Όλα τα σκυλιά βρίσκουν μπεκάτσες, τα μπεκατσόσκυλα όμως είναι λίγα.
Το σκυλί που είναι γεννημένο για τη μπεκάτσα και η μπεκάτσα γι’ αυτό, είναι εκείνο που θα μπει στα κλειστά, στα βρεγμένα, θα δουλεύει με χιόνι, με παγωνιές, θα κάνει απόρτ μέσα στα ποτάμια και δεν θα πει ποτέ όχι στις καιρικές συνθήκες.
Το “μεγάλο” σκυλί θα πρέπει να το διακρίνουν κάποια εξίσου μεγάλα στοιχεία-προτερήματα όπως: ισορροπημένο μυαλό, σωστή μύτη, διαρκές πάθος, έκδηλη αγωνία να βρει, μεθοδική έρευνα, ένστικτο για να διακρίνει τον τόπο, εξυπνάδα, ταχύτητα, θάρρος, άνοιγμα σε όλα τα εδάφη (κλειστά, απόκρημνα), άριστη φέρμα, ποντάρισμα χωρίς πίεση, τέλειο απόρτ, υπακοή, συνεργασία.
Ο “μεγάλος” σύντροφος, όταν έχει όλα αυτά τα στοιχεία, σε ξεσηκώνει για κυνήγι και στηρίζεσαι αποκλειστικά πάνω του, έχοντάς τον μπροστά σου να σαρώνει το δάσος και να σου ξεκαθαρίζει τα πράγματα, αν είναι να μείνεις ή να αλλάξεις τόπο.
Οσμίζεται το φόβο της!
Πρέπει να αγαπά το δάσος, να μη φοβάται ότι θα σε χάσει, να ανοίγεται αρκετά, αλλά να έχει συχνή επαφή με το αφεντικό του, έστω να βάζει αφτί, για να δει πού βρίσκεται και να συνεχίζει. Ο κυνηγός, όμως, πρέπει να το έχει μάθει με κάποιο δικό του σφύριγμα να δηλώνει την παρουσία του. Επίσης, πολύ μεγάλο προτέρημα –όπως προανέφερα- είναι με νοτιάδες ή άλλες συνθήκες που κάνουν τη μπεκάτσα “ελαφριά”, να ξέρει πώς θα την πλησιάσει και πού θα σταματήσει. Μπορεί ακόμα και στα 30 μέτρα μακριά να φερμάρει και, κάνοντας ένα βήμα ακόμα, να βλέπει το πουλί να ξεσηκώνεται. Τότε δικαιολογείς και θαυμάζεις συγχρόνως το σκυλί σου γι’ αυτή τη μακρινή φέρμα.
Αυτές είναι οι μεγάλες μύτες, όχι γιατί την έπιασε από μακριά (που για μένα είναι μέτρια μύτη, γιατί δεν μπορεί να εκτιμήσει την απόσταση), αλλά γιατί αξιολόγησε τη μυρωδιά και μύρισε το… φόβο της! Κάποια τέτοια σκυλιά έχω δείξει σε αγώνες μπεκάτσας και το έχω παράπονο από κάποιους κριτές που δεν μπόρεσαν να αξιολογήσουν αυτές τις καταπληκτικές μύτες, πιθανόν λόγω απειρίας που πολλοί, προς τιμήν τους, το ομολογούσαν.
Αξίζει την εμπιστοσύνη σου
Πάντως, θα πρέπει και εσύ να βοηθάς το σκύλο σου και να του δείχνεις εμπιστοσύνη, να περπατάς αργά, να τον κοιτάζεις συνέχεια, να του δώσεις να καταλάβει ότι θα τον περιμένεις όταν μπαίνει στα κλειστά και να μην απομακρύνεσαι τρέχοντας μπροστά από αυτόν, γιατί τον αναγκάζεις να τρέχει πλέον της μύτης του, με αποτέλεσμα να αφήνεις πολύ κυνήγι πίσω του ή να βγαίνει γρήγορα από το κλειστό μη σε χάσει, αφού ποτέ δεν σε βρήκε εκεί που σε άφησε. Ακόμη, θα πρέπει να τον δικαιολογείς κι όταν κατεβάζει τη μύτη του και ντοριάζει, εκτός αν το κάνει εκ συστήματος, που τότε θα πρέπει να τον παροτρύνεις.
Ένα σκυλί, όμως, που το γνωρίζεις, θα πρέπει και να το δικαιολογείς, διότι αυτό ξέρει καλύτερα τις τάσεις της μυρωδιάς της ημέρας και της ώρας, που μπορεί να είναι ανοδικές ή καθοδικές. Κάποιες τέτοιες μέρες, πετώντας κάτω ένα τσιγάρο αναμμένο, βλέπεις τη συμπεριφορά του καπνού που πολλές φορές στρώνει στο έδαφος.
Σημέρα, έχω στην κατοχή μου μερικά τέτοια καλά σκυλιά που πηγαίνοντας μαζί τους κυνήγι, νιώθω τη συναρπαστική ομορφιά του μπεκατσοκυνηγού, αρκούμενος σε κάποιες όμορφες “φάσεις” που με γεμίζουν και με ενθουσιάζουν. Εύχομαι και στον κάθε συνάδελφο αθλητή κυνηγό να αποκτήσει έναν καλό σκύλο και να αρκείται στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα.
Με απογοήτευση συναντάω μερικές φορές, πρωί και βράδυ, κάτι “τυφεκιοφόρους” στο καρτέρι που εγκληματούν. Το χειρότερο είναι πως αυτοί οι “πονηροί τύποι” έχουν τα σκυλιά τους στο τρέιλερ και οι ίδιοι πιο πέρα, με το όπλο, περιμένουν το πέρασμα. Αναλογίζομαι τι θα σκέπτονται τα σκυλιά τους όταν θα βγουν στο άδειο μπεκατσοτόπι. Τα πάντα, όμως, θυσιάζονται στο βωμό του “αριθμού” και της “καταξίωσης”.
