Τα μέρη που συχνάζουν αυτή την περίοδο, είναι οδικός απρόσιτα, πυκνά από βλάστηση, με μεσέδες, βατσινιές, πεύκα, πουρνάρια και φτέρη που πλέκουν σαν ιστός αράχνης, τα κενά σημεία του δάσους.
Για να καταφέρεις να βάλεις στο σακίδιο στα πρώτα μπασίματα και σε μία έξοδο μερικές μπεκάτσες, είναι πολύ δύσκολο στις μέρες μας. Ειδικά στον Έβρο, όπου το θήραμα αυτό είναι από τα πιο δημοφιλή και οι κυνηγοί του πολλοί.
Τα μέρη που συχνάζει η βασίλισσα του δάσους, όταν αποφασίζει να μας κάνει την τιμή να μας επισκεφθεί αυτή την περίοδο, είναι οδικός απρόσιτα, πυκνά από βλάστηση, με μεσέδες, βατσινιές, πεύκα, πουρνάρια. Αν προσθέσουμε σε όλα αυτά, την πυκνή και αδιαπέραστη βλάστηση λόγο εποχής (δεν έχουν πέσει τα φύλλα από τα φυλλοβόλα δέντρα), αλλά και τη φτέρη που πλέκει σαν ιστός αράχνης τα κενά σημεία του δάσους και το πλήθος από ρυάκια που διασχίζουν τα βουνά μας, τότε είναι εύκολο να καταλάβει κανείς τον βαθμό δυσκολίας για την ανεύρεση της μπεκάτσας. Η φυσική κατάσταση που απαιτείται από κυνηγό και κυνηγόσκυλο για την θήρευση της, πρέπει να είναι σε υψηλά επίπεδα.
Οι γνώσεις του Αντώνη
Ο Αντώνης, λιγομίλητος έως και απόμακρος, ηλικιωμένος πια, εντυπωσιακός με τα λευκά μαλλιά αλλά και την σωματική του διάπλαση, τραβά πάντα την προσοχή των κυνηγών που τον περικυκλώνουν.
Είναι από τους πρώτους κυνηγούς που ασχολήθηκε με την μπεκάτσα και τους καθαρόαιμους σκύλους φέρμας. Περισσότερο γνωστός, έγινε για την εισαγωγή από το εξωτερικό του σκύλου φέρμας, όπου κάτι τέτοιο παλαιότερα φάνταζε αδιανόητο και κατά τα λεγόμενα των παλαιοτέρων, το εν λόγο κούτσχααρ, ήταν… αιθέρας στο κυνήγι της μπεκάτσας!
Στάθηκα τυχερός και από κοινό γνωστό, κατάφερα να του πάρω δυο κουβέντες.
«Τα πουλιά φέτος φάνηκαν από νωρίς» μου είπε και συνέχισε… «είναι σκόρπια λόγο των φθινοπωρινών βροχοπτώσεων στην περιοχή μας, αλλά μην ανέβεις πολύ ψηλά. Ψάξε στα βορινά και σκιερά μέρη».
Προς μεγάλη μου έκπληξη, συνειδητοποίησα ότι γνώριζε τα σημεία που κυνηγώ και με εντυπωσίασε που ενώ με είχε δει αρκετές φορές στο βουνό, εγώ δεν το έχω αντικρίσει ούτε μία!
Η κυρία με τα εκπληκτικά μάτια
Φέτος η μπεκάτσα στις αρχές του Οκτώβρη, έκανε την εμφάνισή της στα παραδοσιακά μπεκατσοτόπια, που βρίσκονται στην βορειότερη τοποθεσία του Έβρου. Οι συζητήσεις γύρω από τα μέρη στα οποία μπορεί να βρίσκεται αυτό το διάστημα η κυρία με τα εκπληκτικά μάτια και τα σημεία που μπορεί να συναντήσουμε την αφεντιά της, «έδιναν και έπαιρναν»!
Τίποτα όμως δεν μπορούσε να σταθεί εμπόδιο και η πρώτη έξοδος ήταν γεγονός. Η τοποθεσία που τελικά επιλέχτηκε, αφέθηκε στον παράγοντα τύχη, που ίσως είναι η πιο βολική και παρηγορητική επιλογή, σε περίπτωση αποτυχίας.
Η νευρικότητα ήταν διάχυτη. Όπως εύκολα μπορεί να καταλάβει ο κάθε κυνηγός του είδους, αυτό επηρέαζε αρνητικά την ψυχολογία της παρέας.
Ο μόνος ψύχραιμος και δυσκολόπιστος, παρέμενε ο Αντώνης, καθώς είναι εμπειρότερος παραπέμποντάς μας συνεχώς στο βιβλίο «Τα μυστικά ενός μπεκατσοκυνηγού» που φυσικά είναι ευαγγέλιο για την παρέα… «δεν πρέπει ποτέ να αποθαρρυνόμαστε. Ο μπεκατσοκυνηγός πρέπει να έχει ατσάλινα νεύρα κι αδάμαστη επιμονή. Την επιμονή αυτή και τη ζωντάνια του, πρέπει να την εμφυσήσει και στο σκυλί του. Ο αληθινός μπεκατσοκυνηγός κυνηγάει πάντοτε με την ίδια ζέση κι ελπίδα».
Εκείνος βέβαια, είχε ήδη ανταμειφθεί για αυτήν του τη ζέση και ελπίδα, αφού σε μια από τις μυστικές εξόδους του, σήκωσε αρκετά πουλιά, τηρώντας την συνήθειά του να μην μιλάει για νούμερα. Μόνο που τον ακούγαμε να μας περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια τον τρόπο που θήρευσε την κάθε μία από της μπεκάτσες που συνάντησε, με τον δικό του ανεπανάληπτο τρόπο και την αγάπη που έχει για τον γέρο σύντροφό του, ήταν σαν να ήμασταν κάπου εκεί δίπλα του, παρακολουθώντας και τους δυο σε αυτή την αξέχαστη έξοδο.
Το τέλειο σκηνικό
Το εγερτήριο ήταν όπως πάντα στις έξι, ενώ όλες οι κινήσεις είχαν γίνει πλέον αυτόματες:Το τσαντάκι, το καφεδάκι, δροσερό νεράκι στο παγούρι, το δίκαννο και το νέο μου και νεαρό σεττεράκι.
Ο δρόμος όμως της αναζήτησης, της αυτού μεγαλειότης, έχει ξεκινήσει για μια ακόμη υπέροχη ημέρα που μόνο η εξέλιξη της ροής της ανατολής του ηλίου που σε βρίσκει στα μέσα της πλαγιάς να την παρατηρείς σε όλα τα στάδιά της, από το λυκόφως μέχρι και την πλήρη άνοδο του ήλιου, σου φτιάχνει την διάθεση και ευχαριστείς τον θεό που σου χαρίζει καθημερινά ένα τέτοιο θέαμα.
Προορισμός το… άγνωστο, αφού οι πληροφορίες για τα κοινά γνωστά μας μπεκατσοτόπια από το φιλαράκι μου τον Ηλία, ήταν όλες αρνητικές. Τα χιλιόμετρα περνούν πολύ γρήγορα από τον χιλιομετρητή του αυτοκινήτου μου και χαζεύω τις πλαγιές μία-μία και το ένστικτο χτυπάει δυνατότερα σε ένα ύψωμα, το όποιο καλύπτεται από ένα υπέροχο πέπλο ομίχλης που προσδίδει κάτι το μυστήριο.
Ψάχνοντας να βρω πρόσβαση στο ύψωμα, παρατήρησα μια ωραία ρεματιά από αυτές που αρέσουν στη μπεκάτσα και σταμάτησα για μια γρήγορη έρευνα. Υγρασία, φτέρη, νεράκια, ήταν το τέλειο σκηνικό, στο όποίο το μόνο που έλειπε ήταν η πρωταγωνίστρια! Άλλά μηδέν κακό αμιγές καλού, διότι ανεβαίνοντας την ρεματιά, είδα τον δρόμο που οδηγούσε στην κορυφή του μυστήριου υψώματος.
Μπεκάτσα!!!
Φτάνοντας στην κορυφή της πλαγιάς, υπήρχε ένα ξέφωτο με βελανιδιές. Ελευθέρωσα το σεττεράκι μου και πριν προλάβω να βάλω φυσίγγια στο δίκαννο, ένα κοπάδι φάσες ενοχλήθηκε από την παρουσία μας και πέρασε πάνω από το κεφάλι μου, ζητώντας να καθίσει στην πλαγιά του υψώματος. Αμέσως άλλαξα αριθμό σκαγίων και πήγα προς το σημείο που κάθισαν. Ζύγωσα αρκετά, όχι τόσο όμως όσο χρειαζόταν για να φτάσω σε απόσταση βολής και το κοπάδι ξεσηκώθηκε από το κουδούνι του σκύλου.
Χωρίς να απογοητευτώ, συνέχισα την πορεία μου στην κορυφογραμμή του υψώματος και σε ένα δρομάκι που το διέσχιζα χαζεύοντας ψηλά μήπως και φανούν οι φάσες, ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι δεν άκουγα κουδούνι. Επιταχύνοντας το περπάτημά μου, αντίκρισα το σεττεράκι μου σε φέρμα. Καθώς τα φύλλα δεν είχαν πέσει, προσπάθησα να προσεγγίσω όσο πιο αθόρυβα και γρήγορα μπορούσα. Κατάφερα και την είδα. Μετά από οχτώ μήνες αναγνώρισα το πέταγμά της. Τόσο γνώριμο και τόσο χαρακτηριστικό. Μπεκάτσα!!! Σηκώθηκε ανενόχλητη και πήρε κατεύθυνση προς την κορυφή της πλαγιάς. Τρελάθηκε ο μικρός και άρχισε να «οργώνει» το βουνό.
Πήγα στο σημείο στο οποίο σηκώθηκε το πουλί για να δω το αποτύπωμά της, την υπέροχη κουτσουλιά της, (άλλο κόλλημα και αυτό, τέλος πάντων…) και σε είκοσι μέτρα δεξιότερα, αντικρίζω μια υπέροχη φέρμα.
Είχα κιόλας την πρώτη μου μπεκάτσα και δεν άργησα να πάρω και την δεύτερη αφού είδα που περίπου κατευθύνθηκε η πρώτη και ύστερα από μια υπέροχη φέρμα και τέλεια βολή μπήκε στο σάκο προς μεγάλη μου ανακούφιση και ικανοποίηση.
Εικόνα μαγευτική
Ακολουθούσα το μονοπάτι έχοντας το σέττερ μου να κινείται δεξιά και αριστερά, αλλά είχα τον νου μου να μην αποκλίνω από την κορυφή και την ευθεία όπου είχα «σηκώσει» τα δύο προηγούμενα πουλιά.
Ξαφνικά σταμάτησα και άκουσα το μπίμπερ να χτυπάει. Πήγα προς το μέρος του σκύλου μου και τον διέκρινα μέσα στην ομίχλη ακίνητο να με περιμένει. Πήρα θέση ακριβώς απέναντι του, ο οποίος κουνώντας την ουρά του, μου έδειχνε ότι το πουλί ετοιμάζεται να φύγει. Η μπεκάτσα σηκώθηκε, δείχνοντας ξαφνιασμένη από την παρουσία μου. Σηκώθηκε ενοχλημένη από το περπάτημά μου και εγώ με μία γρήγορη βολή την πέτυχα. Περίμενα τον σκύλο μου να μου την φέρει επιβραβεύοντας το, καθώς ήμουν σίγουρος ότι την είχα πετύχει. Άφαντη όμως η κυρία…έσκασα!
Χαϊδεύοντας το σκύλο μου, τον προέτρεψα για μια τελευταία προσπάθεια στα τριάντα μέτρα περίπου από το σημείο που σηκώθηκε. Έμεινε ξανά ακίνητος και αυτή την φορά ακριβώς πάνω στο μονοπάτι, με βήμα ταχύ, πήρα θέση ακριβώς απέναντι και ενστικτωδώς κοίταξα την ρίζα του δέντρου, όπου την είδα να κάθεται ακίνητη. Την είδε ο σκύλος μου αλλά σάστισε. Τι να έκανε αφού γνώριζε ότι οποιαδήποτε κίνησή θα την ξεσήκωνε; Εικόνα μαγευτική! Δεν μπόρεσα να αντισταθώ και έβγαλα την φωτογραφική μου μηχανή και αποθανάτισα την στιγμή. Μέσα στο επόμενο λεπτό, το σεττεράκι μου με μια γρήγορη κίνηση, είχε στο στόμα την λαβωμένη κυρία προσφέροντας τη μου.
Στον δρόμο της επιστροφής, ανέσυρα συνεχώς από την μνήμη μου, τις εμπειρίες που μόλις είχα βιώσει. Ευχαριστώ τον πατέρα μου που με έκανε κυνηγό και μπορώ να ζω με το σκυλάκι μου τέτοιες στιγμές. Όλα είναι εξαιρετικά όταν γίνονται με ασφάλεια και μεγάλη προσοχή.
Κλείνοντας θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους τους κυνηγούς μπεκάτσας, μια καλή κυνηγετική χρονιά με το σωστό και αγαπημένο τρόπο. Και μην ξεχνάμε τα πορτοκαλί γιλέκα!!
