Είναι γνωστό πλέον ότι σε όλες τις χώρες που ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση επιτρέπεται το κυνήγι τριχωτών θηραμάτων με ραβδωτό όπλο. Σε όλες τις χώρες εκτός της Ελλάδας, σαν κάποιος να μας καταράστηκε ότι σε αυτό δεν θα είμαστε ισότιμοι με τους άλλους Ευρωπαίους.
Υπάρχουν στοιχεία σημαντικά που αναδεικνύουν ως επιβεβλημένη τη χρήση του ραβδωτού στο κυνήγι του τριχωτού και τα πιο σπουδαία από αυτά χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες:
1η Στοιχεία που σχετίζονται με τη σωστότερη διαχείριση του θηράματος.
2η Στοιχεία που σχετίζονται με τα δικαιώματα του πολίτη.
3η Στοιχεία που σχετίζονται με την ίδια την απόλαυση του κυνηγιού.
Να δούμε όμως αναλυτικότερα αυτές τις κατηγορίες και θα διαπιστώσετε τη χρησιμότητα του ραβδωτού.
Γιατί είναι επιβεβλημένο
Το κυνήγι του τριχωτού θηράματος, πλην του λαγού, σχεδόν παγκοσμίως –όχι μόνο στην Ευρώπη- απαγορεύεται να γίνεται με άλλον τρόπο πλην του κατάλληλου ραβδωτού όπλου.
Αυτό συμβαίνει διότι:
α) Γίνεται από τον κυνηγό η σωστή επιλογή του ιδιαίτερου ζώου που επιτρέπεται ή επιθυμεί να χτυπήσει. Δηλαδή δε ρίχνει στο σωρό, δεν πυροβολεί στο κοπάδι και όποιο πέσει, τραυματίζοντας ή πετυχαίνοντας ζώο που δεν επιτρέπεται να κτυπηθεί (π.χ. θηλυκό).
β) Ο κυνηγός ξέρει ακριβώς σε ποιο σημείο του σώματος πρέπει να τοποθετήσει το βλήμα ώστε ο θάνατος να είναι ακαριαίος ή σχεδόν ακαριαίος και να καταστραφεί όσο το δυνατόν λιγότερο από το πολύτιμο κρέας του θηράματος.
Στα δύο παραπάνω σημεία βασικότατο ρόλο παίζει φυσικά η διόπτρα, όπως μπορεί να καταλάβει ο καθένας. Ως συνέπεια αυτών των δύο έχουμε: σχεδόν εκμηδένιση του αριθμού των τραυματισμένων ζώων. Σκοπός ο οποίος πρέπει να είναι ηθικός γνώμονας για κάθε κυνηγό.
γ) Ο έλεγχος κάποιων επιβλαβών είναι σχεδόν αδύνατος με άλλο μέσον. Εδώ π.χ. το τουφέκι των .22 είναι το βασικό εργαλείο του GAME KEEPER (που κακώς μεταφράζεται σε θηροφύλακα ή ακόμα ορθότερα που τέτοιος θα έπρεπε να ήταν και ο θηροφύλακας) για τη μείωση του αριθμού των αλεπούδων, των κουνελιών, κουναβιών, κορακοειδών, τα οποία αποτελούν μάστιγα για το θήραμα. Με αυτόν τον τρόπο δεν έχουμε παράπλευρες απώλειες όπως με τα δηλητήρια, τις παγίδες κ.λπ.
Μια άλλη διάσταση του θέματος
Η πατρίδας μας είναι όπως προανέφερα η μοναδική χώρα στην Ευρώπη και ίσως και στον κόσμο που δεν επιτρέπεται, ένας Θεός ξέρει γιατί, η χρήση του ραβδωτού κυνηγετικού όπλου. Η Ευρωπαϊκή περί όπλων νομοθεσία δεν κάνει κανέναν διαχωρισμό μεταξύ των λειόκαννων και ραβδωτών όπλων, μόνο στη χώρα μας η νομοθεσία τα διαχωρίζει.
Θέμα ισονομίας
Φυσικά εδώ, μην το ξεχνάμε, υπάρχει πρόβλημα ισονομίας μεταξύ ευρωπαίων πολιτών. Δεν είναι δυνατόν δηλαδή ένας ευρωπαίος πολίτης-κυνηγός ο οποίος θεωρητικά μπορεί να κυνηγήσει σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρώπης επιθυμεί, να μην μπορεί να κάνει το ίδιο και στην Ελλάδα με τον τρόπο που γνωρίζει και με τον τρόπο που είναι πανευρωπαϊκά ο πλέον ενδεδειγμένος. Αφετέρου, ο Έλληνας κυνηγός να υστερεί απέναντι στον ευρωπαίο συνάδελφό του διότι όταν εκείνος πλέον πάει να κυνηγήσει και ακόμα κι αν του δανείσουν κάποιο να μην είναι εξοικειωμένος με τη χρήση του.
Ένα τραγελαφικό φαινόμενο
Παρουσιάζεται δε και το πραγματικά τραγικό φαινόμενο όπου σε κάποιες χώρες να μπορεί ο Έλληνας κυνηγός να κατέχει νόμιμα για ένα χρονικό διάστημα, ραβδωτό κυνηγετικό όπλο (που όμως το έχει προμηθευτεί από εκεί) και να μην μπορεί να το κατέχει στην… πατρίδα του! Υπάρχει δε ακόμα και μια παραπλήσια κατηγορία μικρού (αλλά όχι και τόσο) αριθμού Ελλήνων κυνηγών που κυνηγούν σε άλλες τρίτες χώρες της Αφρικής, της Ασίας κ.λπ., στους οποίους δεν επιτρέπεται ούτε καν να κατέχουν νόμιμα ένα τέτοιο όπλο το οποίο να χρησιμοποιούν –ενδεχομένως- μόνο στο εξωτερικό!
Απαρχαιωμένοι νόμοι
Είναι δε να τραβάς τα μαλλιά σου όταν βρίσκεσαι σε μια χώρα της Ευρώπης ή τρίτη χώρα, όπου σου δίνεται άδεια να κυνηγήσεις με το όπλο σου που φέρνεις από τη χώρα σου, αλλά απαγορεύεται να κυνηγήσεις με δανεικό! Με τη λογική βέβαια ότι δεν υπάρχει χώρα που ο κυνηγός να μην κατέχει ραβδωτό όπλο του οποίου φυσικά γνωρίζει το χειρισμό τέλεια και μπορεί με αυτό να είναι αλάνθαστος στη σκόπευση. Τι κάνεις τότε; Γιατί να είναι πιο προνομιούχος από εσένα ο Γερμανός, ο Ιταλός, ο Άγγλος αλλά και ο Τούρκος, Άραβας, Εσκιμώος και γενικά κάθε άλλος πολίτης του κόσμου; Σε ποιο πηγάδι έχει «κατουρήσει» ο Έλληνας; Είναι δυνατόν να ζούμε ακόμα με εμφυλιοπολεμικούς νόμους;
Συνδικαλισμός και πολυαρχία
Τι φταίει; Κατά την ταπεινή μου γνώμη υπαίτιοι είναι δύο βασικοί παράγοντες: ο πρώτος αφορά εμάς τους ίδιους και πρωτίστως τις διάφορες συνδικαλιστικές μας οργανώσεις δεν έχουν καταφέρει τίποτα πάνω στο θέμα μέχρι στιγμής. Ο δεύτερος είναι η απίστευτη πολυαρχία, μοναδικό επίσης φαινόμενο στη χώρα μας.
Αλλαγή του νόμου
Τι κάνουν οι κυνηγετικές οργανώσεις; Τίποτα! Αν πραγματικά το ήθελαν θα είχαν καταφέρει να επιτραπεί η χρήση του κατά τρόπο ώστε να διασφαλίζεται απόλυτα και η δημόσια ασφάλεια, αλλά και η προσωπική ασφάλεια των κυνηγών, από ΟΛΕΣ τις εμπλεκόμενες αρχές. Διαφορετικά έχουν υποχρέωση απέναντι των μελών τους να πάνε το θέμα στα ευρωπαϊκά Δικαστήρια συνεπικουρούμενες και από διάφορες διεθνείς και ευρωπαϊκές ενώσεις κατασκευαστών όπλων, επισημαίνοντας την έλλειψη ισονομίας.
Το τέρας της γραφειοκρατίας
Ας δούμε τώρα τι φταίει από την απέναντι πλευρά, εκείνη δηλαδή του Κράτους. Η πρώτη εξουσία που εμπλέκεται είναι οπωσδήποτε η νομοθετική, διότι για να αλλάξει το καθεστώς πρέπει πρώτα να αλλάξει ο νόμος. Η νομοθετική εξουσία όμως έχει ως συμβούλους της (αυτούς δηλαδή που προτείνουν ένα νομοσχέδιο ή μια τροπολογία) τις λεγόμενες αρχές ασφαλείας και το Υπουργείο Γεωργίας. Οι αρχές ασφαλείας με τη σειρά τους έχουν διάφορες υπηρεσίες που ασχολούνται με το θέμα του όπλου: τμήμα όπλων του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, τμήμα όπλων της Υπηρεσίας Κρατικής Ασφαλείας, Διεύθυνση Εγκληματολογικών Ερευνών και ενδεχομένως άλλες που δεν γνωρίζουμε. Όλες αυτές πρέπει πρώτα να συμφωνήσουν μεταξύ τους (και γιατί να το κάνουν όμως αφού αυτό θα σημαίνει περισσότερο φόρτο εργασίας από μέρους τους για άδειες, ελέγχους κ.λπ.) και φυσικά αν κάπου, κάποτε, κάποιος φωτισμένος διευθυντής φιλοτιμηθεί να πάρει κάποια πρωτοβουλία, μέχρι να συμφωνήσουν οι υπόλοιποι (αν συμφωνήσουν) θα έχει περάσει τόσος καιρός ώστε αυτός ή κάποιος άλλος θα έχει μετατεθεί κάπου αλλού κι έτσι τελειώνει η κάθε ενέργεια.
Από τη μια μεριά, λοιπόν, το κράτος περιμένει από τις αρχές ασφαλείας να προτείνουν κι αυτές δεν προτείνουν αν δεν τις πιέσει το Κράτος. Και μέσα σε όλους αυτούς μπαίνει και το Υπουργείο Γεωργίας με τη γνωστή κι εκεί… πολυφωνία.
Η ασφαλής χρήση του ραβδωτού
Πώς εξασφαλίζεται η ασφαλής φύλαξη και χρήση των ραβδωτών όπλων
1. Επιτρέποντας μόνο τη χρήση των παρακάτω όπλων:
Α) Όπλων κινητού ουραίου. Στα όπλα κινητού ουραίου, εάν αφαιρεθεί το κλείστρο και φυλαχτεί σε άλλο σημείο, είναι αδύνατη η λειτουργία του όπλου ακόμη κι αν βρεθεί κλείστρο όπλου ιδίας μάρκας και τύπου, λόγω της διαφοράς του HEAD SPACE (είναι η ανοχή μεταξύ του προσώπου του κλείστρου και του κάτω σημείου του κάλυκα) και υπάρχει πιθανότητα αυτός που θα προσπαθήσει να κάνει κάτι τέτοιο να σκοτωθεί!
Β) Όπλα σπαστά δίκαννα, τρίκαννα ή μονόκαννα ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΕΧΟΝΤΑΙ όμως εναλλακτικές κάννες. Στην περίπτωση των όπλων αυτών αν αφαιρεθεί η πάπια, τα όπλα αυτά καθίστανται τελείως ανενεργά.
2. Τα όπλα φυλάσσονται (χωρίς όπως είπαμε κλείστρα ή πάπιες) σε μεταλλικά ερμάρια συγκεκριμένων προδιαγραφών, πακτωμένα στον τοίχο ή στο πάτωμα, όπως άλλωστε και τα πιστόλια, ή ίδια τουφέκια που ήδη νομίμως κατέχονται από αυτούς που έχουν άδεια οπλοφορίας ή ταυτότητα σκοπευτή. Τα ερμάρια είναι συνδεδεμένα με σύστημα συναγερμού, όπως επίσης και ο χώρος που βρίσκονται.
3. Κατά την εισαγωγή των όπλων στην Ελλάδα παραδίδονται δείγματα ριγμένων βλημάτων σε βαλλιστικό πηλό ή ζελατίνη και καλύκων, στις αρχές που εκδίδουν την άδεια. Κατ’ αυτόν τον τρόπο τα όπλα αυτά είναι ελεγχόμενα σαν το δακτυλικό αποτύπωμα, κατά το κοινώς λεγόμενο «σεσημασμένα», για όποιον ήθελε παρ’ ελπίδα να τα χρησιμοποιήσει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παράνομα.
4. Για την έκδοση της αδείας κατοχής απαιτούνται (εννοείται) κάποια παραπάνω εχέγγυα ευθυκρισίας και σοβαρότητας του αιτούντος από την αντίστοιχη άδεια λειοκάννων.
5. Παρακολούθηση υποχρεωτικών μαθημάτων σε σεμινάριο για τον ασφαλή χειρισμό και σκόπευση με ραβδωτό όπλο. Τα παραπάνω μέτρα είναι πολύ πιο ουσιαστικά και αποτελεσματικά από αυτά που ισχύουν και για τις ένοπλες δυνάμεις και για τα σώματα ασφαλείας και φυσικά για τους σκοπευτές. Από πλευράς ασφαλούς χειρισμού, δηλαδή για την αποφυγή ατυχημάτων, είναι σίγουρο ότι αυτό μπορεί να γίνει σε τέσσερα, πέντε σκοπευτήρια της χώρας, πολιτικά και στρατιωτικά, όπου οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να εκπαιδευτούν και να αποδείξουν α) ότι γνωρίζουν την ασφαλή χρήση του όπλου, β) ότι έχουν κάποια συγκεκριμένα επίπεδα σκοπευτικής ικανότητας. Η συμμετοχή λοιπόν σε εκπαιδευτικά σεμινάρια να είναι απαραίτητη προϋπόθεση για όποιον κυνηγό θέλει να αποκτήσει ραβδωτό όπλο. Έτσι θα γίνει και μια αρχή στην καθιέρωση ενός προγράμματος κυνηγετικής εκπαίδευσης.
Έχει τη μικρότερη επικινδυνότητα
Ως συμπλήρωμα όλων των ανωτέρω, θέλω να προσθέσω ότι ο συγκεκριμένος τύπος όπλων, δηλαδή του ραβδωτού κυνηγετικού, έχει παγκόσμια τη μικρότερη (ελάχιστη) συμμετοχή σε εγκληματικές ενέργειες από ΚΑΘΕ άλλον τύπο πυροβόλου όπλου και αυτό οφείλεται στο μεγάλο του μέγεθος και στη δυσκολία απόκρυψής του.
Ο κακοποιός ή ο παράνομος έχει πάντοτε δικά του κανάλια προμήθειας ή κατασκευής οποιουδήποτε όπλου. Για παράδειγμα, βόμβες ποτέ δεν διατέθηκαν στην ελεύθερη αγορά οποιασδήποτε χώρας (ούτε χειροβομβίδες), παρ’ όλα αυτά βόμβες σκάνε κάθε μέρα σε όλα τα μέρη του κόσμου και σκοτώνουν.
Γνώση, κατάρτιση και σεβασμός
Σκεφτείτε μόνο ότι το εύκολο «απαγορεύεται», είναι προϊόν άγνοιας και δεν προϋποθέτει ειδική κατάρτιση στελεχών πάνω στο θέμα. Ενώ το «επιτρέπουμε τη χρήση» προϋποθέτει γνώση, κατάρτιση αλλά και σεβασμό απέναντι στο θεσμό που λέγεται σωστή κυνηγετική νομοθεσία.
Τι προτείνουμε
Αν αναρωτιέστε τι θα μπορούσε άραγε να γίνει, έχω να προτείνω τα εξής:
Σε απόλυτα ρεαλιστική βάση, λοιπόν, και με γνώμονα το κοινό συμφέρον μπορεί με μια τροπολογία του νόμου μέσα στη νέα κυνηγετική περίοδο ή αμέσως μετά τη λήξη της, ώστε να μην υπάρχει και αυτή η δικαιολογία τού «δεν προλαβαίνουμε», να επιτραπεί η κατοχή ραβδωτού κυνηγετικού όπλου για:
Α) κυνήγι στις ρεζέρβες σε ορισμένες μέρες της εβδομάδας της κυνηγ. Περιόδου
Β) το κυνήγι από καθορισμένες ομάδες των Κυνηγετικών Συλλόγων προς καταπολέμηση των αρπάγων με ραβδωτά μικρού διαμετρήματος 0.22 (πλαγιοφλεγούς ή κεντροφλεγούς)
Γ) το κυνήγι στο εξωτερικό
Η εξάσκηση των κυνηγών
Η εξάσκηση των κυνηγών καθώς και η ρύθμιση των όπλων θα γίνεται 1. στα ήδη υπάρχοντα σκοπευτήρια όπου αυτά κι αν βρίσκονται 2. σε πεδία βολής των ενόπλων δυνάμεων σε ορισμένες ώρες και μέρες (είμαστε σίγουροι ότι οι υπεύθυνοι των ενόπλων δυνάμεων πρόθυμα θα συνδράμουν σε αυτό) 3. Σε καθορισμένους χώρους στις ρεζέρβες ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ και το γνωρίζουν καλά αυτό όσοι έχουν κυνηγήσει μεγάλο τριχωτό θήραμα στο εξωτερικό.
Αριθμός κατοχής
Ο επιτρεπόμενος αριθμός κατοχής ραβδωτών κυνηγετικών όπλων (έτσι ώστε ακόμα και στην τελείως απίθανη περίπτωση κλοπής με τα μέτρα που προαναφέραμε το ρίσκο ασφαλείας να είναι περιορισμένο) μπορεί να είναι τρία διαφορετικού όμως διαμετρήματος. Μπορεί επίσης αυτά τα τρία διαφορετικά διαμετρήματα να μην είναι υπηρεσιακά διαμετρήματα των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας.
Απόλυτη εναρμόνιση
Νομίζω ότι οποιοσδήποτε άλλος περιορισμός ως προς τα διαμετρήματα, αναγόμωση φυσιγγίων κ.λπ. δεν εξυπηρετεί τίποτε και μόνο παραβάτες μπορεί να δημιουργήσει εξαιτίας της γοητείας του «απαγορεύεται». Αυτά όλα μπορούν να ισχύσουν προς το παρόν. Μετά δε από παρέλευση κάποιων χρόνων (8-10) και με δεδομένους τους εμπλουτισμούς της χώρας με τριχωτό θήραμα όταν άρχοντες και αρχόμενοι έχουν αποκτήσει μακρά και ουσιαστική πείρα στο αντικείμενο τότε πλέον θα μπορεί να γίνει δυνατή η ασφαλής και απόλυτη εναρμόνιση με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης της οποίας, ξαναλέμε, υποτίθεται ότι είμαστε ισόνομοι πολίτες.
Η αρχή το ήμισυ του παντός
Γνωρίζουμε όλοι ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, συνεπώς επιβάλλεται να κάνουμε μια νέα αρχή στο χώρο μας και ίσως η καθιέρωση του κυνηγετικού ραβδωτού όπλου για το κυνήγι των τριχωτών θηραμάτων να είναι μεγάλο κεφάλαιο.
Θα μας ευχαριστούσε ιδιαίτερα αν οι εμπλεκόμενοι φορείς στο θέμα έπαιρναν θέση δημόσια μέσα από τις στήλες του περιοδικού μας στέλνοντας τις επιστολές τους οι οποίες φυσικά και θα δημοσιευθούν.
