίσουμε. Όμως δεν κουβαλούσε κάποιο όπλο αλλά έναν παλιό τενεκέ από λάδι. Η έκπληξή μου δεν κράτησε πολύ γιατί θυμήθηκα τον φίλο μου όταν μου έλεγε για την διαφορετικότητα στο κυνήγι της τσίχλας στα μέρη του.
Λοιπόν μπροστά μας και κατά μήκος όσο μπορούσα να δω , απλωνόταν ένα ξεραμένο ουσιαστικά ποτάμι γεμάτο σε όλο του το φάρδος πυκνή βλάστηση .
Τόσο πυκνή που θα ήταν αδύνατον για κάποιον με όπλο να το διασχίσει με την ελπίδα να μπορέσει να επωμίσει και να έχει έστω μία πιθανότητα καλής βολής.
Εκεί λοιπόν θα έμπαινε ο φίλος και με τον τενεκέ θα έκανε τέτοιο θόρυβο, ώστε τα τρομαγμένα πουλιά να φεύγουν αριστερά- δεξιά απρόσεχτα από την τρομάρα τους εκεί που κάθε φορά θα υπήρχαν άνθρωποι από την ομάδα τοποθετημένοι στα καρτέρια τους να τα περιμένουν.
Αφού μου εξήγησαν αναλυτικά το πώς θα κινηθούμε ξεκινήσαμε χωρισμένοι σε ομάδες δεξιά αριστερά. Σε λίγο πήρε την θέση του και το παλικάρι με τον τενεκέ και εκεί ξεκίνησαν όλα. Οι τσίχλες τρομαγμένες από τον θόρυβο έφευγαν λεφούσια προς όλες τις κατευθύνσεις και με ιδιαίτερα χαμηλές πτήσεις. Επικρατούσε πανικός σε σχέση με την εύρεση του χτυπημένου πουλιού την αγωνία να ξαναγεμίσεις αφού απλά δεν σταμάταγαν να ανεμίζουν.
Χαρακτηριστικό ότι μετά από λίγα λεπτά επέστρεφαν μέσα στο πυκνό μερικές δεκάδες μέτρα παραπάνω.
Οι ντόπιοι φίλοι μαθημένοι σε αυτόν τον τρόπο το διασκέδαζαν έχοντας και ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά επιτυχίας. Για μένα τον αρχάριο σε αυτόν τον τρόπο κυνηγιού ήταν μια πανδαισία αισθήσεων και αν και τα ποσοστά μου ήταν τουλάχιστον δραματικά ζούσα το κάθε δευτερόλεπτο ξεχωριστά.
Όταν γνώμονας δεν είναι η κάρπωση αλλά το να ζήσεις την στιγμή περνάει σε δεύτερο μέρος η επιτυχία και μένει η συνολική διαδικασία. Ρουφάς την κάθε στιγμή στη φύση με την αγαπημένη σου ενασχόληση.
Αργά λοιπόν το μεσημέρι και αφού συνεχίστηκε το ίδιο σκηνικό κουρασμένοι από όλο αυτό το περπάτημα και γεμάτοι εικόνες συναντηθήκαμε για να συζητήσουμε, να αλλάξουμε απόψεις και επιπλέον να κανονίσουμε για την επόμενη ημέρα. Κάτι που δυστυχώς δεν κατέστη δυνατό αφού η βροχή που πια έπεφτε κανονικά την επόμενη ημέρα δεν μας επέτρεψε να έχουμε έξοδο και αρκεστήκαμε σε ζεστό καφέ και καλή παρέα κάνοντας κυρίως αποτίμηση για την χθεσινή μας βόλτα.
Την Κυριακή το απόγευμα έφτασε η ώρα της επιστροφής στο κλινών άστυ, αφού χαιρετήσαμε την παρέα αλλά και τους ανθρώπους που μας φιλοξένησαν ξεκινήσαμε αλλά αυτή τη φορά η κουβέντα μας δεν είχε την ίδια ένταση και ο καθένας αφηνόταν στις σκέψεις του. Πιθανόν για κάποια επόμενη φορά…
Φίλοι Φιλιατρινοί σας ευχαριστώ για την φιλοξενία σας.
