Του Ανδρέα Κουϊνέλη
Μέσα σε ένα καταιγισμό από δυσάρεστα νέα και επιπλέον βάρη στον οικογενειακό προϋπολογισμό, οι ανήσυχοι χαρακτήρες φορούν τον μανδύα της περιπέτειας και αναζητούν συγκινήσεις σε κυνηγετικές εξορμήσεις. Μια από τις ευαίσθητες λειτουργίες του οργανισμού, η ελευθερία και η χαλάρωση του νου από την σκληρή καθημερινή πραγματικότητα, επηρεάζεται καταλυτικά από παράγοντες που πολλές φορές περνούν απαρατήρητοι, όπως η κακή ψυχολογία ή το στρες. Ο οργανισμός αντιδρά, καταστέλλοντάς την, με αρνητικά αποτελέσματα στην υγιή συμβίωση των ατόμων.
Κάθε άνδρας όντας κυνηγός, πρέπει να είναι συνεπής με την ψυχική του υγεία και να αναζητά όλα αυτά που θα τον κάνουν να αισθάνεται άνετα, να εκπέμπει δύναμη, ασφάλεια, σιγουριά και γιατί όχι γοητεία στην οικογένεια του αλλά και στους οικείους του.
Η διαδρομή αν και δύσκολη, είναι γνώριμη σε αυτούς που έχουν επιλέξει να ανταμώνουν την ανατολή του ηλίου σε βουνά και λαγκάδια και όχι στα σκεπάσματα των κρεβατιών. Μπεκάτσα, φάσσα, πέρδικα, πάπια, είναι θηράματα που σου δίνουν τη δυνατότητα για μία πραγματική απόδραση από ότι θυμίζει εργασία, άγχος, καθημερινότητα. Το θήραμα όμως που καταφέρνει την πραγματική επανασύνδεση με τη φύση και την άμεση σχέση με το τοπίο, είναι αναμφισβήτητα, το αγριογούρουνο.
Το θήραμα αυτό έχει εκπληκτικές ικανότητες με αποτέλεσμα να μας οδηγεί σε ανιχνεύσεις ουσιαστικών ικανοτήτων. Ο τυχερός, η τυχερή μέρα, δεν έχουν χώρο στις παρέες που έχουν ήδη ολοκληρώσει την σύνθεση τους. Γερά πόδια, τόλμη, ψυχραιμία, αντοχή, υπομονή, επιμονή, είναι μερικά από τα σημαντικότερα προσόντα που θα πρέπει να βάλει στην φαρέτρα του ο κυνηγός που θέλει να δει κατάματα το θεριό αυτό και να πάρει τον τίτλο του κυνηγού αγριόχοιρου.
Ο Δημήτρης, αρχηγός σε μια από τις γνωστότερες παρέες της περιοχής μας, φίλος και συνάδελφος πάντα μου έλεγε, στα θεριά δεν υπάρχει τύχη, υπάρχει ικανότητα, κοίτα να μαθαίνεις ώστε να γίνεις ικανός και όχι τυχερός.
Παρόλα αυτά, εγώ τύχη θεωρώ το γεγονός ότι σε ολόκληρο βουνό και με τα τόσα καρτέρια να περιμένουν στα πιο κομβικά μονοπάτια σε μια από τις πρώτες μου εξορμήσεις για την βασίλισσα του δάσους, έτυχε να ανταμώσω τη φίρμα του βουνού.
Η αναζήτηση της βασίλισσας του δάσους
Κυριακή πρωί, το ραντεβού με μια ακόμη μοναδική ανατολή όπως πάντα στο βουνό, καφεδάκι, το σεττεράκι μου αφήνεται στα χάδια και σκέψεις πολλές γυροφέρνουν το νου με επικρατέστερη αυτής για το αν τελικά θα γίνει το απρόσμενο. Η θερμοκρασία δείχνει τέσσερις (4) βαθμούς, ποιος θα το πιστέψει σκέφτομαι, όταν στην πόλη έχει είκοσι έξι. Ανηφορίζοντας τα υψώματα του νομού μας, χαιρετώ τους φίλους κυνηγούς που είναι από νωρίς στα πόστα τους αναμένοντας τον αυτιά στα χαμηλότερα και τα θεριά αυτοί που βρίσκονται ψηλότερα. Η ξηρασία και η έλλειψη βροχής με οδηγεί να αναζητήσω τις πρώτες βελουδομάτες σε υψόμετρο που αγγίζει και ξεπερνάει σε αρκετά σημεία τα χίλια μέτρα. Σάββατο και Κυριακή επιλέγω να κυνηγώ σε σημεία που δεν συχνάζουν οι παρέες των κυνηγών αγριόχοιρου, έχοντας στον νου το σημείο που θα μπορούσε να έχει επισκεφτεί με τις καιρικές συνθήκες των προηγούμενων ημερών η βασίλισσα του δάσους την περιοχή μας.
Μετά από αρκετά χιλιόμετρα, η όψη της πλαγιάς με γεμίζει με χαρά που δεν περιγράφεται, ήδη βρίσκομαι μέσα της και σκέφτομαι τα σημεία που θα πρέπει να επικεντρωθώ. Τα χρώματα μοναδικά όπως πάντα και τα φιδίσια μονοπάτια αναμένουν το διάβα μου. Πριν πάρω όμως την τελική στροφή για το ύψωμα, έγινε η συνάντηση που άλλαξε την πορεία της μπεκατσοεξόρμησης και την μετέτρεψε σε πρωτόγνωρη.
Μια έμπειρη ομάδα στο δρόμο μου
Η παρέα του Δημήτρη είχε μετακινηθεί στα λημέρια μου καθώς την προηγούμενη είχε κυνηγήσει στην ίδια περιοχή, αλλά χαμηλότερα. Με χαρά συνάντησα το φιλαράκι μου που πάντα αποτελεί για μένα πηγή πληροφοριών αλλά και σιγουριάς διότι όταν κυνηγάς μόνος στο δάσος νιώθεις καλύτερα όταν γνωρίζεις ότι κάπου κοντά υπάρχουν φίλοι. Οι πληροφορίες που μου έδωσε δεν ήταν ικανοποιητικές για τη βασίλισσα αλλά πάντα χρήσιμες, μου έδειξε και μερικά σημεία που σηκώνει πουλιά και προς μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα πως ποτέ δεν είχα επισκεφθεί. Πάντα γελάω με τις κωδικές ονομασίες που έχουν για τα υψώματα οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με τις πραγματικές και έχουν την απαίτηση να τις γνωρίζουμε κιόλας.
Ο Δημήτρης έχει στην ομάδα του νέους και έμπειρους κυνηγούς καθώς και κυνηγόσκυλα. Είναι από τις ομάδες που χαίρεσαι να βλέπεις στο βουνό καθώς είναι άριστα εξοπλισμένοι και ενδυματολογικά με ότι πιο σύγχρονο και πορτοκαλί κυκλοφορεί. Μου εξήγησε το λόγο παρουσίας τους σε τόσο μεγάλο υψόμετρο, την προηγούμενη κυνηγούσαν χαμηλότερα έναν μονιά ο οποίος εκτός του ότι κατάφερνε και τους ξέφευγε συνέχεια και καθ’όλη την διάρκεια της ημέρας κατάφερε και εξουδετέρωσε δυο από τα σκυλιά της παρέας με σκισίματα.
Συνέχισαν την ιχνηλασία από την προηγούμενη μέρα και τα φρέσκα πρωινά, έδειχναν ότι μετακινήθηκε στο βουνό που είχα προσπεράσει. Στον ασύρματο τον ενημέρωσαν ότι ολοκληρώθηκε η διαδικασία αναζήτησης ιχνών εξόδου από το βουνό, οι έμπειροι της παρέας είχαν κόψει το βουνό και έχουν αποφανθεί. Το σημείο εισόδου ξεκάθαρο και ίχνη εξόδου πουθενά. Συμπέρασμα, το θεριό είναι μέσα στο βουνό, μόνο και έτοιμο να δεχτεί την όχι καλοδεχούμενη παρέα του Μπρούνο, της Λέλας, του Πάρη, της Αράπου. Δόθηκε η εντολή να στηθούν τα καρτέρια, όλοι τους μηχανικά και αθόρυβα άρχισαν να μετακινούνται. Αποχαιρέτισα τον Δημήτρη γιατί βρισκότανε σε ένταση και ανηφόρισα για το δικό μου ύψωμα. Φεύγοντας μου είπε ο Δημήτρης να έχω τον νου μου και φυσικά δόθηκε ραντεβού για ψήσιμο και τσιπουράκι στο σημείο που μαζευόμαστε πάντα μετά από κάθε εξόρμηση.
Άφαντη η βελουδομάτα
Το ξέφωτο με περίμενε, φτέρη, πυκνό φύλλωμα, γρασίδι και μανιτάρια παντού και η αδρεναλίνη στα ύψη. Φόρεσα τα πορτοκαλιά μου, γέμισα το γιλεκάκι μου με φυσίγγια και αφού έδωσα τις απαραίτητες οδηγίες στο νέο μου σέττερ κίνησα προς την αναζήτηση της βασίλισσας του δάσους. Στα δέκα βήματα από το αυτοκίνητο άκουσα την ομάδα των ιχνηλατών να υποδεικνύει το πάτημα του μονιά. Επέστρεψα στο αυτοκίνητο να βάλω στο γιλέκο τα δυο “συλλεκτικά” μονόβολα, αφού βρίσκονταν εκεί για χρόνια και μερικά δράμια δώρο του Δημήτρη.
Είχαν περάσει δύο ώρες περίπου και εκτός της παραμικρής ένδειξης για την παρουσία μπεκάτσας στην περιοχή είχαν εξαφανιστεί και οι ήχοι από τα σκυλιά του Δημήτρη. Αλλαγή σκύλου, αλλαγή φανέλας, λίγο νερό, ένα κομματάκι σοκολάτα και διαφορετική πορεία μήπως αλλάξει και η διάθεση. Τίποτε όμως.
Το ύψωμα πλέον τελείωνε και το ρεματάκι που το έκοβε σχεδόν στην μέση είχε νερό ώστε να σβήσει την δίψα της σεττερίνας μου. Στην κορυφή του μπορούσα εύκολα να θαυμάσω την ομορφιά του τοπίου και να δω την πορεία ενός κοπαδιού από φάσσες που έδειχνε βιαστικό. Στην απόλυτη ησυχία άρχισε να ακούγεται θόρυβος άγνωστος σε μένα. Κάτι ερχότανε μέσα από το ρέμα, μπορούσα να ακούσω τα κλαδιά που έσπαγαν τον ήχο από το νερό αλλά λόγω του πυκνού φυλλώματος δεν μπορούσα να διακρίνω κάτι. Αμέσως άλλαξα φυσίγγια και επέλεξα τα μονόβολα.
Το αντάμωμα με τη «φίρμα του βουνού»
Λες;; Αναρωτήθηκα και την επόμενη στιγμή μπορούσα να διακρίνω εύκολα τον αγριόχοιρο που πήγαινε ρέμα ρέμα. Ανηφόριζε απαλλαγμένος από τα κλαφουνίσματα των σκυλιών του Δημήτρη. Γονάτισα και σημάδεψα και απλά περίμενα να έρθει κοντινότερα. Σε κάθε του βήμα ανησυχούσα μην εξαφανιστεί αλλά ένιωθα σίγουρος ότι το έχω στη ρήγα. Η απόσταση με ανησυχούσε ήθελα να έρθει όσο πιο κοντά γινότανε το κοντόκαννο δικανάκι μου στις αποστάσεις που κατέβαζε τις τσίχλες τα πήγαινε μια χαρά, αλλά σε ένα τέτοιο θήραμα πρώτη φορά θα επιχειρούσε βολή. Η ησυχία κόπηκε από τον ερχομό της σεττερίνας που επέστρεφε σε μένα. Το κουδούνι της πρόδιδε την θέση της, αλλά για καλή μου τύχη ερχότανε από την αντίθετη πλευρά του ρέματος. Ο μονιάς κοντοστάθηκε για να ακούσει την πορεία της. Δεν έδειξε να ανησυχεί αλλά εγκατέλειψε το ρέμα και πήρε να ανηφορίζει προς εμένα. Τότε ήταν η στιγμή, ήρθε στα πλάγια και ήμουν πλέον απόλυτα σίγουρος και για την απόσταση. Η πρώτη τουφεκιά έφυγε και σχεδόν αμέσως και η δεύτερη, δεν μπόρεσα να διακρίνω ποια από τις δύο το ξάπλωσε αλλά γέμισα ενστικτωδώς αμέσως και με δράμια. Περίμενα αρκετά να δω αν θα κάνει κάποια κίνηση αλλά φαινότανε ασάλευτο.
Έκατσα να πάρω μια αναπνοή, έβλεπα το θεριό εκεί κοντά ξαπλωμένο και άρχισα να συνειδητοποιώ τι είχα καταφέρει. Σηκώθηκα αργά και πήγα κοντά του. Έφτασε και η σκύλα μου και το κοιτούσε περίεργα.
Το άφησα εκεί και άρχισα να σκέφτομαι πως θα το μεταφέρω μέχρι το αυτοκίνητο. Ο δρόμος προς το αυτοκίνητο ατελείωτος, μετά από ώρα πήρε πίσω ο Δημήτρης αφού δεν έλεγε να απαντήσει με τίποτα στις κλήσεις μου. Του περιέγραψα τι ακριβώς συνέβηκε και γέλασε. Φίλε εμείς τον μονιά μας τον πήραμε, μου είπε, αυτό που βάρεσες εσύ είναι άλλο. Ερχόμαστε να σε βοηθήσουμε. Το τι ακολούθησε δεν μπορώ να σας το περιγράψω αλλά αυτό που εύκολα να σας πω είναι ότι έκανα χαμό! Τέτοια συναισθήματα και τέτοια εμπειρία δεν πιστεύω να ξανανιώσω. Αδρεναλίνη στα ύψη, ασταμάτητη δράση, σκηνές που καθηλώνουν, συνέθεσαν ένα συναρπαστικό κοκτέιλ που μόνο οι κυνηγοί γνωρίζουν την συνταγή.
Από καθαρά προσωπική εκτίμηση, ίσως αυτός να είναι ένας από τους σημαντικότερους λόγους που αρκετοί από εμάς προτιμούμε να φορούμε τον μανδύα της περιπέτειας και όχι αυτού της καφετέριας..
Μετά και από αυτή την εμπειρία μου, αποφάσισα να είμαι ακόμη πιο δραστήριος και να πηγαίνω όσο το δυνατόν περισσότερες φορές για κυνήγι. Είναι γνωστό ότι αν ο κυνηγός δεν βγει στον κυνηγότοπο σε συνδυασμό με την εικόνας απραγίας των αγαπημένων του κυνηγόσκυλων που τον κοιτούν καρτερικά, οδηγεί στα αρνητικά αποτελέσματα που προανέφερα. Απέκλεισα από το ημερήσιο πρόγραμμα τους καφέδες τις ατέρμονες συζητήσεις για την κατάσταση και την οικονομία της χώρας μας, έκρυψα το τηλεχειριστήριο της τηλεόρασης και μάλωσα με τον καναπέ του σπιτιού. Τα αποτελέσματα ήταν και είναι εκπληκτικά αφού εξασφάλισα αρκετά κυνηγετικά γευστικά γεύματα, αύξησα την αντοχή μου σε πολλούς τομείς, απομάκρυνα μερικά περιττά κιλά που με απασχολούσαν και ναι, εξοικονόμησα και μερικά ευρώ. Στο βουνό βρίσκονται τα θηράματα, οι φίλοι, η παρέα.
Ένα βουνό με το όνομά μου!
Οι ιχνηλάτες της παρέας είχαν βρει τα ίχνη του και είχαν σκοπό να τον κυνηγήσουν σε επόμενη εξόρμηση. Μου εξήγησαν ότι το συγκεκριμένο γουρούνι το ξέρανε όλες οι παρέες, διένυε μεγάλες αποστάσεις καθημερινά και μπέρδευε πολύ τα σκυλιά. Μου είπαν ότι θήρευσα μια φίρμα. Κατά το καθάρισμα βρέθηκε μόνο μια σφαίρα οπότε η άλλη ήταν για εκφοβισμό.
Το απροσδόκητο συνέβη για μια ακόμη φορά, εγώ το αποκαλώ μαγεία και δύσκολο στόχο διότι στις μέρες μας είναι τελικά δύσκολο να μπορείς να είσαι με φίλους και να αποκτάς κοινές εμπειρίες και γνώσεις γύρω από το κυνήγι. Το βουνό πια έχει αποκτήσει τη δική μου ονομασία, του δόθηκε η κωδική μου ονομασία γιατί μόνο τα μέλη της παρέας του Δημήτρη το γνωρίζουν. Έτσι, στις αναφορές του λένε από το βουνό του Ανδρέα και κάτω και πάνω και εγώ τρελαίνομαι. Με τα χρόνια, με τις καριέρες και τις υποχρεώσεις χάνονται οι κοινές μνήμες από κυνηγετικές ιστορίες και μαζί οι παλιές φιλίες. Παίρνουν τη θέση τους φιλίες κοινωνικές, με βάση στο συμφέρον. Στο κυνήγι δεν υπάρχουν κοινωνικά κριτήρια. Τι σημασία έχει αν ανέβεις κοινωνικά, αλλά δεν μπορείς να γευτείς την περιπέτεια με τα φιλαράκια σου στις κυνηγετικές εξορμήσεις πετυχημένες και μη.
Εύχομαι σε όλους, δύσκολους στόχους!
