Τα δάκρυα ενός ζαρκαδιού

Υπηρετούσα στο Δασαρχείο Αγιάς την εποχή εκείνη. Συχνά μας έρχονταν πληροφορίες, ότι στο δάσος Πολυδενδρίου και γενικότερα στον ορεινό όγκο του Μαυροβουνίου, γινόταν λαθροθηρία. Υπήρχαν τότε πολλά άγρια θηράματα στην ελληνική ύπαιθρο. Μεταξύ άλλων και ικανός αριθμός ελαφιών και ζαρκαδιών.

Θέλοντας να εξακριβώσουμε αν οι πληροφορίες περί λαθροθηρίας είχαν δόση αλήθειας, μια μέρα ξεκινήσαμε πολύ πρωί τρεις υπάλληλοι του Δασαρχείου Αγιάς, για το δάσος Πολυδενδρίου. Φτάσαμε και ξεκινήσαμε οδεύοντας πεζή μέσα στο δάσος, μήπως ακούσουμε κάποια τουφεκιά και επιβεβαιωθούν, έτσι, οι πληροφορίες που είχαμε. Σημειωτέον ότι ήταν εποχή που είχε λήξει η κυνηγετική περίοδος. Η περιοχή που βαδίζαμε, καλυπτόταν από πυκνό δάσος δρυός και η ορατότητα ήταν περιορισμένη. Επειδή η λαθροθηρία, εκτός από τα κυνηγετικά όπλα γινόταν και με παγίδες που στήνονταν σε περάσματα των άγριων ζώων, έπρεπε να προσέχουμε μήπως πιαστεί κάποιος από μας και χάσουμε κανένα πόδι. Επί πολλή ώρα, δεν έπεσε στην αντίληψή μας κάτι. Έτσι, απογοητευμένοι που το εγχείρημά μας ήταν χωρίς αποτέλεσμα, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο υπηρεσιακό αυτοκίνητο, που το είχαμε σταθμεύσει μακριά. Βαδίσαμε από άλλη κατεύθυνση, ώστε να μεγιστοποιήσουμε την πιθανότητα να συναντήσουμε κάποιον λαθροθήρα. Κάποια στιγμή, βρεθήκαμε σε ένα ξέφωτο, που καλυπτόταν από χορτάρι. Εκεί λοιπόν, πέσαμε πάνω σε ένα ζευγάρι ζαρκαδιών, που έβοσκε αμέριμνο και δεν μας αντιλήφθηκε.

Προς στιγμήν, υπήρξε αμηχανία εκατέρωθεν. Μετά από λίγες στιγμές, το ένα ζαρκάδι έτρεξε με μεγάλα πηδήματα και χάθηκε στο κοντινό δάσος. Το άλλο, όμως, έμεινε ακίνητο κοιτάζοντάς μας. Παραξενευτήκαμε και μείναμε ακίνητοι, βλέποντας το υπέροχο ζώο. Μετά από λίγο όμως, κινήθηκε να φύγει όχι τρέχοντας, αλλά με σιγανά βήματα, κουτσαίνοντας. Δεν έκανε πάνω από 10 βήματα, σταμάτησε, γύρισε προς το μέρος μας και συνέχισε να μας κοιτάζει. Έκπληκτοι, διαπιστώσαμε ότι από το ένα μπροστινό πόδι του ζαρκαδιού, έλειπε ολόκληρο το πέλμα. Καταλάβαμε με φρίκη, ότι το ζαρκάδι κάποτε παγιδεύτηκε σε παγίδα που τοποθέτησε κάποιος ασυνείδητος λαθροθήρας και έκοψε το πόδι του για να απελευθερωθεί. Το ζαρκάδι καθόταν ακίνητο και εξακολουθούσε να μας κοιτάζει λυπημένα. Κάποια στιγμή, έβγαλε έναν λυπητερό μυκηθμό και από τα μάτια του -άκουσον άκουσον- άρχισαν να τρέχουν δάκρυα.
Ήταν κάτι απίστευτο που μας συγκλόνισε. Αισθάνθηκα ότι ήταν το «κατηγορώ» τους ζαρκαδιού, για την ανθρώπινη σκληρότητα και δολιότητα, που το άφησε ανάπηρο. Μετά από λίγο, έφυγε κουτσαίνοντας προς το κοντινό δάσος, προς την κατεύθυνση που έφυγε τρέχοντας το άλλο ζαρκάδι.

Τα δάκρυα του ζαρκαδιού, είχαν επάνω μου τρομερή επίδραση. Αισθάνθηκα απέραντη θλίψη για το δράμα που αντίκρισα πριν από λίγο. Συνειδητοποίησα ότι υπάρχει μεγάλη δυστυχία όχι μόνο στους ανθρώπους, αλλά και σε πολλά άλλα πλάσματα της γης, που δοκιμάζουν την ανθρώπινη σκληρότητα και που βρίσκονται υπό απηνή διωγμό μέσα στο οικολογικό τους περιβάλλον. Έτσι, πολλά είδη έχουν εξαφανιστεί ή βρίσκονται στα όρια της εξαφάνισης.

Φίλοι κυνηγοί,
Το κυνήγι είναι άθλημα και τα θηράματα πρέπει να αντιμετωπίζονται, όχι με δόλια μέσα, αλλά σύμφωνα με τους κανόνες περί θήρας. Δυστυχώς, πολλοί κυνηγοί δεν τηρούν τους κανόνες και τα αποτελέσματα είναι ορατά. Τα θηράματα στη χώρα μας είναι ελάχιστα, ενώ πολλά είδη έχουν εκλείψει τελείως.
Η εμπειρία από το γεγονός του τραυματισμένου ζαρκαδιού, άλλαξε πολλά από τα «πιστεύω» μου για τα ζώα. Κυριότερα, με έπεισε ότι τα ζώα δεν έχουν μόνο ένστικτα, αλλά και νοημοσύνη και αισθήματα.