Του Θωμά Πετρόχειλου
Η εκπαίδευση αρχίζει όταν το ζώο συμπληρώσει τους 7 μήνες της ζωής του και συνεχίζεται για τις επόμενες 40 μέρες. Στην εκπαίδευση αυτή το κουτάβι μαθαίνει τα βασικά παραγγέλματα, τα οποία θα χρησιμοποιηθούν στη διάρκεια της ζωής του ως κώδικας επικοινωνίας, θα γίνει συνεργάσιμο, υπάκουο και αποτελεσματικό στο κυνήγι.
Η σημασία της ψυχολογικής διάθεσης του σκύλου
Κατά τη διάρκεια των μαθημάτων υπακοής και όταν δούμε ότι ο σκύλος αρχίζει και κουράζεται μπορούμε να χαλαρώσουμε την πίεση, κάνοντας λίγα αρχικά μαθήματα φέρμας. Έτσι, το κουτάβι αισθάνεται ανετότερα και δένεται με τον ιδιοκτήτη του περισσότερο, ώστε να συνεργάζεται μαζί του όλο και πιο πολύ.
Η επιτυχία των μαθημάτων αυτών εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη στιγμή που θα επιλέξουμε για να αρχίσουν να γίνονται αυτά τα μαθήματα, διότι αν το κουτάβι δεν βρίσκεται στην κατάλληλη ψυχολογική διάθεση, οι πιθανότητες επιτυχίας θα είναι περιορισμένες.
Δεν πρέπει να είναι ούτε εκτός εαυτού από το υπερβολικό εξιτάρισμα, ούτε πιεσμένο ψυχολογικά από την πίεση. Έχει προηγηθεί ένα ελαφρύ πεντάλεπτο ντρεσάρισμα και μετά από λίγα χάδια του παρουσιάζουμε μία πετσέτα την οποία έχουμε δέσει κόμπους, έτσι ώστε να μοιάζει με μπάλα και την κινούμε μπροστά του, προκαλώντας το να την πάρει από τα χέρια μας. Όταν αυτό συμβεί και ενώ κρατάει την πετσέτα στο στόμα του, εμείς το χαϊδεύουμε ήρεμα, μαλακά, δύο τρεις φορές, και μετά του την παίρνουμε μαλακά από το στόμα, λέγοντας πολύ ήρεμα το παράγγελμα “άστο” και συνεχίζοντας να χαϊδεύουμε.
Αν το ζώο δείχνει μετά από αυτό αρκετά ορεξάτο, τότε ρίχνουμε την πετσέτα 1-2 μέτρα μακριά του και αυτό τρέχει την παίρνει και έρχεται σε εμάς χαρούμενο. Τότε εμείς χαϊδεύουμε το ζώο, επαινώντας το, χωρίς στην αρχή να πιάσουμε την πετσέτα και μετά του την παίρνουμε μαλακά, προφέροντας το ίδιο παράγγελμα.
Δεν επαναλαμβάνουμε την άσκηση παρά μόνο την επόμενη ημέρα, αυξάνοντας την απόσταση που του ρίχνουμε την πετσέτα κατά 1 ως 2 μέτρα, προσθέτοντας το παράγγελμα “πάρτο” κατά τη στιγμή της εκτόξευσης του αντικειμένου. Κάθε μέρα μπορεί να επαναλαμβάνεται αυτή η άσκηση-παιχνίδι μία ή δύο φορές, όχι περισσότερο, γιατί αν βαρεθεί και δεν την εκτελέσει δεν μπορούμε να του το επιβάλουμε, τουλάχιστον στο στάδιο αυτό, για να μην δημιουργήσουμε κακό προηγούμενο.
Η απόσταση στην οποία πρέπει να φτάσουμε να κάνει επαναφορά στο στάδιο αυτό είναι τα 10 έως 15 μέτρα.
Ανεξάρτητα από την προηγούμενη άσκηση και σε μία τελείως διαφορετική χρονική στιγμή, αλλά με την ίδια ψυχολογική κατάσταση, βάζουμε το κουτάβι στα πρώτα μαθήματα σταθεροποίησης της ενστικτώδους φέρμας.
Εφ’ όσον έχουμε δουλέψει ελαφρά με το κουτάβι για 5 περίπου λεπτά, το αφήνουμε ελεύθερο σε ένα περιφραγμένο μέρος, έκτασης ενός περίπου στρέμματος, το οποίο πρέπει να διαθέτει βλάστηση σε άλλα σημεία ύψους 15-20 εκατοστών και σε άλλα μόλις 5 εκατοστών. Το αφήνουμε μόνο του να παίξει και να ερευνήσει το χώρο για 10 λεπτά, ενώ εμείς πηγαίνουμε εκτός του χώρου αυτού και εκτός του οπτικού του πεδίου, παίρνουμε ένα ορτύκι εκτροφείου ζωντανό, το δένουμε από το ένα πόδι σε ένα σπάγκο μήκους 1,5 μέτρου και αφού το ζαλίσουμε με 5-6 στροφές για να μην αντιδρά έντονα, το ρίχνουμε πίσω από τον ώμο μας, συγκρατώντας το με το σπάγκο από μπροστά έτσι ώστε να μην φαίνεται και μπαίνουμε στον περιφραγμένο χώρο.
Μαθήματα σταθεροποίησης της ενστικτώδους φέρμας
Όταν το κουτάβι απέχει από εμάς 5-6 μέτρα, ρίχνουμε το ορτύκι πλάγια από εμάς 1,5 μέτρο, κρατώντας το σπάγκο. Αν το κουτάβι ορμήσει για να το πιάσει, το τραβάμε απότομα ώστε να μην το προλάβει, το κάνουμε 2-3 στροφές πάνω από το κεφάλι μας, κρατώντας το από το σπάγκο και μετά το εξαφανίζουμε από τα μάτια του κουταβιού, ρίχνοντάς το πίσω από την πλάτη μας.
Περιμένουμε 1-2 λεπτά να απομακρυνθεί το κουτάβι και το επαναλαμβάνουμε. Μετά από 2-3 φορές θα αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να το πιάσει και θα ακινητοποιηθεί σε φέρμα. Τότε εμείς θα το επαινέσουμε πολύ μαλακά και θα πλησιάσουμε το ορτύκι με εμφανή προφύλαξη, σαν να πρόκειται να κινδυνεύουμε να μας φύγει. Το κάνουμε πολύ απαλά και με εξαιρετικά αργές κινήσεις, το πηγαίνουμε στο κουτάβι το οποίο πρέπει να βρίσκεται ακόμα σε φέρμα, το πλησιάζουμε στη μύτη του, βάζοντας όμως το χέρι μας μεταξύ του πουλιού και του ζώου, ώστε να μην κινδυνεύουμε να μας το πάρει με μία απότομη κίνηση, ενώ με το άλλο χέρι το χαϊδεύουμε απαλά στην πλάτη. Μετά βάζουμε το ορτύκι στην μπλούζα μας, η οποία συγκρατείται από τη ζώνη μας, ώστε να μην πέσει το ορτύκι στο έδαφος, χαϊδεύουμε το κουτάβι και το παροτρύνουμε να φύγει.
Αν κατά τη διάρκεια που εμείς πλησιάζαμε το ορτύκι, το κουτάβι έσπαζε τη φέρμα και ορμούσε, θα επαναλαμβάναμε την αρχική διαδικασία. Θα ήταν ολέθριο αν το κουτάβι μας προλάβαινε και έπιανε το ορτύκι. Θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί σε αυτό το σημείο. Αν παρά το ότι έχουμε επαναλάβει την άσκηση 4-5 φορές το κουτάβι δεν φερμάρει, βγαίνουμε από το χώρο και επαναλαμβάνουμε την άσκηση μετά από παρέλευση δύο ωρών. Αν και πάλι τα αποτελέσματα είναι αρνητικά, η άσκηση θα επαναληφθεί μετά από 3 ή 4 μέρες.
Όταν η άσκηση έχει επιτύχει μία ή δύο φορές σε κοντό γρασίδι, τότε θα την επαναλάβουμε στο ψηλότερο, ώστε το κουτάβι να μην έχει οπτική επαφή με το θήραμα. Το μήνυμα που παίρνει το κουτάβι με αυτή την άσκηση είναι ότι ο ιδιοκτήτης του μπορεί να πιάσει το θήραμα, ενώ το ίδιο αδυνατεί. Και ότι για να επιτευχθεί αυτό πρέπει να μείνει τελείως ακίνητο.
