Του Άλκη Τσάφου
Η τσίχλα ως θήραμα για πολλούς κυνηγούς αποτελεί την δεύτερη επιλογή στην κυνηγετική τους διασκέδαση ως μικρότερο και ως εκ τούτου, υποδεέστερο σε αξία κυνήγι.
Πολλοί κυνηγοί λαγού, αγριόχοιρου, αγριόπαπιων κλπ επιλέγουν το κυνήγι της τσίχλας ως συνέχιση της κυνηγετικής περιόδου όταν θα λήξει το κυνήγι του κύριου θηράματός τους.
Αν ρωτήσουμε όμως όλους αυτούς τους κυνηγούς θα μας βεβαιώσουν πως μετά το πέρας ενός τσιχλοκυνηγίου νιώθουν μεγάλη ευχαρίστηση από όλη την διαδικασία, από τις πολλές ευκαιρίες για τουφεκιές δύσκολες και από την γλυκιά σωματική κούραση που νιώθουν στο κλείσιμο της ημέρας.
Μιλώ για το κυνήγι της τσίχλας με παγάνα, περπατητό, όπως συνηθίζουμε να το λέμε στην παρέα μου όπου ο ιδανικός βιότοπος της τσίχλας είναι οι βαθιές ρεματιές με τα σχοίνα, τις καλαμιές και τις ατελείωτες κουμαριές στις όχθες.
Τα μπασίματα της τσίχλας βρίσκουν τον βιότοπο αυτό γεμάτο από καρπούς, σκουλήκια και κούμαρο, όπως επίσης και καρπό ελιάς που τόσο τους αρέσει.
Τσίχλα.. το θήραμα που μας έκανε κυνηγούς
Το θήραμα αυτό αποτελεί έναν πρώτης τάξεως «δάσκαλο» των νέων κυνηγών και ίσως αυτό να συντελεί θετικά στο να μην ξεχνούν το κυνήγι της τσίχλας οι κυνηγοί, όσα χρόνια και αν περάσουν και με όποια διαφορετικά θηράματα και αν ασχοληθούν στην κυνηγετική τους σταδιοδρομία.
Στην δική μου παρέα -ίσως διότι και εμείς ξεκινήσαμε με αυτό το θήραμα και αποκτήσαμε τις πρώτες κυνηγετικές μας εμπειρίες- όσο και αν επιμένουμε να κυνηγάμε τα λεγόμενα «δύσκολα θηράματα» όταν το βραδινό τηλεφώνημα θα ανακοινώσει την αυριανή σύσταση της ομάδας για περπάτημα στους «δρόμους» της τσίχλας, τότε όλοι μας ακυρώνουμε τα όποια σχέδια είχαμε έως εκείνη την στιγμή και ετοιμαζόμαστε για τσιχλοκυνήγι.
Πέρασαν τα χρόνια και ακόμα θυμόμαστε με τι αγωνία περιμέναμε να έρθει στο περίπτερο το αγαπημένο μας περιοδικό για να μπορέσουμε και εμείς να ονειρευτούμε μέσα από τις σελίδες του το «μεγάλο» μπεκατσόσκυλο που κάποια στιγμή θα αποκτούσαμε και που επιτέλους θα μπορούσαμε να αντικρίσουμε ζωντανά μπροστά μας τις φέρμες που βλέπαμε στις γυαλιστερές του σελίδες.
Ποτέ όμως δεν απαξιώσαμε το θήραμα που μας έκανε κυνηγούς και ποτέ δεν ξεκινήσαμε πρωινό με «κρύα» καρδιά για το κυνήγι της τσίχλας.
Ακόμα και τώρα όπου ο καθένας μας έχει ακολουθήσει τον δικό του δρόμο και επαγγελματικά αλλά και κυνηγετικά.
Άλλος με μπεκατσόσκυλα, άλλος με λαγόσκυλα και άλλος με πρώτη επιλογή τον αγριόχοιρο, θα μας συγκινεί η φράση που λέμε όταν βρισκόμαστε: «αυτό που θα ήθελα τώρα είναι ένα καλό περπατητό κυνήγι τσίχλας».
Οι αναμνήσεις που μας συντροφεύουν μια ζωή!
Αρχές Δεκέμβρη λοιπόν και οι τσίχλες έχουν κατέβει στα χαμηλά λόγγια και τις ποταμιές οι οποίες σφύζουν από ζωή.
Το κελάηδημα τους ιδιαίτερα τις βροχερές μέρες αντηχεί σε όλη την περιοχή. Η τροφή είναι άφθονη και οι τσίχλες όλη την ημέρα μετακινούνται τοπικά για ποικιλία εδεσμάτων.
Όλη η παρέα μαζεμένη από το βράδυ στην ταβέρνα και αφού «παρελάσουν» από το τραπέζι μας τεράστιοι αγριόχοιροι, αλεξίσφαιροι λαγοί και σιδερένιες φάσες, πάντα η κουβέντα καταλήγει στο μαγευτικό τσιχλοκυνήγι που μας περιμένει το επόμενο πρωινό.
Οι αναμνήσεις από περασμένα κυνήγια τσίχλας περνούν από την θύμηση του καθενός μας μαζί με εύθυμα περιστατικά που σημάδεψαν κάθε μας κυνήγι και που σβήνουν από την σκέψη προβλήματα της καθημερινότητας με ένα τρόπο μαγικό, που λίγοι μη κυνηγοί καταλαβαίνουν.
Ετοιμασίες δεν χρειαζόμαστε πολλές. Πάντα τα τσιχλοφύσιγγα βρίσκονται στην γωνιά τους και μας περιμένουν και σα να μου φαίνεται πως λίγο μας περιπαίζουν λέγοντας μας πως «πού θα πας; Εδώ θα έρθεις, στην γωνιά μας, μας έχεις ανάγκη παραδέξου το»!
Δύσκολες τουφεκιές στα κυνηγοτόπια
Ο κυνηγότοπος δεν απέχει παρά λίγα λεπτά με το αυτοκίνητο και σιγά σιγά το αγροτικό τοπίο με τους ελαιώνες αρχίζει να αντηχεί από γέλια φωνές και πειράγματα.
Η ώρα έχει περάσει και κανείς δεν μπορεί να περιμένει πλέον άλλο, έτσι η παρέα χωρίζεται με τους μισούς να περνούν από την μια πλευρά της ποταμιάς και τους άλλους μισούς από την άλλη.
Το ρέμα είναι πολύ «σφιχτό». Το νερό κυλάει πέντε μέτρα πιο κάτω και οι όχθες οι ντυμένες με πουρνάρι, βάτο, καλαμιές και κουμαριές δεν αφήνουν περιθώρια για να περάσεις ανάμεσά τους.
Έτσι, όλα τα μέλη της παρέας εφοδιασμένα με πέτρες ξεσηκώνουν τις τσίχλες οι οποίες βγαίνουν από τους λόγγους και πετούν προς όλες τις κατευθύνσεις δίνοντάς μας ευκαιρίες για δύσκολες, αλλά τόσο υπέροχες τουφεκιές.
Ο τόπος είναι γεμάτος ελαιόδενδρα που δυσκολεύουν την οπτική επαφή με τις τσίχλες και δεν είναι λίγες οι φορές που είμαι πεπεισμένος πως αυτές το καταλαβαίνουν αυτό και δεν σηκώνονται ψηλά.
Ο χρόνος κυλά σαν το νερό της ποταμιάς που αντηχεί στα πόδια μας και η απόσταση από τα αυτοκίνητα αρχίζει να μεγαλώνει επικίνδυνα για τα κουρασμένα μας πόδια, όμως μόλις περάσουμε το επόμενο σφιχτό λόγγο που είχαμε βάλει ως όριο επιστροφής, όλοι συμφωνούμε πως μάλλον ο επόμενος λόγγος θα είναι ο τελευταίος. Μάλλον είπαμε, μην «το δένουμε και κόμπο»!
Επιστροφή γεμάτη με υπέροχες κυνηγετικές στιγμές
Η επιστροφή μας όμως είναι επιβεβλημένη, όχι μόνο από το βάρος των γιλέκων μας αλλά και από τον ιδρώτα που έχει αρχίσει και κάνει αισθητή την παρουσία του για να μας θυμίζει πως βρισκόμαστε στον Νότο, ατενίζοντας το Ιόνιο και όσο και αν ο Δεκέμβρης μας δείχνει τις άγριες διαθέσεις του, εμείς θα έχουμε τα χοντρά επενδυμένα με φλις μπουφάν μας κρεμασμένα στις ντουλάπες.
Η πορεία της επιστροφής λοιπόν μέσα από τους ελαιώνες γίνεται γρήγορα χαζεύοντας πολλές τσίχλες που πετάγονται κοροϊδευτικά μπροστά μας, που όμως φεύγουν ατουφέκιστες.
Μπορεί για την παρέα άλλο ένα κυνήγι τσίχλας να τελείωσε, όμως η ημέρα ακόμα είναι στην μέση της και εμείς δεν έχουμε σκοπό να χωρίσουμε έτσι άγαρμπα γράφοντας μερικές ακόμα τσίχλες στο έντυπο του «Άρτεμις».
Το καθάρισμα των συγκεκριμένων θηραμάτων θέλει χέρια και κανείς δεν τεμπελιάζει αυτήν την ημέρα. Άλλωστε κανείς δεν μένει ασυγκίνητος από το άρωμα της ψητής στα κάρβουνα, τσίχλας.
Η ώρα έχει περάσει, το τραπέζι έχει στρωθεί και η παρέα μαζεμένη για άλλη μια φορά τσουγκρίζει τα ποτήρια, αγνά και φιλικά.
Οι χιλιοειπωμένες ιστορίες αρχίζουν ξανά να ξετυλίγονται, σαν τις παλιές ελληνικές ταινίες που ενώ ξέρεις απ’ έξω τους διαλόγους περιμένεις με αγωνία να ακούσεις την επόμενη ατάκα από το στόμα του πρωταγωνιστή.
Άλλη μια ημέρα κυνηγίου τελείωσε ευχάριστα.
Η παρέα μας χωρίζεται δίχως αμοιβαίες υποσχέσεις για επόμενο τσιχλοκυνήγι. Όλοι έχουμε στο μυαλό μας το επόμενο τσιχλοκυνήγι και δεν χρειάζεται να το υποσχεθούμε για να έχουμε λόγο να το τηρήσουμε.
Άλλωστε οι λόγγοι και οι ποταμιές είναι κοντά μας και οι τσίχλες είναι εδώ να μας χαρίζουν υπέροχες κυνηγετικές στιγμές και όμορφες αναμνήσεις.
