Και μαζί… και μόνος!
H ενεργοποίηση και η συνεισφορά όλων των παραγόντων του κυνηγίου θα αποδώσει πολλαπλά οφέλη στη διαχείριση του θηραματικού κεφαλαίου στη χώρα μας.
Όταν απευθύνεται κανείς σε έναν κυνηγό που έχει λιώσει πολλά ζευγάρια άρβυλα στην ύπαιθρο κι έχει ατενίσει μύριες φορές την ανατολή του ηλίου στα βουνά της πατρίδας μας, δεν ωφελεί να εξωραΐζει την πραγματικότητα ούτε και να κρύβει την αλήθεια. Ο καθένας από εσάς άλλωστε, είναι λίγο πολύ γνώστης του “προφίλ” των ελληνικών κυνηγότοπων και των χαρακτηριστικών που πλαισιώνουν τη σημερινή κυνηγετική πραγματικότητα:
Μικροί πληθυσμοί ενδημικών, άστατοι αριθμοί αποδημητικών, μεγάλη κυνηγετική πίεση ανομοιόμορφα κατανεμημένη, λαθροθηρία κατά τόπους αυξημένη, διαρκής υποβάθμιση των βιοτόπων, συρρίκνωση των κυνηγότοπων, υπερπληθυσμός της αλεπούς, του κουναβιού και της καρακάξας, μαζί με την παντελή έλλειψη θηραματικής πολιτικής από τις υπηρεσίες του ελληνικού κράτους.
Σήμερα, μόνο οι Κυνηγετικές Οργανώσεις προσπαθούν με ιδίους πόρους και τα λιγοστά μέσα που διαθέτουν να ανατρέψουν την κατάσταση, όμως ο αυθορμητισμός και η εθελοντική διάσταση του έργου τους συχνά “σκοντάφτει” στην τυπολατρία, στην αδιαφορία και στην καχυποψία των Δασικών Υπηρεσιών.
Όχι φυσικά πως ευθύνες για τα “κακώς κείμενα” δεν έχουμε κι εμείς, που στον έναν ή άλλο βαθμό δεν συσπειρώσαμε έγκαιρα τον κόσμο μας, δεν αδράξαμε ίσως τις ευκαιρίες, δεν κινητοποιηθήκαμε όταν κι όπως έπρεπε, δεν σταθμίσαμε τα μελλούμενα ή δεν διαχειριστήκαμε όπως έπρεπε το παρελθόν και το παρόν μας…
Σκοπός μας δεν είναι να αρνηθούμε ή να μεταθέσουμε ευθύνες, αλλά να κάνουμε τον καθένα από εσάς “συμμέτοχο” στις λύσεις και στις προσπάθειες ενός καλύτερου κυνηγετικού αύριο!
Αλήθεια, φίλε κυνηγέ…
-Άραγε πόσες φορές συμμετείχες σε δραστηριότητες του συλλόγου ή της Ομοσπονδίας σου;
-Πόσοι από εμάς μετέφεραν στην τσέπη τους μια χούφτα σπόρους για να τους ρίξουν στον κυνηγότοπο και να φυτρώσει έστω ένας την άνοιξη;
-Πόσοι από εμάς πήραν την τσάπα και τον κασμά για να καθαρίσουν τη μικρή πηγή που έκλεισε το χειμώνα με πέτρες και λάσπη;
-Πόσοι από εμάς νοίκιασαν δωρεάν στο σύλλογό τους τα εγκαταλελειμμένα χωράφια τους, ώστε να γίνουν σπορές για τα θηράματα;
-Πόσοι από εμάς σηκώσαμε το κινητό μας για να καταγγείλουμε το λαθροθήρα που εντοπίσαμε;
-Πόσοι από εμάς αφήσαμε να περάσει αλώβητη η γουρούνα-αρχηγός που οδηγεί το κοπάδι των αγριόχοιρων, περιοριζόμενοι να χτυπήσουμε ένα ή δύο από τα χρονιάρικα ζώα που την ακολουθούν;
-Και τέλος, πόσοι άραγε από εμάς σπεύσαμε να συμμετάσχουμε σε μία -έστω- γενική Συνέλευση του συλλόγου μας, ώστε να θέσουμε τον πρόεδρο ή το Δ.Σ. προ των ευθυνών τους, προτείνοντας δράσεις, υποδεικνύοντας λάθη, στηλιτεύοντας παραλείψεις, συμμετέχοντας σε καινούργιες ιδέες ή εφαρμόσιμα σχέδια για το μέλλον;
Εμείς από την πλευρά μας φιλοδοξούμε να προσφέρουμε κάποιες πρακτικές ιδέες διαχείρισης και βελτίωσης των κυνηγότοπων, εύκολες στην πραγματοποίησή τους όχι μόνο από τους συλλόγους αλλά και από μεμονωμένους κυνηγούς.
Ακόμα και η κυνηγετική συμπεριφορά του καθενός μας έναντι του θηράματος όταν βρισκόμαστε στο βουνό, μπορεί από μόνη της να αποτελέσει “διαχειριστική” βάση με θεαματικά αποτελέσματα για τα φυσικά ισοζύγια. Και μην ξεχνάτε, το αύριο είναι ευθύνη όλων μας.
Η επικράτηση των αρπάγων!
Δεν υπάρχει κυνηγός ή άνθρωπος της υπαίθρου που να μη μοιράζεται την κοινή διαπίστωση για τον υπερπληθυσμό της αλεπούς, του κουναβιού ή της καρακάξας, που αποδεκατίζουν τους λαγούς και τις πέρδικες… Πότε όμως ήταν η τελευταία φορά που μια τουφεκιά στράφηκε στην αλεπού;
Εσύ, φίλε κυνηγέ, πόσες αλεπούδες θήρευσες τη σεζόν που αφήσαμε πίσω μας; Την εποχή που το καθεστώς των “επιβλαβών” βρισκόταν ακόμα σε ισχύ και τα “δολώματα” επιτρέπονταν, οι Δασικές αρχές απέδιδαν χρηματικές επικηρύξεις για 300.000 έως 500.000 αλεπούδες το χρόνο.
Και σήμερα, όμως, θα μπορούσαν να “αφαιρούνται” 250.000 αλεπούδες και κουνάβια το χρόνο από τις περιοχές που πλεονάζουν, αν ο καθένας από εμάς θήρευε έστω κι έναν “άρπαγα” με το κυνηγετικό του όπλο, όπως του δίνει δικαίωμα η θηρευτική μας νομοθεσία (τι σημαίνει 250.000 αλεπούδες λιγότερες ετησίως για τους πληθυσμούς των ενδημικών, δεν χρειάζεται να ειπωθεί σε κανέναν κυνηγό).
Όμως αυτό προϋποθέτει τη σπατάλη… κάποιων κυνηγετικών ημερών και κάποιων φυσιγγίων, που δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι να αποδεχτούμε (η γκρίνια κοστίζει σαφώς λιγότερο). Ακόμα και σήμερα, η νομοθεσία επιτρέπει τον έλεγχο του (υπερ)πληθυσμού των αρπάγων μέσα στα Καταφύγια κι εκτός της καθιερωμένης κυνηγετικής περιόδου.
Πόσοι όμως από εμάς θα έπαιρναν το τουφέκι και τα σκυλιά τους για να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο “συνεργείο”, όταν ο τοπικός Κ.Σ., μαζί με το δασαρχείο, θα οργάνωναν εξορμήσεις ελέγχου του πληθυσμού τους;
Ό,τι σπείρεις… θα κερδίσεις
Είναι πολλές χιλιάδες ο κυνηγοί που είναι είτε αγρότες και καλλιεργητές ως κύρια απασχόληση, είτε διατηρούν στην κατοχή τους διάσπαρτα αγροτεμάχια και χωράφια σε πεδινές ή ημιορεινές εκτάσεις, που για διάφορους λόγους δεν καλλιεργούνται. Σε τέτοια κομμάτια γης, η επέμβαση του τοπικού συλλόγου ή ακόμα και η ιδιωτική πρωτοβουλία του κυνηγού ιδιοκτήτη και της (κυνηγο)παρέας του, θα μπορούσαν να κάνουν θαύματα!
Η σπορά φτηνών ποικιλιών που θα έμεναν αθέριστες, η φύτευση μεμονωμένων δένδρων ή θάμνων με βρώσιμους καρπούς, θα μπορούσαν να έχουν πολλαπλά οφέλη για την άγρια πανίδα. Πολύ φτηνά στην αγορά και στη φύτευσή τους δενδρύλλια, παρέχουν άριστες ευκαιρίες τροφοληψίας, κουρνιάσματος, σκιάς, κάλυψης και φωλεοποίησης.
Είναι αυτονόητο ότι οι φυσικοί φράχτες ανάμεσα στις καλλιεργούμενες εκτάσεις και τα χορταριασμένα κράσπεδα των αγρών, είναι οι πιο βασικές συνιστώσες για την αναπαραγωγή του θηράματος και την ανατροφή των νεοσσών. Επειδή το κόστος δημιουργίας και συντήρησης των φυσικών φραχτών δεν είναι κάτι που μπορεί να αναλάβει μόνο ένα άτομο, η επέμβαση του συλλόγου κρίνεται απαραίτητη.
Η οικειοθελής προσφορά όμως ή η συμβολική ενοικίαση των αγρών από τον κυνηγό-καλλιεργητή, μειώνει θεαματικά το κόστος. Επίσης, η εθελοντική εργασία για τη συντήρηση, περιποίηση και κλάδευση του φυσικού φράχτη τα τρία πρώτα χρόνια κατά τη διάρκεια του χειμώνα, επιτρέπει επεμβάσεις μεγάλης κλίμακας, ακόμα και από μικρούς συλλόγους.
Ως καταλληλότερα είδη προτείνονται η τσαπουρνιά, ο πυράκανθος, ο κράταιγος, ο βάτος κ.λπ. Ουσιαστική, όμως, μπορεί να είναι η συμβολή του μεμονωμένου κυνηγού ή μιας οργανωμένης κυνηγοπαρέας στη φύτευση καρποφόρων δένδρων μέσα στα διάκενα του δάσους ή σε χωράφια που έχουν εγκαταλειφθεί στις περιοχές που κυνηγούν και γνωρίζουν καλά. Δενδρύλλια καστανιάς, μηλιά, αχλαδιάς, καρυδιάς, συκιάς κ.λπ., μπορούν να αποκτηθούν και να φυτευτούν με ελάχιστο κόστος.
Δημιουργώντας πηγές ζωής
Με ελάχιστο έως μηδαμινό οικονομικό κόστος, ένας κυνηγός θα μπορούσε να παρέμβει ουσιαστικά σε περιοχές που γνωρίζει καλά, αναφορικά με την παροχή νερού στα θηραματικά είδη. Σε μια χώρα σαν τη δική μας, η έλλειψη νερού αποτελεί κρίσιμο παράγοντα για την επιβίωση πτηνών και θηλαστικών, ιδιαίτερα κατά την ξηρή περίοδο που συμπίπτει με την περίοδο της αναπαραγωγής και της εξάρτησης των νεοσσών.
Ο σύλλογος μπορεί να δραστηριοποιηθεί βέβαια σε πιο εκτεταμένα τεχνικά έργα παροχής νερού, αλλά και ο μεμονωμένος κυνηγός έχει βασικό ευέλικτο ρόλο να διαδραματίσει, με φτηνές και έξυπνες κατασκευές ή με την προσωπική παρέμβαση σε ήδη υπάρχουσες φυσικές πηγές νερού.
Σε μέρη που κυνηγάμε, όλοι κατά καιρούς έχουμε ανακαλύψει μικρές φυσικές πηγές που παραμένουν αναξιοποίητες διότι κρίθηκαν ασύμφορες για άλλες χρήσεις (κτηνοτροφία, ορεινή καλλιέργεια). Το καθάρισμά τους από τυχόν σκουπίδια ή μπάζα που έφραζαν τη δίοδο του νερού, δεν κοστίζει τίποτα αλλά έχει ανυπολόγιστη αξία.
Με μια τσαπιά και λίγη προσωπική εργασία θα μπορούσε επίσης κανείς να δημιουργήσει μικρά κοιλώματα στις κοίτες ρεμάτων, που θα κρατούσαν αποθέματα νερού τους περισσότερους μήνες του χρόνου. Τα υλικά κατασκευής για τέτοιες παρεμβάσεις θα μπορούσαν να είναι πέτρες και κλαδιά από τις όχθες του ρέματος.
Θα πρέπει πάντως να θυμάστε ότι οι τεχνητές ποτίστρες, που η φαντασία και το μεράκι σας θα δημιουργήσει, καλό θα ήταν να δημιουργούνται σε ανοιχτές θέσεις, ώστε να εμποδίζονται οι “ενέδρες” των αρπαχτικών κάθε είδους.
Τεχνητή παροχή τροφής
Σε θεωρητικό επίπεδο, η ικανή παροχή τροφής στη θηραματοπανίδα εξασφαλίζεται από την ποιότητα του βιοτόπου, που ρυθμίζει και τον πληθυσμό ή τη χωροκράτεια των ειδών που διαβιούν σε αυτόν.
Όμως, σε περιπτώσεις εκτάκτων συνθηκών ή για να ενισχυθούν οι δυνατότητες επιβίωσης απελευθερωμένων ατόμων, είναι επιβεβλημένη η τεχνητή παροχή τροφής. Τόσο οι σύλλογοι όσο και η ενεργοποίηση απλών κυνηγών που γνωρίζουν καλά την περιοχή και τις ανάγκες της, είναι αναγκαίες και βασικές προϋποθέσεις επιτυχίας.
Σε ένα διβάρι ή μια λίμνη που πάγωσε από τη βαρυχειμωνιά, μερικά σακιά σπασμένο καλαμπόκι ή στάρι μπορούν να κάνουν τη διαφορά ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο για τα υδρόβια πουλιά. Όταν τα χιόνια καλύψουν τα βουνά το Γενάρη ή τον Μάρτη, είτε ο σύλλογος είτε οι γουρουνοπαρέες που γνωρίζουν σπιθαμή προς σπιθαμή την περιοχή, μπορούν να συμβάλουν στην επιβίωση των κοπαδιών του αγριόχοιρου που ήδη βρίσκονται σε περίοδο αναπαραγωγής.
Γύρω στα 0,50 λεπτά κοστίζει το κιλό του καλαμποκιού ή της πατάτας, αφήστε δε που οι αδιάθετες ποσότητες μήλων και σάπιας πατάτας από τον περονόσπορο βρίσκονται εν αφθονία στα ψυγεία των φρουτεμπόρων ή τις λαϊκές αγορές ακόμα και στις χωματερές.
Η όχληση των εκπαιδευτικών
Τη νεκρή περίοδο που διανύουμε, η εκπαίδευση, εκγύμναση και προπόνηση των κυνηγόσκυλών μας αποτελεί για πολλούς ανάγκη αλλά και “υποκατάστατο” της κυνηγετικής δραστηριότητας. Όμως, και τα “εκπαιδευτικά” δεν είναι τόσο ακίνδυνα όσο θα πίστευε κανείς, ιδιαίτερα για τα δύο είδη της πετροπέρδικας που ενδημούν στον τόπο μας. Ή τουλάχιστον δεν είναι ακίνδυνα στο βαθμό που δεν γίνονται με γνώση και συναίσθηση ευθύνης απέναντι σε αυτούς τους μοναδικούς θησαυρούς των ελληνικών βουνών.
Το διάστημα από τα μέσα Απριλίου έως τα μέσα του Ιουλίου (ανάλογα με το υψόμετρο) αποτελεί για την πέρδικα την κρίσιμη εποχή του ζευγαρώματος, της φωλεοποίησης και της ανατροφής των νεοσσών. Αυτό το κρίσιμο διάστημα θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό τη συνέχεια του είδους και τους πληθυσμούς των πουλιών που τελικά θα εγκατασταθούν στο βουνό.
Μια θηλυκιά που κλωσσάει δεν είναι φυσικά τόσο ευάλωτη όσο θα νόμιζε κανείς απέναντι σε ένα κυνηγόσκυλο, κυρίως επειδή η φύση την έχει σκόπιμα προικίσει με την ιδιότητα της μειωμένης ή ελάχιστης εκπεμπόμενης οσμής αυτήν την περίοδο. Αν γινόταν διαφορετικά, οι αλεπούδες και τα κουνάβια θα περιόριζαν δραματικά τις πιθανότητες επιβίωσής της.
Ακόμα κι έτσι όμως, η συνεχής ενόχληση από τα κυνηγόσκυλα και τους κυναγωγούς τους μπορεί εύκολα να αναγκάσει μια κλώσσα να εγκαταλείψει τη φωλιά και τα αβγά της. Ακόμα κι αν μαζί με το αρσενικό ταίρι της συνεχίσουν κάπου αλλού στο ίδιο βουνό την αναπαραγωγική προσπάθεια, ένα κρίσιμο διάστημα στην εξέλιξη της αναπαραγωγής θα έχει ήδη χαθεί.
Αν μάλιστα δεν ξαναπροσπαθήσει καθόλου, όπως είναι πολύ πιθανό, μια απώλεια στον πληθυσμό της πέρδικας θα έχει ήδη συντελεσθεί και μόνο από τα αβγά που δεν εκκολάφθηκαν. Μια θηλυκιά πέρδικα που φερμάρεται και ξεσηκώνεται συνεχώς από ένα κυνηγόσκυλο, μοιραία απομακρύνεται πολύ από το σημείο που εξ ανάγκης εγκατέλειψε τα μικρά της.
Όμως, πριν οι νεοσσοί σχηματίσουν το φτέρωμά τους, βρίσκονται σε πλήρη αδυναμία να ρυθμίσουν μόνοι τους τη θερμοκρασία του σώματός τους. Αυτό το καθήκον το επωμίζεται εξ ολοκλήρου η μητέρα τους, που κατά συχνά διαστήματα τα ζεσταίνει κάτω από τις φτερούγες της.
Όταν, λοιπόν, ένας σκύλος φέρμας την “μπλοκάρει” ξανά και ξανά στην επικράτειά της, αναγκάζοντάς τη σε μια υπερβολική απομάκρυνση, όλοι οι νεοσσοί της κινδυνεύουν άμεσα σε θάνατο από υποθερμία. Όταν οι υποψήφιοι γεννήτορες και τα ταίρια έχουν “διαλεχτεί” μεταξύ τους, κινούνται σε μια αυστηρά οροθετημένη περιοχή (χωροκράτεια) που εξυπηρετεί τις ανάγκες του ζευγαρώματος και της φωλεοποίησης που θα ακολουθήσει.
Ένα ζευγάρι που θα ενοχληθεί συχνά και συστηματικά από σκύλους κατά τη διάρκεια του εκπαιδευτικού, είναι πιθανότατο να εγκαταλείψει τη χωροκράτειά του και να εισέλθει στην περιοχή άλλων ζευγαριών. Κάτι τέτοιο όμως προκαλεί συγκρούσεις, αστάθεια και αναστάτωση στα ζευγάρια που μοιράζονται το βουνό, με αποτέλεσμα η διαδικασία του ζευγαρώματος είτε να ανασταλεί είτε να διακοπεί.
Ένας ξενώνας για την… μπεκάτσα
Αν και κατέχει κυρίαρχη θέση στις θηραματικές προτιμήσεις μας, η μπεκάτσα πολύ λίγο έχει συγκεντρώσει την προσοχή μας σε διαχειριστικό επίπεδο. Κι όμως οι κυνηγοί που κατέχουν ιδιόκτητες εκτάσεις στην ύπαιθρο (είτε με τη μορφή χωραφιών που γειτονεύουν με δάση είτε με τη μορφή κτημάτων που έχουν αποσυρθεί από την εντατική καλλιέργεια), θα μπορούσαν με ελάχιστες ενέργειες να τις καταστήσουν ιδανικές τοποθεσίες για την τροφοληψία της μπεκάτσας.
Τα καταλληλότερα μέρη είναι εκείνα που έχουν υγρό και πλούσιο χώμα ή διατηρούν σημεία με “βαρκά” λόγω της κλίσης του εδάφους. Αυτά κυρίως τα εδάφη επισκέπτεται τη νύχτα η μπεκάτσα για να τραφεί, επειδή η υγρασία ευνοεί την ανάπτυξη των σκουληκιών.
Ο ιδιοκτήτης ενός τέτοιου κομματιού γης θα μπορούσε εύκολα να αυξήσει την παραγωγή… γαιοσκωλήκων στο κτήμα του, με ελαφρύ φρεζάρισμα της γης ή με λίπανση με χωνεμένη κοπριά και κομπόστα (η κομπόστα είναι οργανική ύλη που έχει χωνευτεί από μικροοργανισμούς και πωλείται στο εμπόριο σε σάκους).
Η προσθήκη κομπόστας στο χώμα αυξάνει την απορροφητικότητά του σε υγρασία και αέρα, καθιστώντας το πιο φιλόξενο στα σκουλήκια. Επίσης, η ρίψη στο έδαφος ενός λεπτού στρώματος φύλλων ιτιάς, πλάτανου κ.λπ., εξασφαλίζουν τροφή στα σκουλήκια, τα οποία έχουν εκπληκτική ικανότητα να τρώνε φύλλα.
Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, υπάρχουν φάρμες σκωληκοτροφίας όπου εκτρέφονται σκουλήκια για τους κηπουρούς και τους καλλιεργητές, οι οποίοι τα αγοράζουν για να βελτιώσουν το έδαφός τους (ρωτήστε στα καταστήματα με είδη κηπουρικής).
Αν έχετε τη δυνατότητα να φυτέψετε δένδρα στο δικό σας χώρο, προτιμήστε τα φυλλοβόλα μεσογειακά δένδρα. Τα πεύκα δεν ενδείκνυνται για να τραφεί η μπεκάτσα, γιατί οι πευκοβελόνες αυξάνουν την οξύτητα του εδάφους και απομακρύνουν τα σκουλήκια.
Εκτός από τα ενεργητικά μέτρα που μπορεί να εφαρμόσει ένας κυνηγός στο κτήμα του, υπάρχουν και μερικά πράγματα που μπορεί να αποφύγει για να ευνοήσει τη μπεκάτσα. Το βασικότερο είναι να μη χρησιμοποιεί συστηματικά φυτοφάρμακα που εμποτίζουν το έδαφος. Αυτού του είδους τα φυτοφάρμακα σκοτώνουν τα σκουλήκια, ενώ το ίδιο κάνουν και υλικά όπως ο ασβέστης, το πετρέλαιο, τα χημικά κ.λπ.
Παγάνες με λογική… καρτέρια με σύνεση
Οι παρέες των κυνηγών που ασχολούνται αποκλειστικά και κατ’ “εξειδίκευση” με το κυνήγι του αγριόχοιρου, μπορούν να ασκήσουν πολύτιμα διαχειριστικά πλάνα ακόμα και την ώρα που κυνηγάνε ή τουφεκάνε! Το αγριογούρουνο είναι ένα είδος, όπου η κυνηγετική μας συμπεριφορά και τα χαρακτηριστικά της “κάρπωσης”, βρίσκονται σε άμεση συνάρτηση με τις διακυμάνσεις του θηραματικού κεφαλαίου.
Αν και η μεγάλη πλειονότητα των γεννήσεων γίνεται από τον Ιανουάριο έως τον Ιούνιο, δεν είναι καθόλου σπάνιο φαινόμενο οι γουρούνες με μικρά (λεχώνες ή θηλάζουσες) και κατά τη διάρκεια της κυνηγετικής περιόδου.
Όλα τα κοπάδια που συναντάμε επίσης, αποτελούνται από ενήλικα θηλυκά με τα μικρά τους και από έφηβες θηλυκές που γεννήθηκαν την προηγούμενη χρονιά. Οι κοινωνίες των αγριόχοιρων είναι αυστηρά “μητριαρχικές” και αρχηγός τους είναι πάντα ένα κυρίαρχο θηλυκό ζώο.
Αυτά, λοιπόν, τα κυρίαρχα θηλυκά ζώα είναι εκείνα που έρχονται πρώτα σε οίστρο την περίοδο της αναπαραγωγής, δίνοντας το σύνθημα και στις υπόλοιπες νεαρές θηλυκές ότι ήρθε η ώρα να ζευγαρώσουν. Εάν αυτό το σύνθημα δεν δοθεί, η αναπαραγωγική περίοδος δεν πρόκειται να αρχίσει.
Αν θέλουμε, λοιπόν, και την επόμενη χρονιά αγριογούρουνα στους τόπους που κυνηγάμε, τα καρτέρια θα πρέπει να αφήνουν να περνάει αλώβητη η αρχηγός του κοπαδιού που κλείστηκε στην παγάνα.
Προϋποθέσεις για τη διατήρηση του θηραματικού κεφαλαίου
Γενικά, η θανάτωση των μεγάλων και ώριμων θηλυκών του κοπαδιού θα πρέπει να αποφεύγεται, γιατί αυτές αποτελούν το θηραματικό μας κεφάλαιο. Την ώρα του κυνηγίου,αποδεκτή είναι η θήρευση των νεαρών ζώων της ετήσιας παραγωγής ή έστω των νεαρότερων θηλυκών.
Αν κάποιο κοπάδι αποτελείται μόνο από μία θηλυκιά και τα γουρουνόπουλά της, το μεγάλο θηλυκό ζώο πρέπει οπωσδήποτε να μείνει ανέπαφο. Αν χτυπηθεί, το κοπάδι αναπαραγωγικά “αχρηστεύεται”, γιατί τα μικρά θηλυκά θα παραμείνουν “στείρα”, ακόμα κι όταν ενηλικιωθούν αφού δεν θα υπάρχει η μάνα για να δώσει το “σύνθημα”.
Στα αρσενικά ζώα οι επιλογές είναι περισσότερες. Ακόμα και με τους κάπρους όμως, το 20% αυτών των ζώων πρέπει να παραμένει ανέπαφο. Οι μεγάλοι αρσενικοί είναι εξίσου πολύτιμοι για την εύρωστη αναπαραγωγή των κοπαδιών του αγριόχοιρου.
Σε άλλες χώρες της Ευρώπης, όλα αυτά τηρούνται με θρησκευτική ευλάβεια από τους κυνηγούς του αγριογούρουνου. Καιρός να γίνει το ίδιο κι εδώ.
πηγή: Δ’ Κυνηγετική Ομοσπονδία Στερεάς Ελλάδος
