Το σύνολο των κυνηγετικών μου εξορμήσεων έχει σαν προορισμό την αναζήτηση της βασίλισσας του δάσους. Με εξαίρεση κάποιες εξόδους σε ορτύκι και υδρόβια που μπορούν εύκολα να μετρηθούν στα δάχτυλα των χεριών μου, το θήραμα που για ακόμη μια χρονιά κατάφερε να κλέψει την καρδιά μου και να απορροφήσει το σύνολο των χρημάτων που διέθεσα για κυνηγετικές εξορμήσεις ήταν αναμφίβολα η κυρία με την αέρινη μορφή.
Θα επιχειρήσω να αποκρυπτογραφήσω τον λόγο που ένα τόσο μικρό σε μέγεθος πουλί καταφέρνει χρόνια τώρα να με σέρνει στα μονοπάτια του. Παρατηρώντας τις φωτογραφίες από τις κυνηγετικές μου εξορμήσεις, έρχονται στο νου χιλιάδες εικόνες, συναισθήματα και ιδρώτας με αρκετή κόπωση που με χαροποιούν ιδιαίτερα. Μετά από προτροπή φίλων, απέκτησα και μια κάμερα η οποία σου δίνει την δυνατότητα να βιντεοσκοπείς τις κυνηγετικές εξορμήσεις και πραγματικά έχω παθιαστεί. Απορώ πως τόσα χρόνια δεν είχα προχωρήσει σε μια τέτοια αγορά για να μπορώ να ζω ξανά και ξανά τις στιγμές που έζησα στο βουνό το βράδυ στο σπίτι. Σας συνιστώ αν δεν έχετε ήδη να την βάλετε στο πρόγραμμα και πραγματικά, θα με θυμηθείτε.
Η αφεντιά της μπεκάτσας αποτέλεσε την αιτία, μιας 3 μήνης διαδρομής που ξεκίνησε το τελευταίο δεκαήμερο του Οκτώβρη και ολοκληρώθηκε την τελευταία Κυριακή του Φλεβάρη, συνολικού μήκους 21 χιλιάδων και κάτι χιλιομέτρων σε επαρχιακό και εθνικό δίκτυο, 338 φυσιγγίων με 2 δίκαννα, αρκετές μπαταρίες για τα μπίμπερ των σκύλων μου, και ζημιές στο αυτοκίνητο αρκετές αλλά ευτυχώς επισκευάσιμες. Μπορούμε να προσθέσουμε την δυσαρέσκεια στενών συγγενικών προσώπων που με στερήθηκαν για να μην στερηθώ την χαρά να κυνηγώ που δεν είναι μετρίσιμη, αλλά αυτό που είναι μετρήσιμο είναι τα λεπτά ομιλίας στο κινητό για διευκρινίστηκες λεπτομέρειες για την παρουσία μου.
Το αποτέλεσμα ήτανε αρκετοί νέοι φίλοι, που καταφέραμε και ήπιαμε καφεδάκι παρέα στο βουνό ανταλλάσοντας απόψεις, ακόμη περισσότεροι στο facebook αφού η κοινή αγάπη για το κυνήγι της μπεκάτσας με κυνηγόσκυλα μας σύνδεσε και τέλος μερικά όμορφα τραπέζια με παρέα σε ταβερνάκια της πόλης μου απολαμβάνοντας τον ομολογούμενο κατ όλους εκλεκτό μεζέ της αφεντιάς της .
Αυτό λοιπόν που με παρέσυρε και είμαι σίγουρος ότι παρασέρνει αρκετούς από εσάς χρόνια τώρα στο κυνήγι της μπεκάτσας είναι η μαγεία του απρόβλεπτου. Ειδικά τώρα που η ζωή μας έχει φορτωθεί από πολλά και καθημερινά άγχη και μια ρουτίνα σε πολλούς τομείς της. Μέσα σε αυτό το γενικότερο κλίμα της κατήφειας, της μόνιμης γκρίνιας και αμφισβήτησης με ανθρώπινες αντιδράσεις κατά πολύ προβλέψιμες γιατί συνήθως έχουν σχέση με εύκολο, ανέξοδο και ψευδές κέρδος κάθε είδους, οικονομικό, κοινωνικό, συναισθηματικό εγώ συνεχίζω να έχω την απόλυτη ανάγκη του απρόβλεπτου. Σαν κυνηγός ή σαν φωτογράφος, ήμουν και θα είμαι περιπατητής σε αυτή τη φύση που πολλοί επιμένουν να λένε ότι χρειάζεται βοήθεια αλλά δεν την δίνουν, Θα βλέπω αυτά που πολλοί προσπαθούν να δουν αλλά δεν τα καταφέρνουν, θα λέω πως είμαι τυχερός που έχω δει ζωντανά και από απόσταση αναπνοής , λύκο, τσακάλι, ζαρκάδι, γύπα, αγριόγατα, σκίουρο, κ.α. Θα συνεχίσω να λέω πως είμαι κυνηγός ακόμη κι αν το κυνήγι απαγορευτεί στην Ελλάδα, γιατί αυτό με έμαθε να βλέπω την φύση και όχι απλώς να την κοιτάζω.
Εγώ όπως και πολύ από εσάς επιλέγω να συνεχίζω να κυνηγώ βιώνοντας συγχρόνως κάθε χρόνο πιο έντονα την ανησυχία για το μέλλον της θεόσταλτης τέχνης του κυνηγιού. Λαθροθηρία, παρανομία στους τρόπους θήρευσης των θηραμάτων και τελευταία την διαίρεση της κυνηγετικής οικογένειας. Πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους μας, εάν επιθυμούμε τη συνέχιση του κυνηγιού στη χώρα μας, ενάντια σε πολλές και έντονες προσπάθειες για την κατάργησή του, που και φέτος δεν ήταν λίγες, οφείλουμε να στηρίζουμε, πάση θυσία, τις αναγνωρισμένες και συνεργαζόμενες με το Υπουργείο Οργανώσεις μας. Αυτό αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση και χρειάζεται να γίνει συνείδηση του καθένα από εμάς. Από την εμφάνιση της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας μέχρι σήμερα υπάρχει συνολική μείωση των αδειών κατά 20%. Η μείωση αυτή σημαίνει σοβαρή μείωση των οικονομικών των Οργανώσεών μας και της ΚΣΕ ιδιαίτερα, που έχει οδηγήσει σε μείωση των δαπανών που έχουν σαν αποδέκτη την προστασία του περιβάλλοντος και την ανάπτυξη του θηραματικού πλούτου της χώρας. Οποιαδήποτε διάσπαση της κυνηγετικής φωνής μόνο αρνητικές επιπτώσεις μπορεί να έχει. Πρέπει όλοι μας να είμαστε θηροφύλακες και να βοηθούμε στην θηροφύλαξη. Η θυροφύλαξη, είναι το διαβατήριό μας για το κυνήγι. Είναι η ασπίδα μας και το δόρυ μας. Σημειώστε ότι τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει 1.076.000 έλεγχοι και 18.934 μηνύσεις. Αναρωτιέμαι ποιος άλλος φορέας, δημόσιος ή Μη Κυβερνητικός Οργανισμός, έχει να παρουσιάσει τέτοιο έργο. Ουδείς. Δυστυχώς μπροστά στις αποκαλύψεις για τις εικονικές ΜΚΟ και τα αδιευκρίνιστα ακόμη πακέτα χρηματοδοτήσεων, αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα.
Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει δραματικά. Παλιότερα σε οποίο μπεκατσοτόπι και αν πήγαινες εδώ στον νομό μας, με μέτρια σκυλιά και τον κατάλληλο καιρό θα σήκωνες τουλάχιστον 2-3 πουλάκια. Αυτά δεν υπάρχουν πια, ειδικά φέτος που χειμώνα ακούγαμε αλλά χειμώνα δεν βλέπαμε, έπρεπε να είσαι σε συχνή επαφή με όλους τους κυνηγούς των τριχωτών θηραμάτων για καμία πονηρή πληροφορία.
Βλέπω τους νεότερους που επιστρατεύουν μέσα της πιο σύγχρονης τεχνολογίας για να εντοπίζουν τα σκυλιά τους, τα οποία αναγκάζονται να φεύγουν μέτρα μακριά για την ανεύρεση της οποιαδήποτε αναθυμίασης. Κολάρα, ήχοι, οθόνες και ένα δάσος που θυμίζει τεχνολογικό πάρκο. Σπάνια ακούς κουδούνι πλέον και ακόμη σπανιότερα βλέπεις σκύλο χωρίς κολάρο. Αντίθετα βλέπεις κάλυκες και πλαστικά σκουπίδια παντού αφού δεν έχουν την ευασθησία να τα μαζέψουν. Αδειάζουν με ευκολία τις καραμπίνες τους αλλά αποφεύγουν την δυσκολία να σκύψουν και να μαζέψουν τους κάλυκες τους.
Σε ότι αφορά εμένα, όσο περνούν τα χρόνια γίνομαι όλο και πιο μοναχικός. Εγώ τα σκυλιά μου και κανένας άσχετος θαρραλέος που και που, για να επιβεβαιώσει την απόφαση του να μην τρέχει στα βουνά αλλά στις καφετέριες γιατί εκεί το αποτέλεσμα είναι προβλέψιμο. Οι περισσότεροι το γύρισαν στον αγριόχοιρο άλλοι δεν έβγαλαν ούτε καν άδεια και με άλλους χάλασε η παρέα. Απομάκρυνα από κοντά μου τους νουμεράκιδες τους εξυπνάκιδες τους θεωριολόγους. Ο μπεκαστοκυνηγός είναι ιδίοτροπος χαρακτήρας μου έλεγε ο θείος μου και δεν τον καταλάβαινα, αλλά βλέποντας την συμπεριφορά μου επιβαιβεώνετε για ακόμη μια φορά. Σε μέρη που κυνήγησα με αγαπημένα πρόσωπα και σκυλιά που δεν υπάρχουν πια ένιωσα την συγκίνηση που μόνο εμείς οι κυνηγοί μπορούμε να κατανοήσουμε. Δεν ξεχνώ να φιλώ και να χαϊδεύω το κάθε πουλί που θηρεύω πριν το βάλω στο σακίδιο μου, τιμώντας το θήραμα, τους σκύλους και τον θείο μου που μαζί με τον πατέρα μου, μου δίδαξαν να τηρώ τους κανόνες του κυνηγιού και να σέβομαι την φύση.
Το σημαντικότερο πράγμα που διαπίστωσα από όλα τα παραπάνω και μετά από συνομιλία με μπεκατσάδες φίλους μου, που εκτιμώ και σέβομαι, αυτό τελικά που αγαπάμε στον κυνήγι της βελουδομάτας είναι η ποιότητα στην τέχνη της συνάντησης. Θεωρώ ότι είναι στάση ζωής με καθετί που μας στέλνει η ζωή να γνωρίσουμε. Μπορεί να φαντάζει υπερβολή αλλά η επαφή μου με κυνηγούς που λατρεύουν το κυνήγι της αυτό διαπίστωσα. Είναι όλοι τους τακτικοί και μερακλήδες. Λιγομίλητοι και ουσιαστική στα λόγια τους, με γνώσεις αλλά και διάθεση να μεταδώσουν αλλά και να σε ακούσουν. Με αγάπη στα κυνηγόσκυλά τους που ποτέ μα ποτέ δεν παραμελούν. Αδιαφορούν για το πόσες, αλλά δίνουν μεγάλη σημασία στο πως. Τους χαρακτηρίζει η λεπτομέρεια, γιατί αυτοί είναι στο τέλος, τέλος που κάνει την διαφορά. Αυτά κατάφερα να αποκομίσω την απερχόμενη κυνηγετική περίοδο και νιώθω πραγματικά τυχερός που κατάφερα να ζήσω στιγμές στο δάσος με τα κυνηγόσκυλα μου με ποιότητα στην τέχνη της συνάντησης.
Αυτό πρέπει να είναι πλέον το προφίλ του σύγχρονου Έλληνα κυνηγού εκτός από τον διαχειριστικό ρόλο του.
Του Ανδρέα Κουινέλη
