Του Δημήτρη Δραχτίδη
Λάτρης του κυνηγίου, ο στρατηγός Πλακίδας «έπεσε στα δίχτυα της φιλανθρωπίας» του Χριστού, τον πίστεψε και βαπτίστηκε χριστιανός. Αυτή είναι η ιστορία του Ρωμαίου στρατηγού, του δικού μας αγίου Ευσταθίου, προστάτη των κυνηγών.
Στα χρόνια των διωγμών των Χριστιανών από τους Ρωμαίους (γύρω στο 100 μ.Χ.) έζησε ο στρατηγός Πλακίδας. Τον διέκρινε η στρατιωτική πείρα στην τέχνη του πολέμου, το θάρρος και η γενναιοψυχία. «Είχε επιμονή, σθένος και ευφυία και κατάφερνε, σχεδόν πάντα, να φέρνει σε αίσιο πέρας τις εκστρατείες που αναλάμβανε». Η φήμη του είχε απλωθεί όχι μόνο στη Ρώμη, μα και σε πολλά μέρη της αυτοκρατορίας. Ως στρατηγός, ο Πλακίδας ήταν πλούσιος, σώφρων και αγαπούσε το (Ρωμαϊκό) δίκαιο. Επίσης, ήταν παντρεμένος με μια ενάρετη γυναίκα, την Τατιανή, και είχε δύο γιους. Γύμναζε τακτικά το στράτευμά του, για να είναι ετοιμοπόλεμο. Αφιέρωνε, όμως, μεγάλο χρόνο στο αγαπημένο του άθλημα, που ήταν το κυνήγι διαφόρων ζώων, πάντα βέβαια σε καιρό ειρήνης. Έπαιρνε μαζί του και στρατιώτες και «συναγωνιζόταν ο ίδιος μαζί τους στην κυνηγετική τέχνη». Είναι γνωστή η αγάπη των Ρωμαίων αξιωματούχων για το κυνήγι, ιδιαίτερα των άγριων ζώων.
Έτσι άρχισε η ιστορία…
Μια μέρα, λοιπόν, είχε βγει και πάλι με τους στρατιώτες του για κυνήγι στο δάσος. Ξαφνικά βλέπει ανάμεσα στους πυκνόφυλλους θάμνους ένα μεγαλόσωμο ελάφι. Πλημμυρίζει από χαρά ο στρατηγός και μονολογεί: «Μάλιστα! Αυτό είναι κυνήγι… Δεν πρέπει να το χάσω!» Το ελάφι, όμως, αρχίζει να τρέχει. Δρασκελίζει τους θάμνους με ευκολία και φεύγει. Ο στρατηγός Πλακίδας κάνει συναγερμό στους στρατιώτες του και καβάλα όπως είναι στο άλογό του ακολουθεί κατά πόδας το ελάφι. Το ζώο κατά περίεργο τρόπο τρέχει, αλλά γυρίζει συχνά πίσω το κεφάλι του και κοιτάζει κατάματα τον καβαλάρη στρατηγό. Στο μεταξύ, το τρέξιμο συνεχίζεται για πολλή ώρα. Τα άλογα των στρατιωτών, που ακολουθούν το στρατηγό τους στο κυνήγι τού ελαφιού, ιδρώνουν, κουράζονται και ένα-ένα εγκαταλείπουν. Ο στρατηγός Πλακίδας, όμως, και το άλογό του διατηρούν μεγάλες δυνάμεις. Συνεχίζει, λοιπόν, μόνος του το κυνηγητό του παράξενου ελαφιού. Ο καλπασμός επιταχύνεται και η τοποθεσία προβάλλει όλο και πιο άγρια και πιο ερημική… Ξαφνικά, ενώ ο ιδρώτας λούζει τον ίδιο και το άλογό του, φτάνουν μπροστά σε ένα χάσμα. Είναι ένα αδιάβατο σημείο. Ένας επικίνδυνος απότομος λάκκος. Και το σημείο αυτό το περνάει εύκολα το ελάφι. Αντιθέτως, για το άλογο είναι αδύνατο το πέρασμα. Ο στρατηγός κοιτάζει επίμονα να βρει κάποιο άλλο πέρασμα, για να συνεχίσει το κυνήγι του.
Το «θεϊκό» ελάφι
Ξαφνικά καθώς κοιτάει προς την κατεύθυνση του ελαφιού τα χάνει. Το ελάφι είναι εκεί, στην αντίπερα όχθη του λάκκου, και στέκεται σαν ήμερο. Ο στρατηγός αρχίζει ξαφνικά να χλομιάζει και μένει εκστασιασμένος, διότι τώρα βλέπει και κάτι άλλο. Στη μέση των κεράτων του ελαφιού βλέπει να λαμποκοπάει ένας σταυρός. Ο Σταυρός είχε πάνω του τη θεία μορφή του Εσταυρωμένου Χριστού και άστραφτε σαν τον ήλιο. Πάνω στην ταραχή του, ο στρατηγός ακούει μια φωνή από το σημείο του Σταυρού να του λέει: «Γιατί Πλακίδα με διώκεις; Εγώ είμαι ο Χριστός, τον οποίο εσύ τιμάς με τα έργα και την αρετή σου, αν και δεν με γνωρίζεις μολονότι δεν είσαι Χριστιανός! Για σένα φανερώθηκα πάνω στο ζώο. Πρέπει να γνωρίζεις ότι είναι πάντοτε μπροστά μου οι καλοσύνες και οι ελεημοσύνες που κάνεις. Ήρθα, λοιπόν, εδώ για να σε ανταμείψω για την αρετή σου. Ήρθα να σε πιάσω στα δίχτυα της φιλανθρωπίας μου. Δεν είναι σωστό, εσύ ο καλός και δίκαιος να μένεις στην πλάνη των ειδώλων και να λατρεύεις αναίσθητα αντικείμενα».
Ο στρατηγός συγκλονισμένος από το όραμα και τη θεϊκή φωνή δεν μπορεί να συγκρατηθεί στο άλογό του και πέφτει στη γη. Ύστερα από λίγο συνέρχεται, παίρνει θάρρος, κοιτάζει ολόγυρά του και φωνάζει με δυνατή φωνή: «Ποιος είσαι εσύ που μου μιλάς; Τίνος είναι η φωνή που ακούω; Πες μου ποιος είσαι. Φανερώσου σε μένα για να σε πιστέψω!». Τότε ακούστηκε επιγραμματικά η φωνή του Κυρίου: «Είμαι ο Δημιουργός του Ουρανού και της Γης, Πλακίδα. Είμαι ο Χριστός που σταυρώθηκα, που ενταφιάστηκα και αναστήθηκα εκ νεκρών».
Ο προστάτης των κυνηγών
Το συνταρακτικό και ψυχοσωτήριο αυτό γεγονός βίωσε ο στρατηγός Πλακίδας από τη συνάντησή του σε μια μέρα κυνηγίου με το Χριστό. Επιστρέφοντας στο σπίτι του, διηγήθηκε στη γυναίκα του την ιστορία και βαπτίστηκε Χριστιανός, μαζί με την οικογένειά του. Έλαβε το όνομα Ευστάθιος, η γυναίκα του ονομάστηκε Θεοπίστη και τα δυο παιδιά τους Αγάπιος και Θεόπιστος.
Έκτοτε, θεωρείται ο προστάτης των κυνηγών και όχι η θεά Άρτεμις της μυθολογίας ή ακόμα, όπως πολλοί πιστεύουν, ο άγιος Αρτέμιος (προφανώς γίνεται σύγχυση της Αρτέμιδος και του αγίου Αρτεμίου).
Σε τι λοιπόν εμπόδισε το κυνήγι στη συνάντησή του με το Χριστό; Ίσα-ίσα που ο Κύριος φανερώθηκε ακριβώς με αυτόν τον παράδοξο τρόπο στον άγιο Ευστάθιο, κατά την ώρα του κυνηγίου. Η μνήμη του εορτάζεται στις 20 Σεπτεμβρίου. Μήπως θα έπρεπε και ο κυνηγετικός κόσμος της χώρας μας, την ημέρα αυτή, να αποδώσει κάποια ιδιαίτερη και επίσημη τιμή στον άγιο και προστάτη μας;
