Ο Ντικ και ο Ρικ Χόιτ- η «team Hoyt» όπως είχαν γίνει γνωστοί- είχαν γράψει ιστορία στον μαραθώνιο της Βοστώνης. Εκεί όπου κοντά στην εκκίνηση υπάρχει από το 2013 ένα γλυπτό που τους απεικονίζει, με τη φράση «Yes You Can!» (Ναι μπορείς).
Ο Ντικ Χόιτ πέθανε από καρδιακή ανεπάρκεια την Τετάρτη, στο σπίτι του στη Μασαχουσέτη. Ήταν 80 ετών.
Ο Ρικ γεννήθηκε το 1962 με εγκεφαλική παράλυση. Ο ομφάλιος λώρος ήταν τυλιγμένος γύρω από τον λαιμό του, κάτι που δεν επιτρέπεται την οξυγόνωση του εγκεφάλου. Η έκταση των συνεπειών άρχισαν να γίνονται ορατές τους μήνες που ακολούθησαν.
Οι γονείς του τον πήγαν σε έναν ειδικό. Η συμβουλή του; «Ξεχάστε τον Ρικ, βάλτε τον σε ένα ίδρυμα και κάντε άλλα παιδιά». Οι γονείς του έκαναν οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό.
Ο Ρικ Χόιτ δεν μπορεί να ελέγξει τα άκρα του, ούτε να μιλήσει. Όμως, το 1972 μηχανικοί του Tufts University κατασκεύασαν υπολογιστή που του επιτρέπει επικοινωνεί επιλέγοντας γράμματα με ένα άγγιγμα του κεφαλιού του.
Οι πρώτες του λέξεις ήταν «Go Bruins», για την ομάδα χόκεϊ της Βοστώνης. «Δεν είχαμε ιδέα ότι παρακολουθούσε σπορ», είχε πει ο πατέρας του στη Boston Globe το 1996.
Πώς ξεκίνησαν όλα
Η ενασχόλησή τους με τους αγώνες δρόμου ξεκίνησε όταν ο Ρικ, την εποχή που ακόμη πήγαινε στο σχολείο, ζήτησε από τον πατέρα του να μετάσχει σε κούρσα 5 μιλίων που γινόταν προκειμένου να συγκεντρωθούν χρήματα για συμμαθητή του που είχε παραλύσει έπειτα από ατύχημα.
Αν και ο Ντικ Χόιτ πλησίαζε τα 40 και δεν ήταν πλέον ο αθλητικός τύπος που υπήρξε στα μαθητικά του χρόνια, συμφώνησε. Τη συνέχεια δεν την φαντάζονταν ούτε οι ίδιοι. Τις δεκαετίες που ακολούθησαν πήραν μέρος σε 72 μαραθωνίους και 257 αγώνες τριάθλου– ανάμεσά τους και στο απαιτητικό Ironman- και πολλούς ακόμη αγώνες δρόμου.
Ο Ντικ Χόιτ έτρεξε μόνο μια φορά χωρίς τον γιο του. «Δεν έχω την επιθυμία να το κάνω δίχως εκείνον», έλεγε.
«Όταν ο πατέρας μου κι εγώ τρέχουμε, ένας ιδιαίτερος δεσμός δημιουργείται ανάμεσά μας», είχε πει ο Ρικ Χόιτ στους New York Times το 2009. «Και φαίνεται σαν να μην υπάρχει τίποτα που δεν μπορούμε να κάνουμε ο πατέρας μου κι εγώ», συμπλήρωσε.
Ο μαραθώνιος της Βοστώνης
Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της «team Hoyt» ήταν ο μαραθώνιος της Βοστώνης, στον οποίο μετείχαν σχεδόν κάθε χρόνο από το 1980 έως το 2014.
Στην αρχή, μετείχαν ανεπίσημα, καθώς οι διοργανωτές δίσταζαν να τους κατατάξουν είτε στην κατηγορία των δρομέων είτε σε εκείνη των συμμετεχόντων με αμαξίδιο. Τελικά, πατέρας και γιος κατάφεραν να ανοίξουν το δίδυμο και σε άλλα ανάλογα δίδυμα.
Το 2013 είχαν προγραμματίσει να μετάσχουν μαζί για τελευταία φορά στον μαραθώνιο της Βοστώνης, όμως τους σταμάτησαν στη διαδρομή, έπειτα από τη φονική έκρηξη που έγινε στον τερματισμό. Επέστρεψαν την επόμενη χρονιά και τερμάτισαν για 32η φορά στον συγκεκριμένο αγώνα.
Πέρα από τις συμμετοχές τους σε αγώνες δρόμου, ο Ντικ και ο Ρικ Χόιτ διένυσαν με ποδήλατο και τρέχοντας τις ΗΠΑ, καλύπτοντας 3.735 μίλια σε 45 συνεχόμενες ημέρες. Ο Ντικ Χόιτ συνέχισε να σπρώχνει το αμαξίδιο του γιου του σε αγώνες ακόμη και έπειτα από το έμφραγμα που είχε πάθει, την εγχείρηση καρδιάς αλλά και την επέμβαση στο γόνατο στην οποία είχε υποβληθεί.
«Όταν είμαστε εκεί έξω, δεν υπάρχει κάτι που να νιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω με τον Ρικ», είχε πει στην Boston Globe το 1990. Από τη μεριά του, ο Ρικ είχε δηλώσει κάποτε «αυτό που θα ήθελα περισσότερο είναι μια φορά να καθίσει ο πατέρας μου στο αμαξίδιο και να τον σπρώχνω εγώ».
