Το αριστερό πόδι μπροστά, το δεξί πίσω, η Gabrielle Drevin, 21 ετών, δείχνει την κάννη του τουφεκιού της προς το έδαφος και ξαναγεμίζει το όπλο της. Είναι έτοιμη να πυροβολήσει, ή να αποφύγει, όταν πετάει τυχαία προωθούμενους δίσκους από πηλό. «Ακουμπώ στον ώμο, στοχεύω, σηκώνω το δάχτυλό μου, όχι πολύ γρήγορα. Η ασφάλεια δεν βρίσκεται στη μηχανική του όπλου, αλλά στις χειρονομίες », εξηγεί η Alice Tonnelier, εκπαιδεύτρια σκοποβολής.
Πέντε μαθητές ανακαλύπτουν το εξεταστικό μάθημα στο εθνικό δάσος του Marly-le-Roi, στο Yvelines. Η Gabrielle και η Louise Drevin, 21 και 20 ετών αντίστοιχα, το βλέπουν ως έναν τρόπο επανασύνδεσης με τη φύση: «Πάντα μεγαλώναμε στην πόλη. Κυνήγι σημαίνει να περπατάς στο δάσος, να βλέπεις τον ήλιο να ανατέλλει το πρωί, να μαθαίνεις για τα είδη, να μαγειρεύεις».
Αν τους αρέσει να συζητούν αυτό το νέο πάθος μεταξύ τους, οι δύο αδερφές γενικά αποφεύγουν να μιλήσουν δημόσια για το θέμα: «Δεν πρόκειται να το βάλουμε στο βιογραφικό μας. Το κυνήγι μοιάζει λίγο με πολιτική ταμπέλα, πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι είναι μια καταστροφική δραστηριότητα. Ωστόσο, για εμάς, είναι ακριβώς το αντίθετο, είναι μια τέχνη της ζωής. »
«Οι μισοί από τους υποψηφίους που έρχονται να παρακολουθήσουν μαθήματα σκοποβολής δεν έχουν πάει ποτέ για κυνήγι», σημειώνει η Alice Tonnelier, «Οι αιτούντες δεν είναι πλέον ικανοποιημένοι να έρχονται στο κυνήγι επειδή ο μπαμπάς το κάνει, είναι μια πραγματική προσωπική διαδικασία. Αναπτύσσουμε συνεργασίες με φοιτητικούς συλλόγους για να προσφέρουμε μειωμένες τιμές»…
Περισσότερα στο www.lemonde.fr
