Η μετεωρολογική έδινε χιόνι, βόρειους ανέμους εντάσεως 6 μποφόρ και πολικό ψύχος… τι καλύτερο για τους «αγιάτρευτους» κυνηγούς του βάλτου…
Το πάθος μου για το κυνήγι με οδήγησε πάλι να αιωρούμαι σ έναν βαλτώδη κόσμο με παχιά λάσπη και θεόρατα χόρτα. Αυτό είναι το χειμερινό βασίλειο του Δέλτα του Έβρου. Οι ηλιαχτίδες λογχίζουν την επιφάνεια των νερών αλλά δεν μπορούν να διασπάσουν τον πάγο τόσων ημερών. Πιάνω τον εαυτό μου ν’ αναρωτιέται για το πως βρέθηκα πάλι σε αυτό το μαρτύριο να παλεύω να κρατήσω την ισορροπία μου χωρίς να γκρεμιστώ μέσα στην λασπουριά.
Τι να προσέξεις πρώτα; Να μην γκρεμιστείς, μην βραχείς, μην χαθείς, μην κωλύσεις… τι απ’ όλα; Και σαν να μην φτάνουν αυτά… έχεις και το νου σου στον ουρανό μην περάσει κανα κοπάδι από παπιά .
Μετά από πολύ ταλαιπωρία έφτασα με την παρέα μου στο σημείο που είχαμε προαποφασίσει για να αναμένουμε το μεγάλο πέρασμα. Οι ειδήσεις μας προϊδέασαν για τον τέλειο καιρό για παπιοκυνήγι αλλά δεν μας τα παν όλα. Η απόσταση από το αυτοκίνητο δεν μας επέτρεπε ελλείψεις σε εξοπλισμό και σε εφόδια. Με τόσο βάρος σε τέτοια λάσπη και με τόσο κρύο ακόμη αναρωτιέμαι και προσπαθώ να θυμηθώ τις λέξεις του Δημήτρη που με έπεισε να αποχωριστώ τα σκυλάκια μου και το κυνήγι της μπεκάτσας και να βρεθώ πάλι σε γνώριμα μονοπάτια ταλαιπωρίας και αγανάκτησης .
Στην τόση ταλαιπωρία στάθηκα τυχερός βρήκα μέσα στα παγωμένα νερά μια νησίδα που μου επέτρεπε να μην είμαι συνέχεια μέσα στο νερό και να ακουμπήσω το γιλέκο με τα εφόδια χωρίς να είμαι αναγκασμένος να το φοράω συνέχεια. Τα ψιλά χόρτα μου πρόσφεραν και την κάλυψη που ήθελα και όλα άρχισαν να φτιάχνουν αφού άρχισαν να εμφανίζονται και τα πρώτα κοπάδια από αγριόπαπιες.
Τα προγνωστικά
Ο καιρός έδινε χιόνι στα πεδινά και βόρειους ανέμους μέχρι και 6 μποφόρ!! σε συνδυασμό με το πολικό ψύχος που επικρατούσε αρκετές ημέρες πριν θεωρήσαμε ότι θα ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να περάσουν τα παπιά που βλέπανε τόσες ημέρες οι φίλοι μου να περνούν σε απίστευτα νούμερα από τον θρακιώτικο ουρανό, αλλά κοντά στον θεό σε απόσταση επιτρεπτή για τις άκαπνες κάνες τους.
Το χιόνι όμως δεν ήρθε ούτε τα 6 μποφόρ. Κρύο όμως είχε μπόλικο (–7 βc) και παγωνιά. Κάποια στιγμή έστρεψα το βλέμμα μου να διακρίνω την πορεία μου στα παγωμένα νερά που αναγκάστηκα να σπάσω για να περάσω αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη δεν φαινότανε τίποτα. Πάγωσαν τα νερά μαζί και η πορεία επιστροφής.
Η ανατολή του ηλίου ήταν πλέον ορατή από όλα τα σημεία της φυλάχτρας μου. Ήρθε με αυτό τον μοναδικό τρόπο πιστή στο ραντεβού της με το χρόνο και ανακούφισε το βλέμμα υπενθυμίζοντας σε όλους τον σοβαρότερο λόγο που αφήνουμε την ζεστασιά του καναπέ. Μια γρήγορη τουφεκιά αφύπνισε το κοιμισμένο μυαλό και ενεργοποίησε τα παγωμένα δάχτυλα. Ο Δημήτρης στάθηκε τυχερός άντε ικανό να τον χαρακτηρίσω και κατέβασε έναν πανέμορφο και μεγάλο πρασινοκέφαλο.
Οι πρώτες ντουφεκιές στο χάραμα
Ξαφνικά στην απόλυτη ησυχία άρχισαν να ακούγονται από όλες τις κατευθύνσεις τουφεκιές. Μα τι ρίχνουν αναρωτιόμουν. Δεν άργησα να καταλάβω. Κοπάδια ατελείωτα πολυπληθή κατέκλισαν τον ουρανό αλλά το ύψος για μένα ήταν απαγορευτικό. Κάποιοι τολμηροί έριχναν αλλά μάταια. Μετά από ένα τέταρτο συνεχόμενης κυκλοφορίας κοπαδιών επήλθε το απόλυτο τίποτα. Σε αυτό το τέταρτο ο Δημήτρης κατάφερε ένα ακόμη σαρσέλι και ο Μάκης μια καστανιά. Εγώ ως συνήθως τίποτα. Αποφάσισα να αλλάξω πλευρά και να μετακινηθώ πιο κοντά στον Έβρο ποταμό που κατέβαινε με απίστευτο όγκο νερού.
Το φώς την ημέρας σου δίνει την δυνατότητα να μετακινηθείς με ευκολία και περισσότερη αυτοπεποίθηση σε αυτό το δύσκολο και δύσβατο έδαφος. Αφού ενημέρωσα τους υπολοίπους ότι θα μετακινηθώ πήρα το μονοπάτι που μου φαινότανε πιο προσιτό και με τα λιγότερα νερά. Το γνώριμο φτερούγισμα και ο απίστευτος ήχος της βελουδομάτας που σηκώθηκε μέσα από τα πυκνά βάτα έφεραν ζεστασιά στην καρδιά μου. Τη χάζευα αρκετά λεπτά που απομακρύνονταν αγωνιώντας μην ακουστεί τουφεκιά. Στην κατεύθυνση που χάθηκε εμφανίστηκε ένα μεγάλο κοπάδι από φάσες. Ζάρωσα και περίμενα ελπίζοντας να γίνει το θαύμα. Πού όμως… οι βιαστικές τουφεκιές της προπορευόμενης παρέας της τρόμαξαν και της ώθησαν στα ουράνια. Ήταν πλέον αργά για πέρασμα των αγριόπαπιων αφού τέτοια ώρα δεν συνηθίζουν να μετακινούνται, έχουν είδη βρει τον χώρο βοσκής τους.
Η ώρα της χήνας
Έφτασε η ώρα των γιγάντων των αιθέρων Τα φυσίγγια αλλάχτηκαν τάχιστα στο άκουσμα του χαρακτηριστικού ήχου του πρώτου κοπαδιού. Πόσες χήνες μπορεί να πέρασαν από πάνω μου έχασα το μέτρημα. Αυτό που μετρούσα καλά και δεν ξεχνώ είναι το ύψος που με προσπερνούσαν. Μα τόσο ψηλά και όμως κάποιοι έριχναν. και στις χήνες στάθηκα άτυχος ο τυχερός της παρέας ήταν ο Τόλης που για ακόμη μια φορά μας εξέπληξε ευχάριστα. Μετά από τέσσερις ώρες ορθοστασία αποφασίσαμε ότι μαζέψαμε το κρύο για το υπόλοιπο του μήνα και αποφασίσαμε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. Αυτός φάνηκε Γολγοθάς. Μα πότε περπατήσαμε τόσο δρόμο αναρωτιόμουν αλλά το ανάχωμα μου έδινε την ελπίδα ότι φτάνουμε. Επιτέλους φτάσαμε…
Η διαδικασία αυτή είναι λίγο πού γνωστή στους λάτρες των υδροβίων. Γεγονός είναι ότι οι μέρες επιτυχίας με υψηλή κάρπωση σπανίζουν πλέον μιας και οι επιτρεπόμενες εκτάσεις συρρικνώνονται και οι κυνηγοί συγκεντρώνονται στις λίγες εναπομείναντες με αποτέλεσμα ν’ αυξάνεται η πίεση. Πουλιά υπάρχουν σε πολύ ικανοποιητικούς αριθμούς αλλά μετακινούνται και «λουφάζουν» στα απαγορευμένα… Για να θηρευθούν πρέπει να υπάρξει συνδυασμός καιρού και ανέμων. Όταν αυτό γίνει, λίγοι είναι συνήθως οι τυχεροί που έχουν την δυνατότητα να βρίσκονται στο σωστό μέρος την κατάλληλη ώρα.
Ενας αιώνιος έρωτας
Παρ όλα αυτά η κάρπωση δεν αποτελεί αυτοσκοπό. Αυτό που μένει και δίνει χαρά στον κυνηγό υδροβίων πέρα των αντίξοων συνθηκών είναι η καλή παρέα η συνεχής δοκιμασία του εαυτού του αλλά και των επιλογών του εξοπλισμού του και φυσικά οι εικόνες. Για αυτές τις εικόνες σε συνδυασμό με τους ήχους του βάλτου πολλά έχουν ειπωθεί και θα λέγονται. Η ομορφιά τους είναι απερίγραπτη και μένει καρφωμένη βαθιά στο μυαλό μας αποτελώντας το σταβέντο μας στην δυσκολίες που βιώνουμε στην καθημερινότητα μας. Έχουμε κάτι όμορφο και συνάμα μοναδικό να σκεφτούμε και να ονειρευτούμε προσμένοντας την επόμενη ευκαιρία που θα μας δοθεί να βρεθούμε στην αγκαλιά της φύσης. Να γευτούμε την ομορφιά και τους καρπούς της.
Η νοστιμιά των θηραμάτων το επόμενο βράδυ και τα πειράγματα είναι και αυτά μέρος της εξόδου και αναπόσπαστο κομμάτι του κυνηγιού. Το κόκκινο κρασάκι δένει στην νοστιμιά που προσφέρει μια καλομαγειρεμένη αγριόπαπια όπως και η ζεστασιά που νιώθεις μετά το κρύο που μάζεψες. Εύχομαι σε όλους τους κυνηγούς υδροβίων, κυνηγετικές εξόδους γεμάτες από εικόνες και ήχους που μπορεί να προσφέρει ο υγροβιότοπος, και μόνο αυτός, γιατί… η ομορφιά είναι κάπου εκεί έξω.
Του Ανδρέα Κουινέλη
