Του Δημήτρη Δραχτίδη
Η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ κυνηγού και σκύλου, τόσο στο κυνήγι όσο και στο σπίτι, είναι σχέση αγαπητική, δηλαδή εμπεριέχει την εμπιστοσύνη και τη φιλία. Από τη συνεργασία και την αγαπητική διάθεση επέρχεται η εμπιστοσύνη και των δύο κι έπειτα ακολουθεί η φιλία. Όταν κλονιστεί αυτή η αγάπη, τότε και η εμπιστοσύνη και η φιλία ανατρέπονται.
Συχνά βλέπουμε κυνηγούς, οι οποίοι δεν έχουν εμπιστοσύνη στο σκύλο τους (μάλλον ούτε στον εαυτό τους!), να τους υποδεικνύουν συνεχώς πού “πρέπει” να ψάχνουν, με δυνατές φωνές, ύβρεις οι οποίες συχνά συνοδεύονται και από ξύλο! Εφόσον έχει θρυμματιστεί η εμπιστοσύνη ανάμεσά τους, δηλαδή ο κυνηγός δεν εμπιστεύεται πλέον το σκύλο του και ο σκύλος το αφεντικό του, τότε η εμπιστοσύνη μοιραία στρέφεται προς τους εαυτούς τους. Έτσι ο κυνηγός εμπιστεύεται τον εαυτό του και μόνο, όπως και ο σκύλος το ίδιο, πλην όμως είναι αναγκασμένος λόγω του μαλώματος ή του ξύλου να υπακούει. Και αν τύχει στο υποδεικνυόμενο μέρος να βρει ο σκύλος κάποιο θήραμα, τότε ο κυνηγός εμπιστεύεται ακόμα πιο πολύ τον εαυτό του, σαν να λέει: εγώ ξέρω ή εγώ θα σου πω πού είναι το θήραμα και όχι εσύ. Έχω δει κυνηγό του οποίου ο πολύ ικανός πράγματι σκύλος έφευγε όσο το δυνατόν πιο μακριά, για να μην… ακούει τις φωνές του!
Αντί για βάλσαμο, βάσανο
Κατά κανόνα οι κυνηγοί που ανήκουν σ’ αυτή την κατηγορία διαθέτουν σκύλους -ή επιθυμούν να έχουν- φοβιτσιάρικους, πειθήνιους, πρόθυμους, δειλούς, χωρίς πρωτοβουλία, προπαντός πολύ υπάκουους και απόλυτα ελεγχόμενους ή βρίσκονται στο άλλο άκρο με σκύλους νευρικούς, ανυπάκουους, που κυνηγούν για τον εαυτό τους και δεν δίνουν σημασία στο αφεντικό τους που έχει βραχνιάσει. Με τέτοια, λοιπόν, νευρωτική σχέση το κυνήγι από βάλσαμο καταντά βάσανο, τόσο για τον ίδιο όσο και για το σκύλο του.
Οι δεσμοί αγάπης, εμπιστοσύνης και φιλίας προς το σύντροφο δεν είναι τόσο έμφυτοι όσο επίκτητοι. Αγαπώ το σκύλο σημαίνει ότι τον φροντίζω, τον χαϊδεύω, του δίνω λιχουδιές, παίζω μαζί του, αφιερώνω αρκετό χρόνο για εκπαίδευση, κυνήγι και από αυτή τη συναναστροφή γεννιέται η εμπιστοσύνη στην ικανότητά του. Δηλαδή, αυτή η αγαπητική σχέση υποβοηθά στην εκδήλωση του κυνηγετικού του ενστίκτου, στην ικανότητά του να γίνει μεγάλο κυνηγόσκυλο. Εμπιστευόμενος ο κυνηγός το σκύλο του γίνεται συγχρόνως και φίλος του. Άλλο είναι να αγαπάς το σκύλο σου και άλλο είναι να είσαι φίλος μ’ αυτόν. Όλοι οι κυνηγοί αγαπάνε τα σκυλιά τους, όμως λίγοι είναι φίλοι μ’ αυτά. Αν πράγματι είσαι φίλος με το σκύλο τότε συνομιλείς μ’ αυτόν, νιώθεις το βλέμμα του καρφωμένο στα δικά σου μάτια, βλέπεις στο άκουσμα γνωστών λέξεων να ανασηκώνει ελαφρώς τα αφτιά του και είσαι πλέον σίγουρος ότι αυτή τη φιλία ποτέ δεν θα ήθελες να τη χαλάσεις, όπως αποκλείεται και ο σκύλος να την προδώσει.
Στερείται λόγου, αλλά όχι καρδιάς
Ο σκύλος μπορεί να στερείται λόγου, όμως έχει οξύτατη ικανότητα αντίληψης των ψυχικών διαθέσεων του κυρίου του. Έτσι αντικρίζοντας στο πρόσωπο του κυρίου του τη στοργή, την εμπιστοσύνη, τη φιλία, γίνεται και ο ίδιος φίλος με το αφεντικό του και στο εξής θα κάνει τα πάντα για να το βλέπει ευχαριστημένο. Άλλωστε όλα τα σκυλιά αγαπούν -λίγο ή πολύ- τα αφεντικά τους, όμως λίγα είναι φίλοι με αυτούς. Όπως ένα μικρό παιδί όταν κλείνεται σε ένα δωμάτιο, χωρίς να αντικρίζει τη ζεστασιά, τη φροντίδα, τη στοργή και την αγάπη των γονέων του, γίνεται συνήθως πνευματικά καθυστερημένο, έτσι και ένας σκύλος όταν δένεται στην αλυσίδα ή στην ταράτσα και λύνεται την κυνηγετική περίοδο, αλλά όλο τον υπόλοιπο καιρό παραμένει έγκλειστος.
Όποιος, λοιπόν, κατόρθωσε να γίνει φίλος με το σκύλο του, αυτός απέκτησε πολύτιμο σύντροφο στο κυνήγι και ο ένας πλέον εργάζεται για τον άλλον.
