Του N. Μακρυποδάκη
Εκείνη την χρονιά, ξεκίνησε το κυνήγι με κάποιες εκπλήξεις για μένα, όσον αφορά τη διαφορετικότητα του θηράματος. 20 Αυγούστου, ξαφνικά, μου στέλνει ο φίλος, ο Μάκης μία φωτογραφία με 14 τρυγόνια, εγώ είχα πάει στον Αλίαρτο και είχαμε κάνει 7 ορτύκια, 5 άτομα. Εντυπωσιάστηκα, ήταν σαν να έβλεπες φωτογραφίες από τα Σκόπια, ή κάποια άλλη γειτονική χώρα.
Μου έλεγε ότι πρώτη φορά στην Ελλάδα κάνει τέτοιο νούμερο και μάλλον θα είναι καλή η χρονιά τους. Εγώ προσωπικά δεν το ξέρω καθόλου το κυνήγι τους, αλλά κάθε θήραμα έχει την ομορφιά του, ειδικά, όταν ντουφεκάς, καρπώνεσαι, ευχαριστιέσαι το κυνήγι σου, τη βόλτα σου ρε αδερφέ και έχεις να βάλεις κάτι και στην σούβλα και να πιεις το κρασί σου. Μετά από την έναρξη γύρω στις 1η Σεπτέμβρη ξαναπήγαμε Αλίαρτο δεν βρήκαμε ούτε ένα ορτύκι, αλλά ακούσαμε ότι έπεσαν κάτι ντουφεκιές στα τρυγόνια. Άκουγες συνέχεια τη λέξη, τρυγόνια, ότι κάτι βρίσκουν, στην Καλαμάτα, στα Κυκλαδονήσια, στη Βόρεια Ελλάδα….
Για ορτύκια ξεκινήσαμε….
Λοιπόν πήγα και εγώ στις 9 Σεπτέμβρη στο Χάρακα για κανένα ορτύκι και εάν θέλει μπορεί να δω και κανένα τρυγόνι. Ξεκινάμε με τον φίλο μου τον Σπύρο και τον Νίκο, μπαίνουμε στο κομμάτι, κόσμος πολύς γύρω μας.
Ακούω ξαφνικά ντουφεκιές μπαμ- μπουμ, του λέω, έχει ορτύκια Σπύρο. Δεν προλαβαίνω να το πω, μου φωνάζει «πάνω σας!», δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα. 7 τρυγόνια από πάνω μου, εγώ κοίταζα ευθεία τα σκυλιά, μήπως φερμάρανε κανένα ορτύκι και δυστυχώς φύγανε αντουφέκιστα.
Νίκο δεν έχει ορτύκια, είναι μπάσιμο από τρυγόνια, βλέπε ουρανό και βάλε πιο χονδρά φυσίγγια. Πράγματι τον άκουσα, κάθε τέταρτο από τις 6.50 μέχρι τις 8.00 γινότανε πάρτι, έχω ξεχάσει τα σκυλιά, έχουμε εντοπίσει μια κορυφογραμμή απ’ όπου ερχόντουσαν, είμαστε κάπως καλυμμένοι και βαρέσαμε τα πρώτα μας τρυγόνια.
Ο Σπύρος «έπαιζε» πολύ καλά, τα είχε κυνηγήσει πολλές φορές και όπου δεν μπορούσε να τα κατεβάσει, πήγαινε εκεί που έβλεπε ότι έπιαναν, τα άφηνε λίγο, έπαιρνε τα σκυλιά, τα σήκωνε και τα έπιανε με πιο εύκολες ντουφεκιές.
Είμαι 36 χρονών και ομολογώ ότι ήταν μια ωραία εμπειρία για μένα, άσε που γλυκάθηκα και λίγο. Ξεφύγαμε λίγο από την φέρμα, τα πετροβούνια, τα μπίπερ, τα γκάρμιν και όλο τον εξοπλισμό.
Το τρυγόνι θέλει απόκρυψη, σκόπευση καλή, γρήγορη και καλά φυσίγγια.
Τα τρυγόνια μας γλύκαναν….
Μέσα Σεπτέμβρη, πήρα τον Κώστα και τον Μάκη και πήγαμε πάλι στα Λεγραινά. Τώρα το έπαιζα και ειδήμονας, του έλεγα Μάκη πολλά ορτύκια δεν έχει, είναι σκόρπια αλλά έχει καθημερινά τρυγόνια, να κοιτά πιο πολύ πάνω. Μίλαγα και εγώ στον συνκυνηγό μου που αυτός είχε κάνει στην έναρξη στην Βόρεια Ελλάδα και είναι και ο ντουφεκαράς της παρέας. Πραγματικά αμολήσαμε τα σέττερ, στην αρχή κάτι λίγες πέφτανε εκεί προς τα πευκωτά, λέω μέσα μου, πάλι τρυγόνια θα έχει.
Σε λίγη ώρα έχει ντουφεκίσει το πρώτο τρυγόνι ο Μάκης, μετά από λίγο χτυπάει ο Κώστας ένα ορτύκι και ένα τρυγόνι…. έχει αρχίσει και φτιάχνει η μέρα. Εγώ έχω δύο ορτύκια «προγκυχτά» και συνεχίζουμε ώσπου κατά τις 9.30 ώρα, μου φωνάζει ο φίλος μου αριστερά, αριστερά και τραβώ μια τραβέρσα μονοντουφεκιά και ρίχνω και εγώ ένα τρυγόνι.
Είχαν πάλι αρχίσει και ξεκολλάγανε από διάφορα σημεία. Τι θα γίνει, λέω μέσα μου, πιο πολλά τρυγόνια είχαμε σε 2 κυνήγια από ορτύκια, θα γίνουμε στο τέλος «καρτεράκηδες».
Τελειώσαμε, τους πήρα σπίτι, ήπιαμε την καφεδιά μας, συζητούσαμε για τον Οκτώβρη για τις πέρδικες, κάναμε τον χαβαλέ μας και ήμασταν πλήρως ικανοποιημένοι για το συχνό φαινόμενο των μπασιμάτων των τρυγονιών.
Πάτροκλος…μια μοναδική εμπειρία
Το βράδυ, εκεί που καθόμουνα με την οικογένεια μου και με κάτι ξαδέλφια, δέχομαι ένα απρόσμενο τηλέφωνο από τον ξάδελφο μου τον Νίκο. Μου λέει πάμε αύριο για κυνήγι; Του απαντάω, πήγα σήμερα, κάτι τρυγονάκια κάναμε. Μου λέει πάμε αύριο για κυνήγι στο Πάτροκλο που ανοίγει το νησί. Να ρίξω τη βάρκα, πάρε και τον «βοσκοπούλα», έτσι τον έλεγε διότι, ο Σπύρος έχει στα Βλάχικα την απίστευτη ταβέρνα τη «Βοσκοπούλα». Του λέω ξέρω εγώ, λες; Σε παίρνω σε λίγο, παίρνω κατευθείαν τον Σπύρο, συμφωνούμε και δίνουμε ραντεβού 5.15 στη «Βοσκοπούλα». Φτάνουμε, ρίχνουμε τη βάρκα από τα Λεγραινά, ντουφέκια, σκυλιά, φυσίγγια και ξεκινάμε.
Απίστευτη εικόνα, νύχτα να σε χτυπάει η αλμύρα, το ιώδιο να σου τρυπάει τα ρουθούνια από την ευωδιά και η καρδιά να φτερουγίζει από χαρά και αγωνία το τι θα βρούμε. Πρώτη μέρα κυνηγιού, 15 Σεπτέμβρη στον Πάτροκλο, δεύτερη φορά πάω, πέρυσι είχαμε πάει για πλάκα απόγευμα στην πίσω πλευρά στο πετροβούνι και δεν κάναμε τίποτα, ήταν βέβαια, 10 Οκτώβρη. Από την μπροστινή μεριά που είναι η εξέδρα, στο ντυμένο και τα πεύκα θα πάταγα για πρώτη φορά.
Δένουμε στην προβλήτα, πολύ όμορφο το μπροστινό μέρος, ένα μεγάλο κομμάτι πευκωτό, το πλάι όλο ντυμένο με αγκάθα, αστιβίδα, θυμάρι, λίγες ασφεντιλιές, διάσπαρτες αγριελιές, δεξιά αριστερά κοφτές πλευρές και γκρέμια και πάνω στο Ταμπανί πετρωτό, όλο με ξερές αστιβίδες από τον ήλιο.
Κατεβήκαμε και ερχόντουσαν συνέχεια φουσκωτά μικρά και βαρκάκια.
Α! λέω είναι και άλλοι σαν κι εμάς, το μικρόβιο έχει χτυπήσει πολλούς. Θα μας δουν τίποτα παλιοί ψαράδες, καπετάνιοι και αντί να κατεβάζουμε παραγάδια και δίχτυα, θα βλέπουν να κατεβάζουμε ντουφέκια και σκυλιά, θα μας πάρουν στο ψιλό. Ας είναι, το κυνήγι μας ξεκινάει, δουλεύουν ωραία τα σκυλιά, έχουν όρεξη, νιώθουμε ότι είμαστε σε μια ρεζέρβα όπου έχουμε δώσει πολλά λεφτά και κυνηγάμε πριβέ στο νησί μας. Πάλι αρχίσαμε με το να έχω ένα τρυγόνι εγώ και ένα ο Σπύρος, λέμε πάλι τα ίδια, πάλι ορτύκια δεν θα βρούμε. Ανηφορίζουμε, πολύ υγρασία, καταλαβαίνουμε ότι αμέσως τα σκυλιά θα έχουν θέμα εδώ, αλλά δεν πειράζει νερό κουβαλάμε.
Όσο ανεβαίνουμε έχουν σταματήσει κάπως οι ντουφεκιές ο Νίκος έχει σηκώσει δυο ορτύκια, έχει πάρει το ένα… τίποτα ιδιαίτερο. Παίρνουμε δεξιά και αριστερά προς τα πάνω και πλάγια ξεκολλάει ένα ορτύκι, το παίρνω, μου έχει πει ο Σπύρος, το πευκωτό αυτό στον γυρισμό που θα έρθουμε, θα μπούμε μέσα και θα τα ντουφεκίσουμε. Όσα τρυγόνια γλιτώσουν από τους πρωινούς εκεί θα κάτσουν, θα έχουν φύγει και οι πολλοί. Ο Νίκος με παίρνει τηλέφωνο, του σήκωσε ο Ρόκυ, ένα αγριοκούνελο και το πήρε και ο Περικλής έχει πάρει ένα τρυγόνι, άντε να δούμε, λέω, τόσο μέρος μες στη θάλασσα δε θα βρούμε ορτύκια;
Ανεβαίνουμε προς το ταμπάνι, ακούμε κάτι μονοντουφεκιές από συναδέλφους, πάμε προς τα εκεί και πραγματικά τα ορτύκια είχαν πιάσει στο πετρωτό στην κορφή. Βγάλαμε η παρέα μου γύρω στα 15 ορτύκια και χτυπήσαμε τα 10, πολύ ευχαριστημένοι. Αλλά το πιο ευχάριστο γεγονός ήταν που όταν πήραμε πορεία προς την προβλήτα, αφού είχαμε γυρίσει και κυκλώσει όλο το νησί, κάθε τόσο σηκώναμε πιασμένα τρυγόνια και τα βαράγαμε με ωραίες εύκολες ντουφεκιές.
Είχαμε μαζέψει 8 τρυγόνια. Ανάβω ένα τσιγάρο, στην κορφή είχε ένα τσιμεντένιο κολωνάκι, και αγναντεύω απέναντι τα Λεγραινά, δεξιά και αριστερά τη θάλασσα, τα γκρέμια, τους φυσικούς κολπίσκους και ένιωθα πολύ γεμάτος μέσα μου, ότι είμαι κυνηγός. Εδώ πάνω δεν πληρώνεται σε κανένα 5άστερο αυτή η θέα, αυτός ο φυσικός πλούτος που πατάω και τον εξερευνώ βήμα βήμα.
Κυκλώνουμε σιγά σιγά με πορεία προς το πευκωτό και εν συνεχεία τη βάρκα. Ότι μας είπε ο Σπύρος βγήκε, χτυπήσαμε άλλα 4 τρυγόνια στα πεύκα, πλέον έχουμε γράψει νούμερο, έχουμε κάνει τη ζημιά μας. Με ένα τρίωρο κυνήγι έχουμε απλώσει πάνω στη βάρκα 10 ορτύκια, 12 τρυγόνια και ένα κουνέλι.
Έχουμε γεμίσει καθαρό αέρα, άγριες καθαρές εικόνες ανάμεσα στο πράσινο, στο βαθύ μπλε και το σκληρό γκρίζο πέτρωμα, ζήσαμε κυνηγετικές στιγμές με διαφορετικό θήραμα, κάνανε το μπάνιο τους τα σκυλιά μας και γυρίσαμε στον προορισμό μας. Αυτός είναι ο Πάτροκλος. Τελικά είχε δίκιο ο Μάκης, είναι Τρυγονοχρονιά.
Δώσαμε υπόσχεση ότι του χρόνου θα ξαναρθούμε στον Πάτροκλο και ραντεβού στα Βλάχικα να φάμε τη σούβλα με τα τρυγόνια, τυλιγμένα με μπόλια στην «Βοσκοπούλα».
