Πόσες φορές δεν έχεις ακούσει να σου λένε «εγώ δεν έχω χρόνο να τρέξω…» ή «…το τρέξιμο δεν είναι για μένα, εκατό μέτρα κάνω και λαχανιάζω», ή «πώς το κάνεις; σε θαυμάζω…» …ή «μεγάλωσα πια, δεν είναι αυτά για μένα»… κι εσύ εκείνη την ώρα σκέφτεσαι ότι, ούτε εσύ ήξερες κάποτε να τρέχεις, ότι πριν το ξεκινήσεις είχες ενδεχομένως να τρέξεις από το γυμνάσιο, ότι ούτε κι εσύ έχεις χρόνο, αλλά βρίσκεις, βρίσκεις δύσκολα και επίπονα και, τέλος τέλος χαμογελάς, γιατί σου έρχεται στο μυαλό ότι στον τελευταίο αγώνα που συμμετείχες πέρασε μπροστά σου ο «κύριος Θόδωρος ετών 68» ή ο «κύριος Κώστας» που σου αφηγείται τρέχοντας ότι τον πρώτο του μαραθώνιο τον έτρεξε στα 62 του και έκανε, χωρίς να ξέρει τι έκανε…. 4 ώρες….
Πόσες απαντήσεις θέλεις να δώσεις, πόσες εμπειρίες προσωπικές ή ιστορίες άλλων θέλεις να διηγηθείς εκείνη την ώρα για να τους αλλάξεις γνώμη, πόσο πολύ θέλεις να τους φωνάξεις και να πεις «ΜΗ ΜΕ ΘΑΥΜΑΖΕΙΣ!! ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΤΙΠΟΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ!!»
Όμως, είσαι εσύ που, ενώ τα πόδια σου πονάνε γιατί σηκώθηκες στις 5 το πρωί να προλάβεις να κάνεις προπόνηση ή έχεις τελειώσει στις 12 της προηγούμενης νύχτας, είσαι εσύ που στη δουλειά είσαι ο πιο ευκίνητος, είσαι εσύ που οι συνάδελφοι στέλνουν για τις δουλειές τις γρήγορες, είσαι εσύ ο κεφάτος του γραφείου που αρνείσαι να συζητήσεις για δάνεια και οφειλές, γιατί πολύ απλά οι ενδορφίνες σε έχουν κάνει έναν χαρούμενο και αισιόδοξο άνθρωπο και απλά σχεδιάζεις εκείνη την ώρα το επόμενο τρεξιματάκι με την παρέα σου και την μπυρίτσα μετά ή την επόμενη εξόρμηση στο βουνό και το πικνικ με την οικογένεια.
Μα…πώς προλαβαίνεις; Πώς τα καταφέρνεις; Δεν κουράζεσαι; Τι συμβαίνει; μήπως είσαι από άλλο Θεό εσύ; ή μήπως είσαι δημιούργημα κάποιου εργαστηρίου; … κι όμως: «όχι». Ένας φυσιολογικός άνθρωπος είσαι με οικογένεια, δουλειά, υποχρεώσεις, χρέη, στενοχώριες και, έχεις και κάποια ηλικία και δεν ήσουν ποτέ πρωταθλητής. Έχεις δει, όμως, τη ζωή σου να αλλάζει με το τρέξιμο, γιατί κάποιος κάπου κάποτε (στην υγειά του πάντα) σε μύησε, κι είναι σαν ξάφνου να μηδένισε ο χρόνος και ξαναρχίζεις απ’ την αρχή, σαν τα όνειρα να πήραν ξανά μπρος και νιώθεις ότι μπορείς να ζήσεις όσα δεν έζησες.
Τα «όνειρα»…τι λέξη κι αυτή. Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες όνειρα για σένα; Για σένα όμως, όχι για τα παιδιά σου ή για την κοινωνία! Όνειρα, όνειρα από εκείνα που σου προκαλούν ανατριχίλα, όνειρα που σε κάνουν να δακρύζεις και να χαίρεσαι σαν μικρό παιδί, όνειρα σαν εκείνα που έκανες μικρός χωμένος στο μαξιλάρι σου…άυπνος για ώρες… Και, να που τσακώνεις τον εαυτό σου να κάνει και πάλι όνειρα, να φαντάζεται, ίσως, έναν τερματισμό στο αγαπημένο του μέρος, να φαντάζεται μια αγκαλιά ευτυχίας μετά από έναν αγώνα, μάγουλο με μάγουλο ιδρωμένο και ποτισμένο με δάκρυα…και χαμογελάς και προσπαθείς να τα βάλεις σε τάξη όλα αυτά. Τα όνειρα χρειάζονται χώρο για να αναπτυχθούν στο μυαλό μας και το μυαλό αδειάζει όσο τρέχεις και αφήνει χώρο στα όνειρα, αφήνει χώρο στην ευτυχία.
Κι επανέρχομαι…το τρέξιμο αφορά όλους. Κι εσένα που δεν τρέχεις. Σε αφορά. Μην το αρνείσαι. Δες το μπροστά σου. Όταν θα πιάσει φωτιά το σπίτι σου θα θέλεις έναν γρήγορο-fit- πυροσβέστη με καλά αντανακλαστικά να τρέξει να σε σώσει, όταν θα κινδυνέψεις έναν γρήγορο-γερό αστυνομικό να τρέξει για σένα, όταν θα καλέσεις το ΕΚΑΒ θέλεις δύο γρήγορους τραυματιοφορείς να τρέξουν, να σε κουβαλήσουν και να σε μεταφέρουν, χωρίς να λαχανιάζουν, χωρίς να αγκομαχούν εκείνη την ώρα, γιατί ΔΕΝ έχουν δικαίωμα να κουραστούν εκείνη την ώρα…όταν θα πας στο νοσοκομείο απαιτείς ο γιατρός να τρέξει στο χειρουργείο και να αντέξει 10 ώρες όρθιος, γιατί πολύ απλά ΔΕΝ έχει δικαίωμα να κουραστεί, αφού …είναι ο μπαμπάς σου εκεί μέσα…και δεν γίνεται να μην μπορεί να τον χειρουργήσει μετά από 24 ώρες εφημερία.
Και για τα πιο απλά, για εκείνα που δεν κρίνεται η ζωή σου… θέλεις έναν ευκίνητο τεχνίτη να καλέσεις για τις αγγαρείες του σπιτιού, θέλεις η κυρία στο ταμείο του σούπερ μάρκετ να σου χαμογελάει και να μην δυσανασχετεί που πονάει το σώμα της μετά από 8 ώρες στο ταμείο, θέλεις έναν γρήγορο ταξιτζή να σου κουβαλήσει τις βαλίτσες και να μπει στη θέση του οδηγού, θέλεις έναν υγιή καθηγητή για τα παιδιά σου, γιατί πώς αλλιώς θα υποστηρίξει το «νους υγιής εν σώματι υγιεί»; θέλεις στο κάτω κάτω της γραφής έναν χαρούμενο άνθρωπο στο γραφείο δίπλα σου … θέλεις, όμως, και μια όμορφη κυρία με ωραίες γάμπες και τακούνι να περάσει μπροστά σου. Μήπως, λοιπόν, είσαι εσύ αυτός; Ή μήπως είσαι ο πυροσβέστης, ο αστυνομικός, ο γιατρός, ο νοσηλευτής, ο τραυματιοφορέας, ο τεχνίτης, ο δάσκαλος, ο ταξιτζής; Είσαι αυτός που τα θέλει όλα αυτά; Ή είσαι αυτός από τον οποίο τα ζητούν όλα αυτά; Μήπως σε αφορά λοιπόν;
Προσφάτως συγκινήθηκα, όταν επιτέλους είδα μια διαφήμιση για την πρόληψη κατά του καρκίνου και αφορούσε το τρέξιμο. Ανατρίχιασα … θεωρείται μία από τις πιο σημαντικές μεθόδους πρόληψης κατά του καρκίνου, έλεγαν. Γιατί δεν το φωνάζουμε δυνατά; Γιατί; Γιατί το κρύβουμε σε τηλεοπτικά σποτάκια πρωινής ή μεταμεσονύκτιας ζώνης; Και τι να απαντήσω στον καρκινοπαθή μπαμπά μου, όταν με ρώτησε «γιατί αγάπη μου οι γιατροί δε μου είπαν τίποτα για υγιεινή διατροφή και άσκηση;» Τι να του απαντήσω; Ότι «σε έχουν ξεγραμμένο μπαμπά, ότι δεν τους κάνει καμία διαφορά, αν ζήσεις 8 ή 12 μήνες;» Εμένα όμως με ένοιαζε, με ένοιαζε και του τα είπα όλα … και τον έπεισα … και έκανε 5 χιλιόμετρα στο Run Greece με την εγγονή του και έζησε όχι 6 μήνες, όπως μας είπαν οι γιατροί, αλλά τρισήμισυ χρόνια ποιοτικής ζωής. Ονειρεύτηκε, βέβαια στα 78 του, ίσως για πρώτη φορά μετά από χρόνια, να τα ξανακάνει τα 5, αλλά δεν πρόλαβε…
Και μου λένε πολλοί «και τι νομίζεις, θα ζήσεις περισσότερο;» όχι, δε με νοιάζει το πόσο θα ζήσω, απαντώ, με νοιάζει το ΠΩΣ θα ζήσω… Με νοιάζει να είμαι υγιής, ώστε να ταλαιπωρήσω όσο γίνεται λιγότερο τα παιδιά μου στα γεράματα, με νοιάζει να έχω καλή φυσική κατάσταση, για να έχω καλύτερα προγνωστικά σε μία θεραπεία, με νοιάζει να έχω καλή φυσική κατάσταση, για να μπορώ να συντρέξω στον συμπολίτη μου, με νοιάζει να είμαι υγιής για να μπορώ να κάνω πράγματα με τα παιδιά μου, με νοιάζει να είμαι υγιής για να μπορώ να απολαμβάνω τις ομορφιές της φύσης, να περπατάω στα βουνά, να διασχίζω τη Νέα Υόρκη με τα πόδια, γιατί τη Νέα Υόρκη δεν την βλέπεις από το τρένο….γιατί τη ζωή δεν την βλέπεις από το παράθυρο ενός αυτοκινήτου ή από το μπαλκόνι σου.
Μας αφορά όλους, τελικά, ως μέλη μιας υγιούς κοινωνίας, κι έχουμε ευθύνη όλοι εμείς να μεταδώσουμε τα οφέλη του τρεξίματος στον διπλανό μας, χωρίς να επαναπαυόμαστε, έχουμε ευθύνη να το δείξουμε με τον τρόπο ζωής μας, έχουμε ευθύνη, αγαπημένοι μου, απέναντι σ’ αυτήν την κοινωνία να διδάξουμε στα παιδιά μας ότι ο καθένας μπορεί, γιατί όλοι είμαστε παιδιά του ίδιου Θεού και ο καθένας μας είναι χρήσιμος στον διπλανό του, γιατί ο κόσμος μας είναι μια αλυσίδα…όσο ζούμε, λοιπόν, έχουμε ευθύνη να είμαστε υγιείς, όσο περνάει από το χέρι μας, ώστε να μην επιβαρύνουμε κανέναν συνάνθρωπό μας, αλλά να μπορούμε αντίθετα να συντρέξουμε και να προσφέρουμε σ’ αυτόν.
Και ο κάθε ένας από εμάς έχει δικαίωμα να ονειρεύεται, να ονειρεύεται δίχως όρια και να ζει έντονα.. ας αφήσουμε το αίμα να περιδινηθεί στις φλέβες μας, να κοκκινίσει το σώμα μας, να ιδρώσει τους κροτάφους μας, να λαχανιάσει τα πνευμόνια μας, να σηκώσει την τρίχα μας, ας αφήσουμε την καρδιά να χτυπήσει στο στήθος μας σαν τύμπανο στα αυτιά.
Αφήσου, μην τρομάζεις… είσαι απλά ευτυχισμένος!
Ταπεινά, Ιωάννα Ζιώγα
ΥΓ … Μετά από κάποιον μου μαραθώνιο με ρωτάει ο γιος μου: «Μαμά εσύ τι βγήκες;»
«Τίποτα», του απαντώ
«Δε γίνεται να μη βγήκες τίποτα», μου λέει!
Τον κοιτάζω στα μάτια μένοντας παγωτό, τρέχω στον υπολογιστή, ψάχνω τα αποτελέσματα, γυρίζω και του λέω:
«Χιλιοστή τριακοστή εβδομηκοστή τρίτη»
«Είδες;», μου λέει «Κάποια θέση πήρες! Μπράβο μαμά!», και φεύγει στο δωμάτιό του
Πράγματι, κάποια θέση είχα κερδίσει κι εγώ, μία θέση σ’ αυτό που λέγεται «ΖΩΗ»!
