«…Σήμερα η Λευκάδα αυτή μας φέρνει αμέτρητη χαρά και ανυπομονησία έως ότου φθάσει η Κυριακή για να τρέξουμε στο χιονισμένο βουνό.
Γιατί ψηλά εκεί στα σύνορα του ουρανού και της γης, εκεί που τα έργα της δημιουργίας φθάνουν στο απόλυτο μεγαλείο και την τέλεια ομορφιά, εκεί που το ελληνικό φως γίνεται δύναμη ψυχής, νου και ύλης, ο ορειβάτης σφυρηλατεί έναν χαρακτήρα αντρίκιο και μια ψυχή δυνατή. Αντιμετωπίζει τις αδυναμίες του, τον ίδιο τον εαυτό του και γιομίζει ζωντάνια που ποτέ δεν φαντάζονται όσοι ζουν στις πεδιάδες.
Σκληρός είναι ο αγώνας για την κατάκτηση της κορυφής. Μπροστά βράχοι, χιόνια, παγίδες, πίσω η άβυσσος, γύρω οι δυνατοί άνεμοι, η παγωνιά ή ο καυτός ήλιος του βουνού.
Και όμως νικάει το ανίκητο, καταλύει το αδάμαστο στοιχείο και ξαναδίδει στον εαυτό του τη ζωή του που την έπαιξε για λίγο και την κέρδισε.
Πολλοί είναι εκείνοι που ρωτούν: Τι κατάλαβες στην ορειβασία; Η απόλαυση αυτή δεν μεταφράζεται. Τα μυστικά της τέρψεως της ορειβασίας είναι βαθιά κρυμμένα στην ψυχή κάθε ορειβάτη. Πηγαίνουμε στα βουνά γιατί ζητούμε να πάρουμε κάτι από το ύψος τους, από τη δύναμή τους, από το μεγαλείο τους. Πηγαίνουμε να πάρουμε μια μικρή αχτίδα από το φως που στέλνουν στον εσωτερικό μας κόσμο.
Πηγαίνουμε να δούμε τα βουνά. Οχι να μας δούνε
Οχι για να καυχηθούμε για τον τίτλο του Ορειβάτη γιατί κανένα υλικό έπαθλο ή χειροκρότημα θεατού δεν περιμένει τον Ορειβάτη. Του αρκεί η αμέτρητη χαρά. Η ικανοποίηση της επιτυχίας που ίσως του αρνήθηκε η ζωή στον καθημερινό του βίο.
Βγείτε και σεις να νοιώσετε την ομορφιά του βουνού. Θα δείτε έναν άλλον άνθρωπο να ξυπνά μέσα σας. Η φύσις θα δουλεύει την ψυχή σας και θα σας δώσει τις πιο σπάνιες συγκινήσεις. Τα μάτια σας, τα αυτιά σας, η όσφρησή σας σε κάθε βήμα θα δέχονται απλόχερα τα δώρα των βουνοκορφών μας. Βρέχει, χιονίζει, λάμπει ο ήλιος, ό,τι καιρό κι αν κάνει ελάτε, τρέξτε προς τα βουνά. Ο δρόμος προς το βουνό και την ύπαιθρο είναι δρόμος προς την υγεία, την χαρά και τα αιώνια νιάτα».
Από τότε που το έγραψα (57 χρόνια πριν) μέχρι σήμερα δεν άλλαξε τίποτα εκεί ψηλά. Τα βουνά στέκουν αγέρωχα, λεβέντικα, μυστηριακά και θα στέκουν αιώνια μόνο εμείς φεύγουμε τραγουδώντας το γνωστό:
«Πάμε να φύγουμε να πάμε μακριά κει που δεν έφτασε ανθρώπου πατησιά… να η ζωή που δεν την νοιώθει όποιος δεν έζησε μαζί μας, όποιος δεν είδε τη χαρά μας πάνω στα ψηλά βουνά».
