«Ξεκίνησα απ’ το Τοπλού –δεν είναι ακριβώς Ε4, αλλά με βόλευε- (ο Θανάσης είναι κάτοικος Σητείας, να πούμε εδώ!). Ξεκινούσα πάντα χαράματα 5-6 η ώρα και περπατούσα ως το μεσημέρι. Τις ζεστές ώρες ξεκουραζόμουν σε μέρη σκιερά και το απόγευμα ξεκινούσα πάλι, ώσπου να βραδιάσει. Σε γενικές γραμμές ήξερα από πριν, που θα ξεκουραζόμουν. Σαν ορειβάτης είχα ήδη περπατήσει κατά διαστήματα και περιστασιακά το μεγαλύτερο μέρος του μονοπατιού κι ήξερα τις ιδιομορφίες του τοπίου –αυτό βοήθησε σίγουρα. Έπειτα δημιούργησα ένα πλάνο, έψαξα τα χιλιόμετρα, τις διαδρομές, τα μέρη ξεκούρασης, διανυκτέρευσης, φαγητού, ανεφοδιασμού, ακόμα και τις πηγές φρέσκου νερού στον δρόμο. Ήμουν τυχερός και το πλάνο μού βγήκε», μου λέει, καθώς τον πήρα τηλέφωνο να τον συγχαρώ. Όσοι όμως τον γνωρίζουν θα σου πουν ότι είναι οργανωμένος, σοβαρός κι αφοσιωμένος στον στόχο του. Ξέρουν πως αυτό δεν είναι τύχη, αλλά μακρύς και χρονοβόρος σχεδιασμός και μελέτη. «Είναι πολύ σημαντικός ο σχεδιασμός» λέει και συμβουλεύει να μην μπαίνει κανείς στον δρόμο χωρίς αυτόν, γιατί μπορεί να αποβεί επικίνδυνο.
Ποιο ήταν το πιο δύσκολο σημείο της διαδρομής τον ρωτάς. «Σίγουρα η απόσταση από Αγία Ρούμελη προς Σούγια, έχει πολλά ανεβοκατεβάσματα με υψομετρική διαφορά και σημεία εκτεθειμένα κι επικίνδυνα. Αλλά κι από Ασίτες ως Λιβάδεια, επειδή έχει πολλές βουνοκορφές, πάνω από 2.000 μέτρα υψομετρική διαφορά κι αυτή με εξοπλισμό ως και 20 κιλά, που κουβαλάς».
Μα πώς και ξεκίνησε τέτοια εποχή με τέτοια ζέστη; «Είχα προγραμματίσει να κάνω το ταξίδι Μάιο, αλλά μου το χάλασαν οι εκλογές. Εκτός από τη ζέστη επιβαρυντικό είναι και το νερό που κουβαλάς μαζί σου καλοκαιριάτικα. Ήταν μέρες που κάλυψα και 50 χιλιόμετρα σε μια μέρα!».
Κάποια απρόοπτα, που θυμάται; «Μόνο μια φορά στον Σελάκανο αναγκάστηκα να κοιμηθώ έξω στο κρύο και τον αέρα –κουβαλούσα μόνο έναν υπνόσακο-, καθώς ήταν ήδη 8 η ώρα και δεν προλάβαινα να φτάσω κάπου πιο ‘προστατευμένα’. Στο οροπέδιο Λασιθίου πάλι έτυχε να είναι κλειστή η ταβέρνα κι έμεινα χωρίς φαγητό, αλλά πήρα τηλέφωνο τον ιδιοκτήτη, που όταν άκουσε τι κάνω, μου έφερε φαγητό με το αγροτικό. Γενικά ευχαριστώ όλους αυτούς τους ανθρώπους, που συνάντησα στο δρόμο μου και μου πρόσφεραν από νερό, φαγητό, διαμονή, παρέα ή και έστω κάποια ενθαρρυντικά λόγια, πολύ σημαντικά για μένα και μου έδωσαν δύναμη να συνεχίσω».
* Το Ε4, για όσους δεν ασχολούνται με πεζοπορία, είναι ευρωπαϊκό πεζοπορικό μονοπάτι που διασχίζει πολλές χώρες της Ευρώπης, ανάμεσά τους και την Ελλάδα και τερματίζει στην ανατολική Κρήτη. Βασίζεται σε παλιά μονοπάτια, τα οποία ενώνει. Είναι ένας αγαπητός στόχος πολλών πεζοπόρων όσο και τουριστών, επειδή είναι καθαρισμένο και καλά σηματοδοτημένο.
Αναδημοσιευση συνέντευξης από το www.neakriti.gr
