Δύο παράλληλες ιστορίες αντιπαραθέτουν από τη μια τα κόμπλεξ του παρελθόντος και από την άλλη την ευγένεια του σύγχρονου κυνηγού.
Γράφει ο Γιάννης Δρόσος
Τελευταία κυνηγετική ημέρα. Η κούραση όλου του χρόνου, τα αξημέρωτα εγερτήρια, οι λάσπες, τα συνεργεία και τα βενζινάδικα ‘επιτέλους’ τελείωναν. Από τη μία στεναχώρια για κάτι που τελειώνει και από την άλλη μια γλυκιά προσμονή αυτού του τέλους. Έτσι είναι, σαν ένας κύκλος που γυρίζει και μου φέρνει στο νου ένα χάρτη κρεμασμένο στον τοίχο του δημοτικού σχολείου, όπου ο γερό χρόνος κάθεται στο κέντρο και γύρω-γύρω οι μήνες με τις δραστηριότητες των ανθρώπων… άλλος θεριστής, άλλος σπορέας και άλλος κυνηγός…
Ήταν μέρα γιορτής, το προηγούμενο βράδυ όλοι οι φίλοι μαζεμένοι σε ένα τραπέζι κόψαμε τη βασιλόπιτα σηκώσαμε τα ποτήρια και ευχηθήκαμε να είμαστε γεροί και να ανταμώσουμε πάλι. Μανιώδης κυνηγός δίπλα μου επικαλείται τα Θεία και κάνει το σταυρό του με δυο χέρια ‘’Αμάν Παναγιά μου να τελειώνει… μπαΐλντισα’’.
Πριν ακόμη ξημερώσει είχαν φτάσει και οι φίλοι που είχαμε καλέσει για το κυνήγι της τελευταίας μέρας. Ο Δημήτρης και ο Χρυσόστομος κυνηγοί λαγού από Θεσσαλονίκη και ο Ανέστης με τους φίλους του από τη Μικρόπολη Δράμας.
Μόλις ανεβήκαμε στο βουνό αρχίσαμε το ψάξιμο για πατήματα γουρουνιών. Άλλοι με αυτοκίνητα και άλλοι με τα πόδια αναζητούσαμε ένα πέρασμα των γουρουνιών σε κάποιον δρόμο. Τελικά μετά από αρκετή ώρα είχαμε ευχάριστα νέα. Στην κορυφή ενός δασωτού υψώματος είχε κάνει το γιατάκι του ένα μεγάλο γουρούνι. Οι δρόμοι γύρω-γύρω κόπηκαν και έδειχναν ότι το γουρούνι ανεβαίνει στο ύψωμα. Άλλο πάτημα δεν βρέθηκε το ζώο ήταν σίγουρα εκεί.
O Φοίβος στη στάμπα
Με συνοπτικές διαδικασίες οι εμπειρότεροι τοποθέτησαν τα καρτέρια και την παγάνα και σε λίγη ώρα ο Φοίβος, το σκυλί μας, λύθηκε στο πάτημα του ζώου. Το σκυλί πήρε τη βαριά μυρωδιά και γαυγίζοντας ξεκίνησε να βρει που κοιμάται ο μεγάλος κάπρος. Δεν πέρασε πολύ ώρα και το γαύγισμα του σκύλου άλλαξε, σημάδι ότι το σκυλί πλησίαζε στο γιατάκι του γουρουνιού. Σε λίγο το σκυλί γαύγιζε άγρια και έκανε κύκλους γύρω από μια μεγάλη βατσινιά. Το βρήκε! Η παγάνα άρχισε και με φωνές και τουφεκιές ενθάρρυναν το σκυλί να σηκώσει το γουρούνι. Το μεγάλο ζώο νοιώθοντας πια την απειλή άφησε το γιατάκι του και ξεχύθηκε στον κατήφορο που οδηγεί σε μια μεγάλη χαράδρα. Στο διάβα του μέσα από ένα πολύ πυκνό παλιό κοψίδι έσπαγε και ρήμαζε τα κλαδιά που βρίσκονταν μπροστά του. Δυστυχώς όμως σε αυτήν του την πορεία δεν υπήρχαν καρτέρια και έτσι αμέσως έγινε αλλαγή σχεδίου και με γρήγορες συνεννοήσεις τα καρτέρια θα έπιαναν σε ένα δρόμο παρακάτω.
Το σκυλί έφτασε σχεδόν στον πάτο της μεγάλης χαράδρας και σε λίγο θα πηδούσε και το μικρό ρέμα που βρίσκονταν εκεί, όταν άρχισαν να μετακινούνται τα καρτέρια. Ευτυχώς η μεγάλη χαράδρα έδινε αρκετό χρόνο για προετοιμασία και μετακινήσεις και έτσι σε λίγη ώρα τα πιο γνωστά και είχαν πιαστεί. Στο κεράσι, την πασχαλιά, το μέλεο, και στην αμμούδα είχαν φτάσει και αραδιάστηκαν αθόρυβα τα τουφέκια. Το σκυλί είχε ήδη περάσει το ρέμα και άρχισε να ανηφορίζει. Το βουνό όμως αρχίζει να πλαταίνει στην περιοχή και έτσι κανείς δεν ξέρει που θα περάσει το γουρούνι.
Oι τουφεκιές του Γιώργου
Οι φωνές είχαν σταματήσει και όλοι κρατούσαν την ανάσα τους. Μικρές στιγμές αγωνίας που μοιάζουν για αιώνες. Τα καρτέρια παρακολουθούν κάθε κίνηση και κάθε ήχο που μπορεί να προδώσει την παρουσία του μεγάλου κάπρου. Ξαφνικά ήρθε η λύτρωση. Δύο σφαίρες έσπασαν τη σιωπή και μετά από λίγο η φωνή του Γιώργου ‘’το γουρούνι πέρασε το δρόμο, το χτύπησα είναι τραυματισμένο..’’ Ο επόμενος δρόμος όμως είναι πολύ μακριά. Ξανά τα καρτέρια στα αυτοκίνητα και ξανά μια καινούργια κούρσα ξεκινά για να πιαστεί ο επόμενος δρόμος, κάτι όμως που δεν έγινε ποτέ.
Oι δεύτεροι… προσπέρασαν
Μια άλλη παρέα που παρακολουθούσε όλο το κυνήγι μας, στήθηκε σε ένα δρόμο και περνώντας από εκεί το γουρούνι, έλυσε τα δικά της σκυλιά πίσω από τον Φοίβο. Τελικά το τραυματισμένο γουρούνι που δεν είχε άλλες δυνάμεις έκατσε μέσα σε ένα παλιό μαχαλά και ένας κυνηγός της παρέας τους, αφού προσπέρασε τους δικούς μας πήγε και το χτύπησε δίπλα στον Φοίβο… Αναγνωρίζοντας την κυριότητα του θηράματος τελικά, μάλλον μετανοιωμένοι, έκοψαν το γουρούνι στη μέση και μας έδωσαν το μισό. Ας είναι καλά.
Λίγο απογοητευμένοι από την κατάληξη, όχι τόσο του συγκεκριμένου περιστατικού, όσο επειδή χάλασε το εορταστικό της ημέρας καθίσαμε στο βουνό και γύρω από μια μεγάλη φωτιά με σπονδές τσίπουρου αποχαιρετούσαμε την κυνηγετική περίοδο. Αποχαιρετούσαμε τα βουνά και τους δρόμους και όλες τις κυνηγετικές μας αναμνήσεις που χανόντουσαν.
Aλλαγή σκηνικού
Όπως όμως λέει η παροιμία, ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη, αλλά αγαπά και τον νοικοκύρη. Είχε περάσει το μεσημέρι όταν μεταξύ τσίπουρου και λουκάνικου ήρθε ένα τηλεφώνημα που μας τάραξε. Η διπλανή παρέα, από την άλλη πλευρά, έφερνε ένα κυνηγημένο γουρούνι και μας καλούσε αν θέλουμε να πιάσουμε καρτέρια και να το κυνηγήσουμε μαζί. Η απάντηση ήταν αυτονόητη. Αμέσως παρατήσαμε τα τσίπουρα, μπήκαμε στα αυτοκίνητα και σε λίγα λεπτά είχαμε πιάσει καρτέρια σε ένα δρόμο στη μέση περίπου μιας απότομης πλαγίας. Δεν πέρασε πολύ ώρα όταν από την κορυφή σχεδόν του βουνού ακούστηκαν τα σκυλιά τους. Η αδρεναλίνη ξανά στα ύψη. Μέσα σε πέντε λεπτά από τα τσίπουρα και τα λουκάνικα, βρεθήκαμε καρτέρια να κρατάμε την ανάσα μας. Κάτι τέτοιες ανατροπές έχει το κυνήγι και σε μαγεύει.
O Αποστόλης λιπόθυμος
Μας έδωσαν λάθος πληροφορίες και έπρεπε να μετακινηθούμε λίγο παραπάνω. Γρήγορα μπήκαμε στο αυτοκίνητο του Αποστόλη και σε λίγα λεπτά φτάσαμε στο σταυροδρόμι που μας καλούσε ο Αντώνης να μετακινηθούμε, όταν μας ενημέρωσαν ότι το γουρούνι περπατάει δρόμο-δρόμο προς το μέρος μας. Απίστευτο και όμως αληθινό. Ο Αποστόλης έκλεισε σιγά την πόρτα του αυτοκινήτου και έτρεξε γρήγορα προς το μέρος που ερχόταν το γουρούνι. Εγώ επέλεξα να κατηφορίσω ώστε σε περίπτωση αστοχίας να καλύψω το κενό. Δεν περπάτησα εκατό μέτρα όταν μια σφαίρα έσκισε τη σιωπή. ‘’Το πήρε’’ ήταν η πρώτη σκέψη μου. Αμέσως μετά όμως έπεσε και δεύτερη σφαίρα. ‘’το αποτελείωσε, να μην τυραννιέται’’ ξανασκέφτηκα και άρχισα να ανηφορίζω. Δεν έκανα τρία βήματα και ακούστηκε η τρίτη σφαίρα. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Από το βάθος η φωνή το Αποστόλη να φωνάζει με πικρή φωνή ‘’Γιάννη , πάνω σου πρόσεχεεε’’ Έκατσα ξανά στο καρτέρι μου και περίμενα. Ο Αποστόλης είχε λιποθυμήσει από τη στεναχώρια του. Ήταν το τρίτο γουρούνι που αστοχεί φέτος και δεν ήθελε να κλείσει έτσι η χρονιά και να τον κοροϊδεύουν όλο το καλοκαίρι.
O κάπρος έπεσε, το κυνήγι τελείωσε
Η λύση και η λύτρωση για τον φίλο μας ήρθε τελικά από τα σκυλιά. Ο μεγάλος κάπρος είχε χτυπηθεί θανάσιμα αλλά είχε τη δύναμη να περάσει το δρόμο και τρέξει άλλα εκατό μέτρα μέσα στο δάσος. Τα σκυλιά που τον ακολουθούσαν πέρασαν και αυτά με τη σειρά τους δρόμο και σε λίγη ώρα ξεσπούσαν τη μανία τους πάνω στο θηρίο. Ο μεγάλος κάπρος είχε πέσει και το αίμα κύλησε ξανά στις φλέβες του Αποστόλη που έβγαλε μια κραυγή χαράς και άρχισε να συνέρχεται.
Οι δύο παρέες μαζεύτηκαν και τα συχαρίκια έπαιρναν και έδιναν. Η χαρά ήταν μεγάλη για όλους. Ποιος θα το πίστευε ότι τελευταία κυνηγετική μέρα λίγο πριν βραδιάσει θα σκοτώναμε ένα τέτοιο γουρούνι. Ήταν ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει το κυνήγι. Σιγά-σιγά τα όπλα μπήκαν στις θήκες, το γουρούνι φορτώθηκε, τα σκυλιά μαζεύτηκαν και μετά τη φωτογράφηση πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Ο ήλιος είχε ήδη κρυφτεί πίσω από τα βουνά και έβαφε κίτρινα τα σύννεφα στη δύση του. Και του χρόνου…
