Σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του στην έκδοση «ΠΑΝ-ΘΗΡΑΣ» της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας – Θράκης, ο Δασολόγος – Θηραματολόγος Χρήστος Σώκος πραγματεύεται τη… μέγιστη διάρκεια ζωής των πουλιών στη φύση.
Και όπως φροντίζει εξ αρχής να σημειώσει, αυτό που με ανθρώπινους όρους εμείς αποκαλούμε «τρίτη ηλικία», στον κόσμο των πουλιών δύσκολα επιτυγχάνεται! Ο ήσυχος θάνατος από γηρατειά, είναι κάτι που στην άγρια φύση απλώς δεν υπάρχει.
Οπως αναφέρει ο Χ. Σώκος, «στα άγρια πτηνά ελάχιστα άτομα φτάνουν κοντά στο μέγιστο της διάρκειας ζωής του είδους τους. Ενα μεγάλο ποσοστό πεθαίνει πριν καν ενηλικιωθεί, κυρίως από έντονα καιρικά φαινόμενα, ασιτία και άρπαγες. Οσα ενηλικιωθούν αναμένεται να μην καταφέρουν να ζήσουν πέρα από το ένα τέταρτο ή το ένα δεύτερο της μέγιστης διάρκειας ζωής του είδους τους»!
Η παράθεση των χρήσιμων στοιχείων που υπάρχουν στο άρθρο, για τον μέγιστο χρόνο επιβίωσης των διαφόρων ειδών της πτηνοπανίδας στην ύπαιθρο, αντλήθηκε κυρίως από τις επανευρέσεις δακτυλιωμένων πουλιών…
Σύμφωνα με τον κ. Σώκο, τη μεγαλύτερη διάρκεια ζωής -πάνω από 30 έτη- έχουν είδη όπως τα φλαμίγκο και οι παπαγάλοι.
Αξιολογώντας τα στοιχεία και τις «μετρήσεις», ο κ. Σώκος αναφέρει:
Αντιθέτως, τα στρουθιόμορφα είδη (όπως οι τσίχλες και άλλα μικροπούλια), τα πυγαδόμορφα (τα βουτηχτάρια) και τα ορνιθόμορφα (πέρδικες κ.λπ.), έχουν τη μικρότερη μέγιστη διάρκεια ζωής, με χρόνους κάτω των 10 ετών!
Ενδιάμεσα βρίσκονται τα Χηνόμορφα (είδη πάπιας) και τα Πελαργόμορφα (ερωδιοί κ.λπ.) με μια μέση μέγιστη διάρκεια 20-30 έτη, ενώ τα Περιστερόμορφα (περιστέρια κ.λπ.), Γλαυκόμορφα (κουκουβάγιες κ.λπ.), Ιερακόμορφα (γεράκια κ.λπ.), Κορακοειδή και τα Χαραδριόμορφα (παρυδάτια), έχουν μια μέση μέγιστη διάρκεια μεταξύ 10 και 20 ετών.
«Πτηνά με μεγαλύτερο σωματικό βάρος ζουν περισσότερο, πιθανόν επειδή έχουν λιγότερους άρπαγες! Τα φυτοφάγα ζουν επίσης περισσότερο από τα σαρκοφάγα και τα παμφάγα. Αυτό μπορεί να αποδοθεί στο ότι τα σαρκοφάγα και παμφάγα μπορεί να τραυματιστούν προσπαθώντας να συλλάβουν τη λεία τους, μπορεί να εκτίθενται περισσότερο σε παθογόνους οργανισμούς και επιπλέον έχουν μικρότερη διαθεσιμότητα τροφής σε σχέση με τα φυτοφάγα.
Τα είδη με μεγαλύτερη συνεργασία, όπως είδη που φωλιάζουν σε αποικίες, ζουν επίσης περισσότερο. Μακροβιότερα είναι και τα είδη που φωλιάζουν σε νησιά, καθώς η μικρότερη παρουσία αρπάγων και παθογόνων οργανισμών στα νησιά σε σχέση με την ηπειρωτική χώρα, φαίνεται να συμβάλει στη μείωση της θνησιμότητάς τους.»
Ο πίνακας των ηλικιών
Από τα στοιχεία που παραθέτει ο κ. Σώκος σχετικά με τη μέγιστη ηλικία διαφόρων πτηνών, παραθέτουμε έναν πίνακα με μερικά είδη αναμφισβήτητου κυνηγετικού ενδιαφέροντος:
– Ασπρομέτωπη χήνα: 25χρόνια και 3 μήνες
– Σταχτόχηνα: 23 χρόνια και 7 μήνες
– Βαρβάρα: 18 χρόνια και 11 μήνες
– Σφυριχτάρι: 19χρόνια και 9 μήνες
– Κιρκίρι: 27χρόνια και 1 μήνας
– Σουβλόπαπια: 27 χρόνια και 5 μήνες
– Πρασινοκέφαλη πάπια: 25 χρόνια και 7 μήνες
– Κυνηγόπαπια: 22χρόνια και 3 μήνες
– Ορτύκι: 11 χρόνια
– Νερόκοτα: 18 χρόνια και 7 μήνες
– Φαλαρίδα: 20 χρόνια και 7 μήνες
– Καλημάνα: 23 χρόνια και 7 μήνες
– Μπεκατσίνι: 18 χρόνια και 3 μήνες
– Μπεκάτσα: 11χρόνια και 5 μήνες
– Φάσσα: 15 χρόνια και 10 μήνες
– Τρυγόνι: 13 χρόνια και 2 μήνες
– Σιταρήθρα: 10 χρόνια και 1 μήνας
– Κότσυφας: 16 χρόνια και 9 μήνες
– Τσίχλα: 17 χρόνια και 5 μήνες
– Κοκκινότσιχλα: 9 χρόνια και 6 μήνες
– Γερακότσιχλα: 10 χρόνια και 4 μήνες
– Ψαρόνι: 22 χρόνια και 11 μήνες.
πηγη : balleto.gr
